Samen

Hoofdstuk 30

Als Evert de verhoorkamer binnenloopt, kijken twee paar bruine ogen verschrikt naar hem op. Hij glimlacht geruststellend terwijl hij het bekertje water dat hij meegenomen heeft voor Melanie neerzet, en dan naar Fenna kijkt. Toen het blonde duo het huis van een verdachte binnenviel een paar uur eerder hadden ze de jonge brunette gevonden. Ze was vastgebonden op een bed en had alleen haar ondergoed nog aan. De rechercheurs snapten zonder iets te vragen al wat er gebeurd was. Fenna was heel rustig gebleven. Ze had Melanie losgemaakt, kleren gegeven en toen heel voorzichtig meegenomen naar het bureau. Ze is al die tijd niet bij Melanie weggeweest, en Evert heeft dus nog geen kans gehad om even bij haar te checken of het goed gaat. De nacht dat Fenna verkracht is, is inmiddels ruim een jaar geleden, en het gaat de laatste tijd echt beter. Nauwelijks nachtmerries meer en geen gekke incidenten tijdens het werken. De laatste paar verkrachtingszaken heeft ze volledig meegewerkt, zonder er heel erg van slag van te raken.

Fenna ziet hoe angstig Melanie wordt van Everts aanwezigheid. Voor hij het kamertje binnenkwam had Fenna het voor elkaar gekregen om Melanie enigszins te laten ontspannen, maar de spanning en angst zijn nu weer helemaal terug. "Melanie," Fenna wacht even tot ze haar aandacht heeft, "dit is mijn collega Evert. We willen je een paar vragen stellen." Melanie knikt, maar ze lijkt niet overtuigd. Ze kijkt Fenna weer aan. "Veilig?" Vraagt ze dan heel zachtjes. Fenna knikt meteen. "Je bent veilig hier. Evert is goed. Je kan hem vertrouwen."

Fenna stelt zachtjes een aantal vragen aan Melanie. Af en toe werpt ze kort een blik op Evert, die meeluistert, maar zich verder op de achtergrond houdt. Melanie is bang, paniekerig en verdrietig. Fenna herkent zichzelf in haar. Ze onderdrukt de neiging om een arm om de brunettes schouders te slaan, of op een andere manier fysiek contact te maken. Ze kan zich herinneren hoe vreselijk ze dat zelf vond. Ze probeert zich te herinneren wat ze vorig jaar zelf fijn en niet fijn vond, en past dat toe op Melanie. Het werkt, en de brunette vertelt – snikkend en trillend – het hele verhaal aan Fenna.

Een zucht ontsnapt uit Fenna's mond als ze samen met Evert de verhoorkamer uitloopt. Ze blijft stil staan en sluit haar ogen. Dan haalt ze een paar keer diep adem. Als ze haar ogen weer opent staat Evert haar bezorgd aan te kijken. Ze overbrugt de afstand tussen hen en kust hem zacht. Ze blijft dicht bij hem staan en leunt even tegen hem aan. Ze zeggen niks, en lopen uiteindelijk langzaam terug naar hun bureaus. Bram ziet ze aankomen en kijkt even bezorgd naar Fenna. "Alles oké?" Vraagt hij. Sinds Fenna het team heeft verteld wat er met haar gebeurd is proberen ze allemaal een beetje extra op haar te letten bij dit soort zaken.

Fenna glimlacht naar Bram. "Heftig," zucht ze, "maar het gaat wel." Bram gaat weer aan het werk, terwijl Evert nog even naar Fenna blijf kijken. Ze is gaan zitten op haar bureaustoel, maar ze kan niet focussen. Het gesprek met Melanie blijft in haar hoofd zitten. Uiteindelijk staat ze op en loopt ze naar buiten. Het wordt lente, de bomen krijgen weer groene blaadjes, en de zon schijnt vrolijk. Fenna leunt met haar rug tegen de buitenmuur van het bureau aan en ze denkt na. Ze denkt na over alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd. De pijn, het verdriet, de angst, de paniek en de onzekerheid. Ze kan zich nog herinneren hoe het voelt, maar de gevoelens zelf zijn min of meer verdwenen. Ze realiseert zich dat Evert gelijk had toen hij haar een halfjaar geleden vertelde dat het beter zou worden.

Een kwartiertje nadat Fenna naar buiten is gegaan staat ook Evert op. Hij had het idee dat het wel oké met haar ging, maar hij wil toch even zeker weten dat ze niet weer haar gevoelens verborgen aan het houden was. Als hij buiten komt ziet hij haar meteen staan. Ze heeft een klein glimlachje op haar gezicht en ze ziet er ontspannen uit. Hij loopt naar haar toe en gaat naast haar staan. Ze kijkt naar hem. "Het gaat goed." Zegt ze dan. De glimlach op haar gezicht wordt groter, ze begint zich te realiseren dat het geen leugen meer is, zoals het zo vaak wel is geweest het afgelopen jaar. "Het gaat goed." Herhaalt ze. Evert kijkt naar haar, en hij ziet haar opluchting. Ze slaat haar armen om zijn nek en kust hem. "Dankjewel," fluistert ze. Hij aait over haar wang. "Je hebt dit zelf gedaan, Fen." Hij lacht naar haar. Ze lacht ook, terwijl ze haar hoofd schudt. "We hebben dit samen gedaan."

--------------------------

dit was m dan jongens... Helemaal klaar. Raar wel hoor pffff.. 

xoxo Laura

PS: het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe verhaal "Gevaar" is al klaar, dus ik zal die morgenavond posten!