Samen

Hoofdstuk 29

Als Evert klaar is met het verhoor zoekt hij Fenna gelijk op. Ze heeft gehoord wat De Vliet heeft gezegd, Evert ziet het meteen aan haar ogen. Hij praat tegen haar, maar het lijkt niet tot haar door te dringen. Ze forceert een glimlach en vertelt hem dat het oké is; dat het wel gaat. Ze maakt de dag af alsof alles normaal is, en daarna besluit ze te gaan hardlopen. Het is haar gewoonte, Evert weet het, maar hij had liever gehad dat ze nu mee naar huis zou gaan en even rustig aan zou doen. Maar 'rustig aan doen' is iets wat Fenna niet doet. Als ze thuiskomt na het hardlopen springt ze onder de douche, en daarna besluit ze dat ze wil koken. Evert laat haar haar gang gaan, hij weet dat ze alleen maar koppig en chagrijnig zou worden als hij nu tegen haar in zou gaan. Hij zit op de bank in de woonkamer en luistert terwijl ze bezig is in de keuken. Hij heeft in het halfjaar dat ze samen zijn geleerd dat er – hoe normaal ze ook doet – na dit soort dagen altijd een punt is dat ze breekt. Als hij een schreeuw uit de keuken hoort komen weet hij dat het zover is. Hij springt op en sprint naar de keuken.

Evert kan alleen Fenna's rug zien. Ze houdt haar ene hand onder het water dat uit de kraan stroomt, haar andere hand is zo strak om de rand van het aanrecht heen geklemd dat haar knokkels wit zijn. Haar schouders schokken, en daaruit maakt hij op dat ze huilt. In stilte weliswaar, maar vaak is dat het moment dat ze het meest wanhopig en verdrietig is. "Hey," onbewust is zijn stem afgezwakt tot een fluistertoon. Langzaam loopt hij naar haar toe. Hij legt zijn hand op haar rug, en meteen leunt ze tegen hem aan. Hij kijkt snel naar de hand die ze nog steeds onder de kraan houdt. Een wond loopt over de breedte van haar handpalm. Het bloedt vrij hevig, maar het lijkt niet al te diep te zijn.

Fenna slaat haar armen om Evert heen en trekt zichzelf tegen zijn sterke lichaam aan. Ze heeft nu zo veel behoefte aan warmte, en dat gevoel van veiligheid dat alleen hij haar kan geven. Ze huilt, maar als Evert haar vasthoudt kalmeert ze snel. Ze houdt zich nog wat langer aan hem vast. Na vandaag heeft ze het gewoon nodig om zo dicht bij hem te zijn. Even hebben ze geen woorden nodig, en is de stevige omhelzing genoeg.

"Ik bloed op je shirt," realiseert Fenna zich opeens. Ze trekt zich terug uit de omhelzing en kijkt verschrikt naar de bloedvegen die ze op Everts lichtblauwe shirt heeft gemaakt. Hij kust haar voorhoofd en glimlacht even naar haar. "Maakt niet uit," stelt hij haar gerust, "zal ik het even verbinden?" Ze knikt, en observeert de wond op haar handpalm dan. Het doet pijn, maar ze kan al haar vingers nog bewegen, dus het zal wel meevallen.

Als Evert verband en gaasjes heeft gehaald laat hij Fenna plaatsnemen aan de keukentafel. Ze is stil geworden, en het lijkt alsof ze weer is afgedwaald naar de plaats in haar gedachten waar alle duistere gedachten zich ophopen. Evert laat haar met rust, dat is het beste wat hij kan doen op dit soort momenten. Als ze klaar is om het erover te hebben komt ze vanzelf wel naar hem toe. Zonder te praten verbindt hij de wond, en wikkelt hij het verband om haar hand en pols heen, zodat het goed vastzit. Als hij er zeker van is dat het goed is drukt hij een kus op haar hand. Ze kijkt naar hem en zucht. "Het is een halfjaar geleden." Mompelt ze verdrietig.

Evert kijkt Fenna aan. Haar bruine ogen vullen zich weer met tranen en ze kan niet naar hem kijken. "Het is een halfjaar geleden en ik voel me nog steeds zo. Zo-zo.." Ze zucht. Ze weet niet goed hoe ze moet uitleggen hoe ze zich voelt. "Alsof ik stilsta terwijl de wereld op zo'n enorm tempo doorgaat. En tegelijkertijd lijkt het wel alsof ik zelf veel harder ben veranderd dan alles om me heen. Alsof ik anders ben." Ze pulkt aan een randje van het verband op haar hand. "Het is een halfjaar geleden en nog steeds voel ik me niet normaal. Ik ben zo bang dat ik me nooit meer normaal ga voelen."

Pas als Fenna Everts handen op haar gezicht voelt kijkt ze naar hem op. Zijn blauwe ogen zijn gefocust op haar. "Het komt wel goed met je. Dat weet ik zeker. Je ziet het zelf misschien niet, maar je maakt stappen. Je gaat vooruit." Zachtjes aait hij over haar wang, en ze leunt tegen zijn hand aan. "Fen, dit soort dingen kosten tijd. En het is lastig. Ik zie hoe je vecht en ik zie hoe moeilijk je het hebt. Maar ik zie ook dat je minder nachtmerries hebt. En dat je weer kan lachen. En ik zie dat het langzaam maar zeker beter met je gaat. Geef het tijd, liefje. Het komt goed. Dat beloof ik."

------------------------------------

uhh vast een waarschuwing: dit is het een-na-laatste deel.. Morgen dus de laatste. 😬🙈

ik kan jullie wel een soort van geruststellen, ik ben al begonnen met een nieuw verhaal. 😇😇

xoxo Laura