Samen

Hoofdstuk 25

Als de film is afgelopen kijkt Evert naar Fenna. Ze ligt nog steeds tegen hem aan, maar het lijkt erop dat ze inmiddels in slaap is gevallen. Haar ogen zijn gesloten en haar ademhaling is rustig en regelmatig. Hij schuift een arm onder haar knieën door, terwijl hij zijn andere arm om haar schouders heen houdt. Zo voorzichtig mogelijk tilt hij haar op. Ze is licht, en het kost hem geen moeite om haar naar boven te dragen en op bed neer te leggen. Even blijft hij op de rand zitten en bekijkt hij haar. Zo rustig en vredig heeft hij haar al heel lang niet gezien. Hij glimlacht, hij is zo gek op haar, en hij is blij dat hij nu eindelijk weet dat zij hetzelfde voor hem voelt.

Fenna gilt. Ze schiet overeind in bed. Haar shirt plakt aan haar rug door het zweet en ze trilt van top tot teen. Naast zich voelt ze beweging en zo snel mogelijk schuift ze de andere kant op. Het is donker om haar heen en ze is doodsbang. Ze heeft geen idee waar ze is, ze is in de war en ze kan alleen maar huilen. Ze snikt zo hevig dat ze nauwelijks adem krijgt. Een hand op haar schouder zorgt ervoor dat ze opnieuw begint te schreeuwen.

Als Fenna schreeuwt neemt Evert weer afstand. Hij klikt het lampje naast het bed aan en kijkt dan naar haar. Paniekerig kijkt Fenna om zich heen als het licht aan gaat. Als ze Evert ziet weet ze opeens alles weer. Ze vliegt in zijn armen en houdt zich stevig aan hem vast. Ze weet nu dat ze veilig is, maar de paniek en de pijn en de angst, en vooral het verdriet gaan toch niet weg. Ze begraaft haar gezicht in zijn schouder en grijpt met haar vingers in zijn shirt.

"Huil maar," Evert houdt Fenna stevig in zijn armen, "laat maar komen." Hij wrijft over haar rug en trekt haar nog wat dichter tegen hem aan. Haar lichaam schokt tegen zijn lichaam aan. Fenna kan de paniek maar niet kwijtraken. Telkens opnieuw graait ze met haar vingers in Everts shirt en probeert ze zichzelf nog dichter naar hem toe te trekken. "Fen, ik heb je," Evert verstevigt zijn grip op haar nog een klein beetje om zijn woorden te benadrukken. "Je bent veilig, het is oké."

Fenna's brein heeft eventjes nodig om Everts woorden te verwerken. Ze hoort hem wel, maar het komt niet echt binnen. Zijn aanrakingen hebben veel meer effect op haar. Zijn armen om haar heen zorgen ervoor dat ze zich veilig voelt. "Evert," ze huilt nog steeds en ze kan niet meer uitbrengen dan zijn naam. "Ik ben er, Fenna," fluistert hij terug, "ik heb je, je bent veilig." Hij drukt een zachte kus op haar hoofd.

Uiteindelijk kalmeert Fenna weer een beetje. Ze blijft nog even tegen Evert aanzitten, maar maakt zich dan los uit de omhelzing. Ze veegt de tranen van haar wangen en kijkt hem dan aan. "Wat nou als het niet goedkomt met me?" Haar stem breekt, en haar ogen vullen zich weer met tranen. "Ik dacht dat ik het kon. Dat ik dit wel aankon, maar het lukt niet." Gefrustreerd probeert ze haar wangen droog te vegen, maar het heeft weinig nut omdat de tranen maar uit haar ogen blijven vallen.

"Fenna," Evert pakt haar handen vast en kijkt haar aan. "Je kan dit wel aan, dat weet ik heel erg zeker. Jij bent de sterkste persoon die ik ken." Hij glimlacht naar haar, "dit is gewoon heel heftig, dit gaat tijd kosten." Fenna haalt haar schouders op en kijkt hem wanhopig aan. "Ik probeer het, Evert," gaat ze huilend tegen hem in, "ik probeer ook wel gewoon door te gaan, maar het lukt niet. Kijk maar naar vandaag. Kijk naar deze week. Ik kan het gewoon niet." Ze laat zich op haar rug op het bed vallen en staart naar het plafond.

"Fen," Evert gaat naast haar liggen en legt voorzichtig zijn arm om haar middel. "Je kan dit wel, maar niet alleen. Je kan dit niet als je probeert om te doen alsof er niks is gebeurd. Je kan pas verwerken wat er gebeurd is als je het toegeeft tegenover jezelf." Hij brengt zijn hand naar haar gezicht en aait zachtjes een paar plukjes haar uit haar gezicht. Ze draait zich op haar zij en kijkt hem aan. "Ik wil er gewoon niet aan denken," geeft ze toe. Hij knikt, "dat snap ik, Fen. Maar als je het nu blijft ontkennen maak je het alleen maar moeilijker voor jezelf." Opnieuw barst ze in huilen uit. "Ik kan dit niet, ik kan dit gewoon echt niet, Evert." Hij trekt haar tegen zich aan en geeft haar een zachte kus op haar voorhoofd. "Je hoeft dit niet alleen te doen, Fenna. Ik ben bij je, ik ben er voor je, ik wil je helpen. We kunnen dit samen doen." Hij houdt haar stevig vast, en uiteindelijk vallen ze zo in slaap.

---------------------------------

zo veel reacties op het vorige hoofdstuk, echt ge-wel-dig! Ben blij dat jullie het leuk vinden ;p

xoxo Laura