Never Grow Up

24

Eerste echo (dus een tijdje later).

'Hallo, ik ben Emma van Wichen.'

'Hai, ik ben Bella. En dit is mijn moeder.'

Mijn moeder schud de jonge, spontane maar vooral vriendelijke vrouw in het wit een hand.

Ze nemen mij en mijn moeder mee naar het kamertje.

'Is er contact met de vader?'

'Het is mijn stiefbroer.'

Emma schrikt even, wat ik wel snap.

'Goed....' Zegt ze om de stilte te breken.
'Ga maar liggen.'

Ik ga op de doktorbankbeweegechodinges liggen.

~

'Het zijn er 6.' Emma schrikt er van.

Maar ik schrik nog meer.

En mam schrikt het meest.

6 kindjes?

'7.' Verbeterd Emma zichzelf. 'Het zijn er 7.'

'Zeven?!' Zeggen mam en ik tegelijk.

'Het zijn er inderdaad té veel. We zullen er toch een paar weg moeten laten halen, want anders is er een hele grote kans dat Bella en de baby's het niet overleven.'

Bella en de baby's. Dat klinkt leuk!

Maar die keuze, minder.

Een keuze maken over hoeveel kinderen je wil?

Dat is onmenselijk, maar vooral heel erg onmogelijk.

'Geen een.' Hoor ik mijn moeder denken.

'Drie.' Zeg ik.

Mijn moeder kijkt me verbaasd maar vooral boos aan.

'Drie?!'

'Ja drie.' Zeg ik vast beraden.

'Goed, lasten we een afspraak maken.' Zegt Emma.

[A/N]

Sorry voor de korte hoofdstukjes maar de volgende hoofdstukken zullen wss ook kort worden, anders kom ik niet verder.