{ Pov Alex}
Ik word langzaam wakker. Dan zie ik dat Raphael, Karlijn en Eve al wakker zijn. Ik ga rechtop in m'n bed zitten. Dan begint Raphael opeens met praten. 'Duss... Hoe zijn jullie hier gekomen?' 'Ik heb drugs verhandeld.' Zeg ik nogal droog. 'Aha. En wat hebben jullie gedaan Eve en Karlijn?' 'Daar heb ik het later nog wel over.' Zegt Karlijn. 'Ik heb iemand uh.. uh.. vermoord...' Zegt Eve nogal stotterend. 'Vermoord? Wie dan?' Ik kijk haar aan. Dan kijkt ze mij aan en dan weer naar haar handen. 'Als je het niet wilt vertellen is het ook goed ;).' 'Ooh uhm.. ik wil het wel zeggen hoor.. ik heb m'n moeder vermoord...' 'Wat uh.. erg voor je..' Alex meen je die? wat een logica. Het is zielig voor haar terwijl ze het zelf deed? Denk ik. 'Na ja.. ik heb het er liever niet over.' 'Maakt niet uit hoor snap ik wel.'
{Pov Eve}
'Dankjewel.' Ik glimlach naar hem. Dan pak ik het schetsboek wat ik altijd bij me heb. Ik begin te schetsen. Ik ben helemaal in gedachten verzonken totdat ik merk dat Alex opeens naast me staat. 'Wat teken je?' 'Gewoon een plek...' 'Wat voorn plek?' 'Deze plek.. hier vond ik altijd m'n rust.. Helaas moest ik toen verhuizen...' 'Ooh.. Het is wel mooi gemaakt. Je hebt talent!' 'Valt wel mee hoor..' 'Ik tekende vroeger ook.' 'Leuk!' Zo praatten we nog wat verder. We kwamen dr ook achter dat we dezelfde intresse hebben.
{Pov Alex}
Ik kijk naar Eve haar fonkelende ogen. 'Mag ik iets in je boekje schrijven?' 'Ja tuurlijk.' Ik begin te schrijven: Remember That I Love You. Nadat ik het er op geschreven heb klap ik het schetsboekje dicht en geef hem terug aan Eve. Ik ga op m'n bed zitten. Eve klapt het schetsboekje open. Ze glimlacht, daarna kijkt ze naar mij. 'Meen je dat echt Alex?' 'I-ik meen het.' Zeg ik nogal stotterend. Ze kijkt me aan met haar fonkelende ogen en haar mooie glimlach. Dan ga ik naast dr op haar bed zitten. Ik pak haar hand vast. 'Uhm Eve..' 'Ja?' 'Zou ik jou vriendje ik bedoel.. uh wil je mijn vriendinnetje zijn?' 'JA! Alex dit voelt zo vreemd.. Ik hou zo veel van je ookal ken ik je nog maar 3 dagen..' 'Ik hou ook van jou.' Zeg ik dan glimlachend.
{Pov Raphael}
Ik kijk naar Eve en Alex. Ik hoor alles wat ze zeggen. Waarom gaat alles zo makkelijk bij hun? Kan dat ook niet bij mij en Karlijn gebeuren... Ik bedoel ik weet dat er een groot leeftijdverschil tussen zit.. Maar ik voel nu al enorm veel voor haar... Dan schrik ik op uit mijn gedachten er komt een bewaker aanlopen. 'GEVANGENEN HIER IS JULLIE ETEN.' De bewaker schuift de borden onder de trailies door. Het lijkt net alsof het eten steeds minder wordt. Dan pak ik het bord er ligt 1 broodje op ik scheur het broodje in tweeën en geef de andere helft aan Karlijn. Ik glimlach naar haar. 'Hier voor jou.' Ze pakt het halve broodje uit m'n hand zonder iets te zeggen. 'Uhm.. Karlijn.. Geen bedankje ofzo?' 'Uh ja.. Bedankt.'
{Pov Karlijn}
Wat moet die Raphael van me.. Hij weet niks over me... Ik begin weer te praten. 'Jongens het is al laat... We kunnen beter gaan slapen.' Ik kleed me om, ga dan in mn bed liggen en wacht tot iedereen slaapt.
