Dawn of Hearts

¤¤CHAPTER TWO¤¤

*knock knock*

*knock knock*

"Ano ba yan kanina pa ako kumakatok di--"

"Oh mukhang malalim yata yang iniisip mo ah... Care to share"

"So ano na hangin kausap ko dito... umalis nga ako sa ba--"

"Would you shut your mouth up!!"

Ang ingay kasi, sya na nga tong nang aabala sya pa tong talak ng talak ng kung ano-ano. Di na lang manahimik sa isang tabi eh.

"Oh edi sorry na. Ano ba kasing pinagkakaabalahan niyang isip mo at di mo man lang namalayang kumakatok ako..." eh pano kung kumatok siya daig pa ang kung sino ...May balak pa atang sirain lahat ng pintong kinakatukan niya sa sobrang lakas...pssh. akala mo lahat ng pinto pag aari niya eh..

I look straight to her eyes and she did the same, couple of seconds later she turn down her defense. .Tss.

"And so what brought you here?"

"Well,... I...don't know either...hehehe..." and then she gesture a peace sign using her right hand while silently walking towards my fridge...the heck!!! don't tell me she barged in here just to snatch some food..what the!!!

"You!.. Get off my fridge..." hinila ko siya palayo sa ref. at nagsimula naman siyang magmaktol at mag litanya ng kung ano-ano... pero ayun may dala dala parin siyang cookies

"You know what..di talaga ako naniniwala sa mga sabi-sabi nila dyan eh..kesyo mas malamig ka pa daw sa yelo..something like that..Well, I already observe it but just a little mas lumala nga lang 'daw' ngayon...Pero sa nakikita ko naman ngayon..hmmmm.. parang hindi eh. Mukhang yung pagkamatakaw mo ang lumala kaysa sa pagkamasungit mo.."

"You done? If you are, my door is widely open and now waving its way to you " Walang gana kong ganti sa novena niya...

"I was just kidding you know!!! Masarap tong cookies mo ah.. pahingi ulit ako mamaya.hahahahha"

I gave her a glare as if she's not a friend of mine..Habang siya ayun tawa lang ng tawa na akala mo wala ng bukas...hayaan na nga lang.I have many business to deal with..

And speaking of business...Actually I was planning to expand this business, at ngayon naghahanap ako ng isang Architect na kagaya niya. I want this branch special, for I know this is one of those hundred fruits of our hardships... And I want to prove myself to them that I can stand and live on my own without them..

Guiding and supporting me....

"Teka nga.. Bakit ba ang lalim niyang iniisip mo?! Daig pa nga ata niyan yung Caspian Sea sa sobrang lalim eh"

"It's none of your business..."

"You know what.. Hindi naman kailangang tanggap ka lang ng tanggap para masabi mong mas madali kapag isang bagsakan lang ang hirap at sakit.. Sana tandaan mong mas maganda kung matuto kang tanggihan din ang ibang bagay para mas mapagtuunan mo ng pansin ang mga dapat.."

"Pardon me?!"

"Katulad niyan..!! Wag mong ipamukha sa ibang tao na hindi mo alam kahit na alam mo naman..Alam mo minsan.. Mas madaling solusyunan ang isang problema pag sama-sama kasi may tutulong sayo hindi yung nag iisa ka lang para harapin lahat.. Ano ba kami sayo hah! Ano bang ting--"