SIGN OF THE TIMES

Chapter 17

PAUWI na kami ngayon ni Zach sa Pilipinas , at medyo di maganda ang pakiramdam ko dahil alam kong kailangan ko ng harapin ang mga iniwan kong problema dito.

Sa loob ng apat na araw na pananatili namin ni Zach sa London ay hindi ko naman maikakaila na masaya.

We visited the Heart of London which is the City Vistor Trail nandoon yung isa sa mga pinakafamous na attraction, the tower of London. Nag camping, boating sa Hyde Park's Serpentine Lake. We visited also the 3 Royal Palaces which is the Big Ben to Buckinham Palace and Trafalgar Square.

Along the way , there is an exclusive clubs for rich and famous at dahil mayaman naman yung kasama ko hindi niya pinalampas na hindi kami nagclubbing that night. Nakita ko nga duon yung mga ibang artista.

We went shopping also nahihiya nga ako nung una dahil siya na lahat gumasto pero nag insist parin siyang bilhan ako nga mga damit.

May streetfoods din sila from Borough Market to the Southbank Centre. Halos wala na kaming pahinga sa pamamasyal pero sabi nga nila kapag kasama mo naman yung mahal mo, hindi mo mararamdaman ang pafod which is true talaga.

We also experienced the floating dinner with Bateaux London. Pati dun sa River Cafe na ayon kay Zach, one of the best al fresco restaurants. 

At yung pinaka the best na na-experienced namin ay yung nagpicnic kami. Linuto naming dalawa yung pagkain na dala namin.

How i wish na sana doon nalanv kami forever. Walang gulo, walang problema, yung kayong dalawa lang ang nagkakaintindihan?

Pero sabi nga nila, "Hindi mo malalamang buhay ka kung hindi ka masasaktan."  Parang sanggol lang ba, bakit pinapalo ng mga doctor sa pwet yung baby pagkalabas sa sinapupunan? Simple lang, para malaman nung baby o maramdaman ng baby na buhay pala siya dahil sa nararamdaman niyang sakit.

But I can't help in asking why. Bakit kailangan pa nating masaktan para malamang buhay tayo? Bakit hindi ba natin malalaman na buhay tayo kung masaya ka?

Sa dami ng problema  sa mundo, ni di ko na alam kung alin ba ang uunahin ko.

"Hey , you alright?"

I was startled when Zach spoke. He's looking at me with his serious face.

I cleared my voice. "Y-eah, ofcourse! " pinilit kong pasiglahin ang boses.

Napalingon ako sa labas , napabutong hininga ulit ako ng mapag alaman na nasa tapat na kami ng boarding house.

"Sige, labas na ako. Thank you Zach. " I bit my lower lip to stop myself from crying.

Nakakunot parin ang kaniyang noo.

I was about to go out but I stopped my self. Napalingon ulit ako sa kaniya at walang alinlangang hinalikan ang taong pinakamamahal ko.

I guess this will be the last time. It damn hurts!

Siya na mismo ang bumitaw sa halik . Hinawakan ng magkabilang kamay niya ang mukha ko at pinakatitigan ako sa mata.

"W-hy do i feel like I'm not going to see you a-gain?" He said.

"N-o ofcourse not. Makikita mo pa ako bukas sa school promise." I smiled tightly to him.

I heard him sighed with relief. He kissed the top of my head.

"Good."

After the school fare,I am going to confessed everything. Baka kung ngayon ko sasabihin, masisira yung banda nila dahil sila yung magiging one of the biggest  event .  At kailangan kong ihanda ang kagagahan ko sa loob ng isang linggo. Omygod. What have I done?