Your Eyes, Priceless!-Τα μάτια σου, ανεκτίμητα!

Κεφάλαιο 1

Γιατί; Γιατί να είναι έτσι η ζωή μου; Γιατί;
Προτού όμως σας πω τα υπερβολικά πολλά προβλήματα μου, ας συστηθώ.
Με λένε Χριστιάνα. Είμαι 16.
Δεν έχω πολλούς φίλους μόνο μια κολλητή, την Ιφιγένεια.
Είμαι εσωστρεφής και ντροπαλή, καθώς και λίγο τρελή. Βάζω στόχους, προσπαθώ το καλύτερο για τον εαυτό μου.
Στην εξωτερική εμφάνιση είμαι κάπως ασυνήθιστη. Μαλλιά σγουρά και καστανά όμως πολύ μακριά. Τα μάτια μου είναι καστανοπράσινα με γκριζομπλέ έντονες πινελιές και... πολλές χρυσές πιτσιλιές. Ναι. Χρυσές. Δεν το έχω ξαναδεί γι' αυτό ονομάζω τον εαυτό μου "ασυνήθιστη". Δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα χείλη μου είναι σαρκώδη και το χρώμα του δέρματος μου είναι ανοιχτό.
Και τώρα... τα προβλήματα μου. Οι γονείς μου έφυγαν από το σπίτι στα καλά καθούμενα εδώ και δύο εβδομάδες. Δεν μου είπαν τίποτα, έχω σκάσει από την ανησυχία...
.
.
.
.
.
.
.
.
Μπιπ, μπιπ.
.
.
.
.
.
.
.
Δεν είναι το ξυπνητήρι αυτό.
.
.
.
.
.
.
.
Μπιπ, μπιπ.
.
.
.
.
.
.
.
Ωω ναι αυτό είναι. Πρέπει να σηκωθώ.
Σηκώθηκα, έβαλα ότι βρήκα μπροστά μου και έφυγα για το σχολείο. Δεν ξέρω πραγματικά τι να κάνω. Έχω πάει στην αστυνομία για την εξαφάνιση των γονιών μου και αυτοί μου είπαν πως θα με καλέσουν όταν βρουν κάτι. Μα εγώ έχω φρικάρει.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις έφτασα στο σχολείο. Είναι πολύ κοντά δύο λεπτά με τα πόδια. Μπήκα μέσα στην τάξη μου και άφησα την τσάντα μου. Βγήκα στο προαύλιο και πήγα στο μέρος όπου συνήθιζα. Ελπίζω να έρθει η Ιφιγένεια γρήγορα.
Άκουσα βήματα πίσω μου. Γύρισα να δω ποιος είναι αλλά... δεν είδα αυτόν που ήθελα. Ήταν ένα αγόρι,ο Κωστής, όχι και απ' τα καλύτερα του σχολείου. Για να πω την αλήθεια, τον φοβάμαι λίγο.
Απομακρυνθηκα γοργά. Δεν ήθελα να έχω μπλεξίματα με αυτόν τον τύπο.
Κω(στης):Χριστιάνα!
Δεν γύρισα.
Κω:Χριστιάνα!
Πάλι δεν γύρισα.
Μου έπιασε το χέρι. Προσπάθησα να φύγω.
Κω:όταν σου μιλάω να με ακούς!
Εγνεψα καταφατικά ξεροκαταπινοντας.
Χρι(στιάνα):Τ--Τι θέλεις;
Κω:εε όχι και πολλά...Μόνο τις λύσεις των ασκησ--
Τον κοίταξα έντονα στα μάτια. Με κοίταξε και αυτός αλλά τιναχτηκε σαν να έπαθε ηλεκτροσόκ.
Κω:πως το έκανες αυτό;
Χρι:Ποι--ο;
Κω:αυτό που μου έκανες.
Χρι:τι σου έκανα;
Κω:μην κάνεις την ανηξερη!
Χρι:Μα... ΔΕΝ ΣΟΥ ΈΚΑΝΑ ΤΊΠΟΤΑ!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Λοιπόν...
Να το πρώτο κεφάλαιο!
Ελπίζω να σας άρεσε!
Στην αρχή μπορεί να φαίνεται βαρετό αλλά μετά θα γίνει πολύ πιο ενδιαφέρον!
Πατήστε το αστεράκι για να με υποστηρίξετε! (Αν θέλετε!)
Και ευχαριστώ που διαβάσατε το κεφάλαιο!
Η Αθούκι σας στέλνει φιλιααααααααααα!!!
Τα λέμε πολύ σύντομα κορίτσια!!