SADECE SEN

-4-

Ben bu hale ne zaman gelmiştim. Son kez 18. Yaşıma ailemle girmiştim ama aslında 18 e giremeden ben hayatımı 17 yaşıma kadar yaşadım ve orada bıraktım. Bundan sonra hayatımda daha ne gibi facialar veya ne gibi güzellikler olacaktı hiç bir fikrim yoktu. Sadece kendimi özgür hissetmem gerektiğini biliyordum. Mutluluk, özgürlük, aşk.. sadece benden bir kaç adım öndeydi, bilemiyorum ama onları yakalamam gerektiğini çoktan anlamıştım.

Çalışma masamın üzerindeki loş ışık beni uzak diyarlara götürüp daha çok ilham veriyordu. Her gün zevkle onlarca renkle yaptığım resimlerimi en baş köşeme koyuyordum. Resim yapmayalı uzun zaman olmuştu ama, göz kapaklarımın üstüne binmiş bir takım ağırlık kendimi yatağa bırakmama zorluyordu , pes etmesek istemesemde pijamalarımı giyip rahat yatağın kollarına kendimi bıraktım.

Dizimin bir karış üstünde ki okul eteğimi ve bebek mavisi lagosumu giydikten sonra çantamı ve paltomu alıp aşağı indim. Dün akşam olanlardan sonra kendimi hazır hissetmiyordum, üstelik hiç konuşmamıştık. Yengemin büyük bir intikamla geri döneceğini biliyordum o yüzden ondan kaçmaya çalışıyordum. Merdivenlerden inip Nur ablayı - yani yengemin hizmetçi benim 'abla' olarak sevdiğim ablayı - aradım, mutfakta olacağını bildiğim için direkt mutfağa yöneldim ama masaya kurulmuş bir kahvaltı bomboş sandeyeler ve Nur abladan başkasını göremedim. "Günaydın Nur abla, amcamlar yok mu?" "Günaydın Alya hanım, amcanlar erkenden çıktılar" "Nereye gittiklerini söylemediler mi" hayır anlamında başını sallayınca kahvaltı masasında bir süre karnımı doyurduktan sonra okula gitmek için masadan kalktım. "Eline sağlık Nur abla" Afiyet olsun Alya hanım" tam arkamı dönüp gidecekken "Bana hanım demenize gerek yok ben yengem gibi takıntılı biri değilim" peki der gibi tebessümle yüzüme baktığında öpücük atıp dışarı çıktım.

Bugün içimde tarifsiz bir huzur vardı bütün günümü böyle geçemesini umarak amcamın her gün beni okula bırakması için ayarladığı arabaya bindim. Ailemin durumu gayet iyidi ama ben bu durumumdan diğer zengin kızlar gibi kimseyi ezmek veya onları kötü hissetirmek istemeyen bir kızdım. Benim için özel arabaları severdim ama herkes gibi toplu taşıma araçalarına arada sırada binen biri olmayı da seviyordum fakat amcamla yaşamaya başladığımdan beri bu duruma izin vermiyordu. Benim başıma bir iş gelmesinden korktuğundan her gün bu arabaya biniyordum babamda bu konuda çoğu kez izin vermiyordu ama ben arada otobüslere binip etrafımı gözlemledikten sonra resmetmekten de kaçınmıyordum. İzin vermemesi konusunda haklıydıda günümüzde onlarca kadın, genç kız özgürce dolaşamaz hale gelmişti her gün haberlerde dolaşan onlarca o kan dondurucu haberleri izlemekten korkar hale gelmiş artık bende binmek istememeye başlamıştım. Her bayan ve genç kızlar ne yazık ki benim kadar şanslı değildi tabii. Kafamdaki düşünce balonlarının Hasan abinin sesiyle toz olup uçmuştu "Alya hanım bugün amcanız sizi götürmem için bir adres verdi. Haberiniz olsun istedim" nereye gidecektik ki, hem amcam neden bana bizzat söylememişti, sorular içimi kemirirken daha girmediğimiz derslerin çabuk geçmesini umdum. "Tamam Hasan abi"

Okula varmaya yakın telefonuma gelen mesajla irkildim.

"Her an her yerde hayranların olmasını istermisin? Ünlü olmak ne çokta yakışır sana"
-M-

Aklımda çok güzel şeyler var. Biraz gizem biraz aşk biraz heyecan istiyorum. Aklımdan ve kalbimden geçen her şeyi elimden geldiğince yansıtmak istiyorum. 🤗😇❤