Without Music

Hoofdstuk 3

Samen met Layla fiets ik naar haar huis. De opdracht waar we aan gaan werken is voor beeldend. We moeten een maquette maken van een gebouw uit je fantasie. Alleen zitten er natuurlijk wel regels aan.
Je moet in duo's werken en je gebouw moet gebaseerd zijn op iets wat echt bestaat of in een film gebruikt is. Gelukkig heeft Layla al een geweldig idee, daarom hoef ik alleen te helpen met het maken en hoef ik er niet over na te denken. Want vlak nadat we de opdracht te horen hadden gekregen wist ik al direct dat ik niet iets zou kunnen bedenken. Ik ben namelijk niet goed in het bedenken van eigen dingen. Behalve als het gaat over een muziekstuk. Maar goed, Layla is daar wel goed in dus heeft zij ook het ontwerp gemaakt.
We zijn er in totaal twee uur mee bezig, en daarna is het al af. Ik moet zeggen dat het er goed uitziet. Het heeft lichte kleuren en lijkt ook nog op het gebouw, nou ja eigenlijk is het geen gebouw meer, waar het op gebaseerd is. Wij hebben namelijk gekozen ruïnes van Narnia deel 2.
Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik over een half uur thuis moet zijn om te eten.
"Lay, ik moet gaan als ik geen straf wil hebben."
"Ja oké, ik neem de maquette morgen wel mee naar school en dan zie ik je morgen. Let goed op oké?" zegt ze als ze me een knuffel geeft. We lopen samen de trap af om naar de deur te gaan. Als we voor de deur staan stop ik nog even en geef ik haar ook een knuffel. "Tot morgen." zeg ik en loop de deur uit. Ik doe mijn sleutel in mijn fietsslot. Direct begin ik te fietsen, niet op een snel tempo, nee daar in tegen fiets ik juist langzaam zodat ik weet wat er om me heen gebeurt en ik niet weer onder een auto terecht kom.
De dagen nadat ik wakker was geworden in het ziekenhuis had ik erge nachtmerries over het ongeluk. Wonderbaarlijk heb ik geen geheugenverlies gehad, wat bij de meeste coma gevallen wel van pas komt.
Tijdens de maand dat ik in coma lag zijn de meeste botbreuken al grotendeels geheeld. Hierdoor kon ik al snel naar het revalidatiecentrum om weer de heerser over mijn lichaam te worden. Het herstel verliep snel en tijdens mijn herstel heb ik in het ziekenhuis huiswerk gemaakt omdat ik cijfers moest ophalen, maar in het begin weigerde ik. Omdat ik het nut van school niet meer in zag. Want de vervolgopleiding die ik wou gaan doen was piano op het conservatorium. Maar nu wil ik dat niet meer en moet ik gaan nadenken over wat ik dan wel wil. Alleen dat weet ik nog steeds niet. Het kan van alles zijn, maar wat vind ik leuk? En wat past bij me?
Snel fiets ik door om de gedachten weg te gooien en al snel kom ik thuis aan. Ik loop met mijn fiets naar de garage en zet hem weg op de plek waar hij altijd staat. Ik zie dat mijn moeders fiets er ook al staat wat betekent dat ze dus al thuis is.
Ik loop naar binnen en een geur van pasta dringt mijn neus binnen. Mijn moeder is dus al aan het koken. Wat ook normaal is want het is al vijf uur. Mijn vader zal zo ook wel thuiskomen.
"Hey Rosa, hoe was het bij Layla? Gelukt met jullie beeldend opdracht?" roept mijn moeder vanuit de keuken.
"Ja mam, het is af. Ik ga naar boven om nog wat huiswerk te maken, roep me voor het eten oké?" roep ik terug terwijl ik de trap al oploop om naar mijn kamer te lopen.

Nadat we klaar zijn met eten loop ik weer naar boven. Ik ben van plan nog iets voor Nederlands af te maken en daarna ben ik van plan een boek te lezen. En aangezien het maandag is ga ik ook douchen.
Als ik klaar ben met Nederlands pak ik een boek uit mijn boekenkast en ga op mijn bed liggen. Ik open het boek en begin te lezen. Niet wetende waar het verhaal over gaat omdat ik maar iets gepakt heb.
Na een paar pagina's gaat mijn mobiel. Snel pak ik hem, ik heb niet echt veel sociaal contact. Er zijn maar 3 mensen die me soms een sms sturen en dat zijn mijn ouders en Layla. Ik kijk naar het scherm en zie een sms van Sem. Hey Rosa, ik moet het nu gewoon vertellen. Het is nu al 6 maanden dat je niet meer jezelf bent. Je bent niet meer het meisje dat ik leuk vind. En waar ik verliefd op ben geworden. Onze relatie is langzaam afgebrokkeld en ik ben er nu ook klaar mee. Het spijt me maar het is uit.
Hij heeft het uitgemaakt? Via een sms nog wel. Ik leg mijn mobiel weg en loop naar de spiegel, ik kijk naar mezelf en zie dat ik aan het huilen ben. Voor het eerst na 6 maanden toon ik weer een andere emotie naast angst, wat ik eigenlijk niet toon maar ben, alleen is deze emotie wel verdriet, door de pijn die andere me aan doen. Betekend dit dat ik wel mezelf weer kan worden? Dat ik weer vrolijk kan zijn?
Wat zou de echte ik nu hebben gedaan? Zou ik iets terug hebben gestuurd? Of zou ik hem negeren en morgen na hem toe gaan zonder dat ik er iets van weet. Doen alsof mijn mobiel kapot is en ik over het ongeluk ben.
Maar ik ben nu niet in staat om een van die dingen te doen. Ik loop weer terug en pak mijn mobiel weer. Snel stuur ik een sms naar Layla, waarom ik haar niet app? Mijn mobiel is stukgegaan tijdens het ongeluk en ik heb nu alleen nog maar het oude mobieltje van mijn moeder.
Ik druk op verzenden en ga in mijn gedachten al snel op zoek naar alle momenten van mij en Sem.