Without Music

Hoofdstuk 1

"Oké Rosa, laten we weer beginnen bij wat je vorige week gelukt is. Zo blijven we de stappen herhalen tot het steeds beter gaat."
Ik kijk haar even aan maar richt mijn ogen al snel weer op de grond. Mevrouw de Leeuw is de eerste die er voor gezorgd heeft dat ik weer ben gaan praten na het ongeluk. Ze doet het namelijk op zo'n manier dat het je dwingt om te praten
"Oké, wat is je hele naam?" zegt ze vragend. Deze vraag heeft ze de afgelopen weken blijven herhalen tot ik het eindelijk vertelde.
"Rosanne Leana van Berkenhout." zeg ik met weinig emotie is mijn stem
"Goed Rosa, volgende vraag. Waar woon je?" vraagt ze nu.
Het is erg fijn dat mevrouw de Leeuw mijn afkorting gebruikt. De psychologen die ik hier voor gehad heb noemde me altijd Rosanne. Maar al sinds dat ik klein ben noemt iedereen me Rosa, op een paar docenten na dan.
"Ik woon op Aidadreef 8." Alles wat ik zeg schrijft ze op. Nu komt een vraag waar ik afgelopen week veel over heb nagedacht. Ik weet de vraag al omdat mevrouw de Leeuw een stapjes techniek aanhoudt. Toen ik de vraag vorige week niet had beantwoord wist ze dat ze weer terug moest gaan naar de eerste vraag die ze me stelde om me zo weer te laten praten.
"Rosa, op welke dag gebeurde het ongeluk?" En toch ben ik het weer kwijt. Volgens mij is het nu zes maanden geleden dat ik weer wakker ben geworden in het ziekenhuis. Ik heb twee maanden lang in coma gelegen wat betekent dat het ongeluk ongeveer in april geweest moet zijn.
"Ergens in april." Antwoord ik snel omdat ze anders gaat denken dat ik niet ga antwoorden en dan moet ik overmorgen weer alle vragen opnieuw beantwoorden. De volgende vraag die ze gaat stellen heb ik nog niet gehoord dus ik luister goed naar wat ze gaat zeggen.

"Wat zijn je hobby's?" vraagt ze opeens. Ik had niet gedacht dat ze zo'n makkelijke vraag zou gaan stellen. Ik heb namelijk maar een hobby en dat is pia.. Nee wacht ik heb geen elke hobby. Pianospelen behoort tot muziek en muziek heeft dit hele gedoe veroorzaakt.
"Ik heb geen hobby"s." Zeg ik en ze schrijft het op. Ik weet dat zij weet dat, dat niet waar is. Nou eigenlijk was. Mijn ouders hebben haar namelijk verteld hoeveel ik wel niet van muziek houd en dat, dat makkelijk gebruikt zou kunnen worden tijdens het herstel om 'beter' te worden.
"Nog een vraag voor het uur er alweer op zit Rosa." Zegt ze en ze kijkt weer naar het schrift in haar handen. "Waardoor is het ongeluk gebeurd?" Vraagt ze als ze me diep aankijkt.
"Door een stomme automobilist die niet oplette. Mag ik nu gaan?" Vraag ik.

Ze schrijft op wat ik zei en staat op. "Tot overmorgen Rosa." Ik pak mijn jas en loop de kamer uit. Mijn vader komt de hal ingelopen en loopt naar me toe.
"Ging het een beetje Rosa?" Ik kijk hem aan en wil wat zeggen maar ik weet niet wat. Meestal wist ik altijd direct wat ik moest zeggen tegen andere mensen. Ik was spontaan en vrolijk waardoor de sfeer altijd gezellig was. Maar nu na het ongeluk is er niks meer dat me vrolijk maakt.
Mijn vriendin Layla en mijn vriendje Sem hebben me op mijn verjaardag nog proberen op te vrolijken door me mee te nemen naar de kermis. Maar er was niks leuks aan. De drukte die er was en alle mensen die tegen je aan botsten. Net zoals de auto die tegen mij aan botste op de dag dat alles veranderde. De muziek die ik maar al te graag in mijn leven wilde ontwijken en de geuren en kleuren die me hoofdpijn bezorgde. Ik heb Layla toen zo hard geduwd dat ze op de grond viel en haar hoofd zo hard stootte dat ze flauw viel. Ze was toen boos op me maar vergeef het me na een maand.
Sem daar in tegen in momenteel nog steeds boos op me. Hij zei dat als ik weer normaal kon doen hij weer met me wou gaan praten. Maar voor mij is dit nu normaal. Ik kan het nou eenmaal niet meer terug veranderen omdat ik het gevoel heb dat de echte ik spoorloos verdwenen is.
Maar toch wil ik het wel. Mezelf weer zijn, vrolijk zijn. Geen psychologen meer om naar toe te gaan, geen ruzie meer met mijn beste vrienden, terug op pianoles en gezellig doen met mijn ouders. Dat is wat ik wil, maar het kan niet. Ik ben veranderd en bij veranderingen horen ook consequenties.
Als ik de kans zou hebben om terug te veranderen zou ik dat doen, met heel mijn hart. Maar het voelt alsof de ik die ik altijd al geweest ben verdwenen is en plaatst gemaakt heeft voor de ik die ik nu ben. Diep van binnen denk ik dat er nog steeds een manier is om mijn echte ik terug te vinden, alleen weet ik niet hoe.