Without Music

Hoofdstuk 5

Mijn wekker gaat en snel open ik mijn ogen. Naast dat ik mezelf kwijt ben, ben ik nu ook mijn beste vriend kwijt. Degene waarmee ik zoveel heb meegemaakt.

Snel sta ik op en zet ik mijn wekker uit. Layla heeft me nog verschillende berichtjes gestuurd over dat het wel goed komt en dat ze me vandaag niet uit het oog zou verliezen.
Ik kijk in mijn kledingkast en beslis dat ik iets kleurrijks aan wil doen. Iets wat totaal niet past bij hoe ik me voel vandaag maar toch. Ik pak een mintgroen shirtje met daarop in het wit de tekst: 'Believe in your dreams.' Bij het shirtje pak ik een lichtblauwe spijkerbroek en witte sneakers.
Met mijn kleding in mijn hand loop ik naar de badkamer. Ik zet de douche aan en stap er na een paar minuten onder.

Hoe kan het toch dat een douche altijd een rustgevend gevoel geeft?

Na een tijdje stap ik onder de douche vandaag en begin me aan te kleden. Als ik klaar ben kijk ik in de spiegel en zie ik een totaal ander meisje staan. Een meisje die ik nu niet ben maar wel hoor te zijn. Snel borstel ik mijn haren en loop ik de badkamer uit.

"Goedemorgen lieverd." hoor ik een stem achter me zeggen. Mijn vader komt zijn kamer uitgelopen. "Ik ben onderweg naar beneden om te ontbijten, wat wil jij?"
"Yoghurt met fruit graag." zeg ik en open mijn kamerdeur.

"Is goed." zegt mijn vader en hij loopt de trap af.
Ik loop mijn kamer weer in en stop de juiste boeken in mijn tas. Als ik opkijk zie ik een foto van mij, Sem en Layla. Ik pak het fotolijstje en haal de foto eruit. Met de foto in mijn hand loop ik naar een prullenbak en verscheur hem.

Ik regel wel een leuke foto zonder Sem. Hoef ik tenminste niet aan hem herinnerd te worden.
Als de foto helemaal verscheurd is en in de prullenbak ligt loop ik naar beneden om te kunnen ontbijten en mijn gedachten weer te legen.

Als ik mijn ontbijt op heb ga ik met mijn mobiel op de bank zitten. Ik kijk op instagram en like een aantal foto's. Ik lees een aantal tweets op twitter en beantwoord een vriendschapsverzoek van mijn tante op facebook.

Na een tijdje gaat de deurbel. Ik kijk op van mijn mobiel en zie mijn vader naar de voordeur lopen. Helaas hoor ik niet wat hij zegt en moet ik wachten tot hij weer terugkomt om te weten wie er 's ochtends komt aanbellen.
Alleen mijn vader komt niet alleen terug. Achter hem loopt Layla en als ze mij ziet zet ze haar tas neer en geeft ze me een knuffel.
"Wat doe jij hier Lay?" vraag ik en doe mee in haar knuffel.
"Ik heb je toch gezegd dat ik de hele dag bij je zou blijven en je niet uit het oog zou verliezen." zegt ze en laat me los. Ze gaat naast me zitten en mijn vader kijkt mij vragend aan.

"Rosa, waarom moet Layla jou niet uit het oog verliezen? Wat is er gebeurd?"
"Niks bijzonders pap, alleen heeft Sem het uitgemaakt en maakt Layla daar direct weer een drama van." Glimlach ik naar hem.
"Nou op de manier hoe hij het heeft uitgemaakt ja." zegt Layla terwijl ze probeert boos te zijn om de opmerking die ik over haar maakte.
"Ach meisje toch. Ik ben blij dat je het zo goed weer oppakt." zegt mijn vader en geeft me net zoals Layla net deed een knuffel. "Ik moet trouwens gaan, want anders ben ik te laat op het werk." zegt hij en nadat hij zijn tas heeft gepakt loopt hij weg.
"Tot vanavond pap." roep ik en draai me om naar Layla.

"Je moet wel opschieten Roos, we moeten over een half uur op school zijn." zegt ze en ik kijk haar serieus aan.

"Moet ik nu doen alsof ik nog heel veel moet doen voor we kunnen vertrekken?" vraag ik terwijl ik mijn glimlach probeer weg te drukken.

"Ja dat moet." roept Layla. "Hup, hup. Dat kan sneller." Ik begin te glimlachen en ga op schildpad snelheid naar mijn kamer toe. Boven aangekomen poets ik mijn tanden en pak mijn tas mee voor ik weer naar beneden ga.
"5 minuten en 43 seconden mevrouw Rosanne Leana van Berkenhout. Ik heb dat wel eens sneller meegemaakt hoor." roept Layla en ik begin te lachen.

"Ik ben wel blij dat je weer lacht." zegt Layla. Doordat ze dat zei realiseerde ik het me. Ik lach zonder dat de echte ik er is. Heb ik haar dan niet nodig?

"Kom op, waar is die lach gebleven." zegt Layla nu teleurgesteld. "Ik had je zojuist weer laten lachen en dat is bijzonder. Kan je niet blij zijn dat je vrolijk genoeg was om te lachen?"

Ik kijk Layla aan en probeer weer te lachen, wat helaas niet goed lukt maar gelukkig keurt ze het goed. En pakt ze mijn hand vast.

"Kom we gaan, anders komen we nog te laat." zegt ze en ze staat op om samen naar de garage te lopen. Daar pak ik mijn nieuwe fiets, aangezien mijn oude kapot is gegaan door de auto, en loop ermee de garage uit.
Alleen ik krijg een raar gevoel, alsof er iets is wat ik vergeet. Iets dat ik zelf niet voor woorden kan brengen maar er wel van af weet dat het er niet is.

"Waar is je moeder trouwens?" vraag Layla, die in de tussentijd haar fiets ook al heeft gepakt en op mij staat te wachten om te vertrekken.

Dat is dus wat is bijna ben vergeten. Ik heb mijn moeder vandaag nog helemaal niet gezien.

"Weet ik niet, ik denk dat ze al naar het werk is gegaan voordat ik beneden kwam." Ik heb de auto trouwens ook niet in de garage zien staan dus de kans is groot dat ze vroeg verwacht werd op haar werk.

"Laten we maar gaan." zegt Layla. Ik knik en stap op zodat we kunnen gaan fietsen.