Het ijs Op

O N E

'Brandon je komt echt te laat!' Ik zit op m'n kamer, waar de inhoud van m'n kast niet meer in de kast zit. 'Als ik een schoen was, waar ging ik dan zitten?' Mompel ik tegen mezelf.

'Ik mis een schoen mam.' Roep ik er achter aan. 'Dan moet je eens een keer je spullen opruimen. Kom nu maar naar beneden anders ben je te laat. Je leent daar maar een paar schoenen van iemand.' Met een zucht doet ze de deur naar de trap dicht.

Ik loop met een half ingepakte tas naar beneden. 'Hier heb je je sleutel en alsjeblieft een beetje opschieten. We zitten niet op nog een klaagbrief te wachten.'

Ze staat ongeduldig, met mijn sleutel in haar hand, in de gang. Waarschijnlijk om te controleren of ik zo de goede kant op fiets. 'Ja mam, oké mam.' Zeg ik terwijl ik m'n sleutels aan pak.

Ik fiets de bocht om en ga dan langzamer fietsen, dan krijg ik als het goed is twee klaagbrieven, als ik te laat kom tenminste. Dat zou genoeg zijn om van die walgelijke dansschool afgestuurd te worden.

Ik zit op ballet omdat m'n ouders dat bij een goede opvoeding vinden horen. Ik weet niet hoor, maar op ballet zitten en alleen maar klassieke muziek mogen luisteren knelt toch echt een beetje het leven van een tiener jongen. Niet dat ik me aan die klassieke muziek regel houd maar oké dat terzijde.

Als ik de hoek om fiets staat mevrouw Smith al buiten te wachten. 'En waar denk jij zo laat vandaan te komen?'

Ik gooi m'n been over het zadel heen. 'Ik moest nablijven op school en toen kon ik m'n spitzen niet vinden. Bleken ze bij een vriendin te liggen, dus fietste ik daar heen maar ze was niet thuis. Toen viel de ketting van m'n fiets er halverwege ook nog af, dus ik moest helemaal naar de fietsenmaker lopen.' lieg ik even om het nog net iets erger te laten lijken.

'Ach, ach, ach... Hoeveel klaagbrieven heb je al?' Vraagt ze met een grijns op haar gezicht.

'Zeventien mevrouw.' Zeg ik trots.

Ik ben de afgelopen tijd zo vaak expres te laat gekomen. Expres een vies pakje aan gehad met een voorstelling en zo vaak expres iets vergeten dat je mijn naam onderhand wel in het world record boek kan zetten voor de prijs "meeste klaagbrieven in twee maanden tijd."

Hell Yeah.

Dat is dan ook het enigste wat ik heb bereikt in m'n leven, maar goed.

'Och nee toch. In alles wat je net vertelde heb ik al zo'n vier nieuwe klaagbrieven voorbij horen komen. Je weet de regel, twintig in een jaar tijd betekend dat je van school afgestuurd wordt. Ga je maar melden bij de directeur.' Ze wijst met haar arm richting de deur.

Dit heeft ze sowieso thuis voor de spiegel staan oefenen.

Ik zet mijn fiets tegen de muur van het oude grijze gebouw waar vrolijk roze vlaggen aan hangen met de opdruk Dans Instituut Heerenveen. Als ik naar de kamer van de directeur loop kom ik langs een muur waar straks een stuk of tien lege lijstjes hangen.

Ik laat mijn oog glijden over de foto's en vind dan een foto van ongeveer acht jaar geleden. Daar had ik nog die twinkeling van plezier in m'n ogen, en een ongelofelijk lelijk kapsel.

Elk jaar keek ik uit naar het maken van de foto's. Ik zocht dan het mooiste pakje uit dat ik had en smeerde extra veel gel in mijn haar, zodat die nare krullen eens een keer op z'n plek bleven zitten en niet hun eigen leven verder leefden.

En dat in een combinatie met een bloempot kapsel. Het zag er niet uit.

Als je dan de grote zaal binnen kwam zaten daar een heleboel oudere meisjes die mooie knotten in je haar maakten, niet dat ze dat bij de jongens deden, maar het was fascinerend om naar te kijken. De oudere jongens waren eigenlijk altijd de meisjes aan het aan gapen. Waar ik nooit het plezier van heb gezien, ik keek liever naar de jongens die naar de meisjes aan het kijken waren.