Het ijs Op

T H R E E

'Mag ik nu dan officieel van ballet af?' Vraag ik al een stuk enthousiaster. 'Als jij daar gelukkig van wordt vinden wij het best.' Mam zet de borden op tafel. 'Mooi,' een opgeluchte zucht verlaat m'n mond. 'Dan maakt het vast ook niks meer uit dat ik vandaag van de dansschool ben afgetrapt.' Ik sta op en pak het bestek uit de lade. 'Wacht wat?' Mama draait zich om en kijkt me aardig boos aan. 'Wat?'

'Weekend!' roept pap wanneer hij de keuken in loopt. 'Heb je de hele weg naar huis over die grap nagedacht?' vraag ik sarcastisch. Mijn vader en ik hebben precies dezelfde humor. Me moeder en zus worden er niet goed van, maar bij hun zit er een lek in het bakje waar de humor zou moeten zitten.

'Nou eigenlijk wel kerel. Hoe was je dag?' Pap komt naast me aan de tafel zitten. 'Het eten is kaar. Roep jij Lynn even.' Mam zet een pan macaroni op tafel.

Ik loop de trap op, naar de kamer van Lynn. 'Jó, eten is klaar.' Zeg ik. 'Eindelijk, ik heb honger.' Ik doe de deur open en zie dat Thomas er ook is. 'Blijft Thomas ook eten?' Vraag ik. 'Blijf je eten Tho?' Vraagt Lynn aan Thomas alsof hij niet had gehoord dat ik het ook al zei.
'Als dat kan wel.'  Met z'n drieën lopen we naar beneden.

Lynn beweert nog steeds dat Thomas gewoon haar beste vriend is. Niks in mij wat dat nu nog gelooft. Thomas is hier veel te vaak om "nog gewoon haar beste vriend" te kunnen zijn. Maar mij hoor je niet klagen, ik mag hem wel.

'O blijft Thomas ook eten.' Mam kijkt op van haar bord. 'Ja dat kan wel toch?' Ik zak op de stoel naast pap meer. 'Ik heb toch niet zo'n trek.' Antwoord ik voordat mam iets kan zeggen. 'Oké prima dan.'

Na dat we alle standaard gespreksonderwerpen hebben gehad komen we uit bij het gesprek der gesprekken.

Ook wel bekend als "ik die van ballet af gegooid is."

'Meneer hier wilt van ballet af.' Begint mam. 'Dat is toch geen probleem, hier hebben we het al vaker over gehad Claar, als hij er maar gelukkig van wordt.' Pap stopt een hap macaroni in zijn mond. 'Dat is het probleem niet. Hij is al geschorst.' Mam schept het laatste beetje eten op haar bord en zet het op de grond, voor Vegas, onze hond.

'Waarom dat zo ineens?' Bemoeit Lynn zich er mee. 'Ja dat weet ik ook nog niet.' Mam kijkt me met een vernietigende blik aan. 'Nou ik had twintig klaagbrieven in twee maanden tijd.' Zeg ik voorzichtig.

Ik vermijd enig oogcontact met wie dan ook. Macaroni heeft best een bijzondere vorm.

'Badboy.' Hoor ik Thomas tegen Lynn fluisteren en ze vliegen in de lach.

Na een dikke minuut zijn ze uitgelachen en gaat pap verder, 'Hoe krijg je dat voor elkaar?' Ik hef mijn hoofd op en kijk pap voorzichtig aan. 'Als je ergens heel graag mee wilt kappen heb je er veel voor over.' Er klinkt een zucht. 'Wat wil je nu dan gaan doen.' Vraagt mam.

'Ik wil op ijshockey.'

Lynn verslikt zich in een slok melk en zegt proestend: 'Hoe de fuck kom je bij ijshockey?' 'Lynn let op je woorden!' Snauwt mam.

'Het, uh, buurmeisje van Ginny zit op ijshockey. Toen vroeg ze een keer of we bij een wedstrijd kwamen kijken en het zag er geweldig uit.' Nogmaals, ik haat liegen.

Maar ik moet toegeven dat ik er steeds beter in wordt.

'Kijken ernaar vind je leuk, maar het doen is een ander verhaal.' Zegt pap.

'Daarom heb ik ook aan het buurmeisje van Ginny gevraagd of ik een keer een proefles mee mag doen.'

Niet waar, alweer.

'De jongensgroep van mijn leeftijd traint op dinsdag en donderdag ergens eind van de middag volgens mij. Kijk hoe goed ik al voorbereid ben. Mag ik dan nu van tafel af, ik heb nog huiswerk.'