Het ijs Op

S E V E N

Tobias, Vegas en ik lopen richting het park.

'Pak de bal Vegas!' Ik gooi een tennisbal een eind weg en Vegas holt erachteraan.

Tobias gaat op een bankje zitten en ik neem plaats naast hem. 'Waarom is het nu al zo koud? Ik wilde dat ik handschoenen bij me had.' Klaag ik. 'Dit is Nederland, hier kan alles qua weer. Geef je hand eens.' Ik beweeg mijn hand richting Tobias en hij klemt hem tussen zijn handen. 'Hoe kan jij het koud hebben? Je handen gloeien net zo hard als een gloeilamp.' Ik geef geen antwoord maar schuif wat dichter naar Tobias toe omdat m'n hand in de meest nare positie ooit ligt.

Niet alleen daarom, Tobias ruikt gewoon lekkerder van dichtbij.

'Kijk daar komt Vegas weer aan.' We kijken naar de bruine vlek die aan komt rennen. 'Volgens mij is hij niet alleen.' En inderdaad, Vegas komt aanlopen met een wit hondje achter zich aan. 'Heb je vriendjes gemaakt Vegas?' Vraag ik met mijn hondenstem. 'Nou het is een beetje rare combinatie, een newfoundlander met een boomer.' Zegt Tobias 'Het is 2017 alles kan.' Geef ik lachend als antwoord.

'Simba kom terug!' Een vrouw komt aan rennen en doet snel de hond weer aan de lijn. 'Dag mevrouw, leuke hond heeft u.' Groet ik de vrouw. Ze komt me bekend voor maar ik heb geen idee meer waarvan.

'Pst, is dat niet de vrouw uit de cafetaria?' Fluistert Tobias.

En inderdaad, het is DE vrouw van de cafetaria.

'Ik heb inderdaad een leuke hond. Jammer dat hij nou net wil spelen met zo'n groot beest als dat ding van jou.' Snauwt ze. 'Tja dat is de natuur.' Antwoord Tobias 'Natuur of niet, het is een rare combinatie. Net als jullie.' Ik probeer m'n arm onder controle te houden, want wat wil ik haar graag een mep verkopen.

De vrouw pak haar hond en loopt weg. 'Mevrouw, wacht!' Roept Tobias haar achterna. De vrouw draait zich om. 'Wat nu weer?' Tobias kijk de vrouw met een grijns aan. 'Ik denk dat u dit wel leuk zult vinden.'

Tobias draait zijn hoofd nu richting mij en drukt een kus op m'n wang. Niet zo'n snel kusje wat je aan je ouders geeft als je weg gaat, maar gewoon een goede echte kus. 'Waar moet het heen met deze wereld.' zegt de vrouw opnieuw.

Waar heb ik dit aan verdient moeder natuur? Of is dit karma voor het vertrappen van die bloem laatst?
Niemand die daar antwoord op gaat krijgen I guess.

Tobias pakt mijn hand weer vast en zo blijven we nog even zitten.

'Ik kan hier wel aan wennen.' Zeg ik uiteindelijk. 'Ja, het voelt goed.'

Zei ik dat hardop?
Het moet wel, Tobias gaf antwoord en het antwoord bevalt me goed.

'Misschien moeten we even wat gaan doen. Ik vries langzaam dood.' Mompel ik. 'Waarom sterf jij altijd net of de fijne momenten af?' Geeft Tobias als antwoord. 'Is dit een fijn moment dan?' Vraag ik. 'En of dit een fijn moment is.'

Tobias gooit zijn andere arm om mijn schouder heen en trekt me naar zich toe. 'Wat doe je?' Vraag ik verbaast. 'Zorgen dat jij niet af sterft?' 'Stiekem wil je gewoon een knuffel.' Er klinkt een lach. 'Nu is het dus niet meer stiekem.' Ik trek Tobias' arm nog verder om me heen. Dit voelt inderdaad heel goed.

Had iemand dit gedacht ik knuffel Tobias. Ik. Knuffel. Tobias. Skye.

Tobias freaking Skye.

Knuffelend op een bakje in het park.

Help, mijn hard kan dit niet aan.

*

'Jongens daar zijn jullie weer. Jullie hebben het vast koud, zin in een kopje thee?' Mam staat al op. 'Tuurlijk mevrouw Grey.' Antwoord Tobias. 'Je mag me onderhand wel gewoon Claar noemen hoor Tobias.'