~ Ginger House ~ [ Wanda Maximoff ]

0.3

Müzik : The Hunger Games: Catching Fire - Theatrical Trailer | The Complete Soundtrack . (medya)

( Müziğin ilk 1 dakika 27 saniyesini dinleyerek yazdım fakat tamamı da güzel.)

15.10.2011 ( 13 yaşındayız )

Felaketimizin yaşandığı ama birbirimize daha sıkı bağlandığımız olaydı. Sessiz bir aile yemeğiydi. Annem okulun nasıl geçtiğini soruyordu sen ise hırkanın uçlarını olabildiğince sündürmeye devam ediyordun. Annemin bir soru daha sormak için açtığı ağzından gürültüyle eş değer bir çığlık koptu. Sen soğukkanlı bir şekilde ilk önce deprem çantasını sonra beni alıp yemek masasının altına götürdün. Bekledik ve dışarıdaki silah seslerinden bunun bir deprem olmadığını anladık.

Birkaç dakika sonra o sersemlik ile daha yeni aklımıza gelmiş olacak ki anne ve babamız , etrafımıza bakındık ama yıkılmış zencefil evimiz dışında bir şey yoktu, koltuğun arkasındaki göçüğü fark edene kadar. Biraz daha yaklaştığımızda o içler acısı manzara ile karşılaştık. O alt kata açılan göçükte, tuğlaların altında... Annemiz yatıyordu Pietro. Ara sıra kabuslarıma girer boynu kanlar içinde sol eli ve sağ bacağı olmayan fakat hala bir melek olan annemiz. Korkuyla yerimize çekilip hıçkırıklara boğulup sarılıp ağladık. Cesedi önümüzde olmasına rağmen öldüğüne inanmadık Pietro. Hala da inanmıyoruz. Yıkık dökük, zencefil kokusundan eser kalmamış, ağlayış , haykırışlarımızın yankılandığı binaya tasarım harikası bir bomba girmişti. Önümüzde duruyordu. Üstünde gururla yazıldığı belli olan beş harfli bir kelime duruyordu. STARK ! Bizim ölümümüzün ismi.

Birbirimize attığımız o son bakışlar daha dün gibi aklımda. Ağlamaktan şişmiş göz altların, acıdan dolayı cam gibi parlayan koyu yeşillerin... Senin için bir şeyler yapmalıydım, serçe parmağımı bile kıpırdatamazken... Her zaman ki ağabeyliğini konuşturup bombayı alıp karşı duvara fırlattın. Ve o bomba patlamadı Pietro. Evet bizde paranoyak gibi iki gün boyunca, kurtarılıncaya kadar patlamasını bekledik.

Ölümü bekledik kardeşim. Stark'ın bizi öldürmesini.