Şah ve Mat

4. Bölüm (Cesaret)

Aydeniz'in ağzından
O zaman için Levent'e sinir olmuş olsam da hala seviyordum. Bir kaç hafta sonra çok iyi anlaşmaya başladık. Aramızda güzel bir arkadaşlık vardı. Genelde sevdiği kişiyle arkadaş olmak insanların zoruna gider fakat ben Leventin beni sevmeyeceğine o kadar inandırmıştım ki kendimi, en azından arkadaşız konuşuyoruz diye düşünüyordum ve halimden gayet memnundum. Bana hoşlandığı kızları anlattığında bile zoruma gitmiyordu. En azından o an için. Gece uyumadan önce içime bi öküz oturuyodu tamam ama o da ağlayınca geçiyordu. Artık cuma günlerini tatile yaklaşıyor diye değil, kulüp dersi var diye seviyordum. Çünkü arada benim laf atmalarım da olmasa, o ders dışında hiç konuşmuyorduk. Onunla sürekli konuşma çabası içinde olmam da onu rahatsız etmiyordu. Çünkü genelde ona yardımcı oluyordum. Yazılıları her zaman birlikte yapardık. Hocanın bir şeye baktığı yoktu. Karşıma otururdu, önce birkaç soruyu çözüyor gibi yapar, benim sınavı bitirmemi beklerdi. Sonra kağıtlarımızı değiştirirdi, onun kağıdına da aynı cevapları işaretlerdim. Sonunda hep ikimiz de tam puan almış olurduk. Ve evet burda çok enayilik yapıyordum kabul ediyorum. Son yazılıda artık canıma tak etmişti sadece yazılı zamanları veya işi düştüğü zamanlarda kanki diye yanıma gelip, başka zamanlarda sürekli laf atması. Ve o yazılıda ona yardım etmedim sonra da aramız bozuldu. Zaten bi kaç hafta kalmıştı okulun bitmesine ve o hala ona olan duygularımı bilmiyordu. Ama söylemek için pek cesaretim olduğu da söylenemezdi.

...

Son haftadan bi önceki hafta ona duygularımı açıklamaya karar verdim. Tabi çok da kolay olmadı. Olmazdı. Bunu düşünerek ona son sınıfta bir şey söyleyeceğimi söyliyim dedim. Yanına gittim konuşmaya başladım:
-"Levent sana son sınıfta bir sır vereceğim. Ama hiç kimseye söylemeyeceksin. Ve şimdi de söylemeyeceğimi bil. Bunu söyledikten sonra seni bir daha görmemem gerek."
-"Niye ki ya son sınıfta söyleyeceğin şey neyse şimdi söyle"
- "Hayır söylemeyeceğim"
- "Lütfen ama"
- "Hayır dediysem hayır"
- "Ya son sınıfa geldiğimizde söylemediğin için pişman olursan keşke söyleseydim dersen nolucak"
- "Ya şimdi söylediğime pişman olursam da keşke söylemeseydim dersem nolucak"
- "Ya söylemediğine pişman olursan"
- "Of Levent benle inatlaşma"
- "Asıl sen benle inatlaşma söyleticeğimi sende biliyosun benden inatçı kimse yok."
Gerçekten de benim inadımı bile yenebilen tek kişi Levent'ti.
Onun inadını hiçbir şekilde yenemiyceğimi anladıktan sonra bende konuşmak yerine susmayı tercih ettim. Gidip hiçbir şey söylemeden yerime oturdum. Tabi Levent durur mu? Kolumdan tutup çekti.
- "O şey neyse söyliceksin!"
- "Neden söyleyecekmişim?"
- "Benle ilgili bişey olmasa zaten söylemezdin"
- "O yüzden de söylemiyorum senle bi ilgisi yok"
- "Doğrudan benimle ilgili bişey olduğunu biliyorum Aydeniz. Çocuk mu kandırıyorsun?"
- "Yaşının çok da büyük olduğu söylemez Levent. Benden 4 ay büyüksün diye kendini bişey mi zannediyorsun?"
- "Aydeniz uzatma konuyu da değiştirmeye çalışma. Söyle şu sır mıdır nedir."
- "Levent yeter artık şimdiye kadar anlamış olman gerekiyordu!!"
- "Neyi anlamam gerekiyordu hiçbir şey anlamadım ben söyle?"
(Gerizekalı!)
- "Anlamamış olman sende bir sorun olduğunu gösterir. Şimdiye kadar kaç kere ima etmeye çalıştım. Anlaman için uğraştım. Belki kendimde söyleyecek cesareti bulamıyorum. Neden beni anlamıyorsun. Herkes senin gibi önüne gelene seni seviyorum diyebilir mi zannediyorsun?"
Bunu söyledikten sonra -tam söylememle zilin çalmasının yardımıyla- sınıftan koşarak çıktım.
Levent arkamdan "aman beee bu muydu?" Diye bağırsa da umursamadım. Duygusallığımın faydası olmuyodu hemen gözlerim dolmaya başlamıştı. O gün için kendimi tuttum fakat ertesi gün Levent bana gelip;
- "ben ilk yıl seni seviyordum ve arkadaş gibi davranıyordun o yüzden gelip yanına sevdiğimi söylemedim. O zaman benimle konuşsaydın çıkardık belki."
Deyince iyice sinirlerim alt üst olmuş, ve gözyaşlarıma engel olamamıştım...