Daughter of A Vampire, Son Of A Werewolf (DUTCH)(GEEN TWILIGHT FANFICTIE)

Hoofdstuk 38

Carlos' zware pootstappen dreunen door het bos waardoor hij makkelijk te volgen is. Dieren schieten geschrokken weg als ik langs ren. Hoe snel kan een weerwolf wel niet zijn? Deze snelheid is echt ongelooflijk. Maar ooit zal hij moeten stoppen. Al snel naderen we de bosrand. Mooizo. Op een open veld kan ik mijn snelheid echt optimaal gebruiken. Maar zodra ik op het open veld aankom sta ik verbaasd stil. Geen weerwolf te bekennen. Honderd meter verderop komt Sophia het bos uitgerend. Ze steekt haar neus in de lucht en langzaam komt er een verbaasde uitdrukking op haar gezicht. Waar zijn ze ineens gebleven? Voorzichtig doe ik een paar stappen in het veld en kijk om me heen. Maar afgezien van een konijn dat zijn hol in schiet is er niks te zien. Ik roep Sophia en ze komt verdwaasd op me afgerend. 'Is dit ook nieuw voor jou?' Vraag ik. Sophia knikt. Ik kijk nog een keer om me heen en ruik goed, maar niks duid op een weerwolf. Sophia probeert me zachtjes jankend terug het bos in te duwen. 'Hoe hebben ze kunnen ontsnappen?' Mompel ik en weiger om een stap te verzetten. Ik ga hier niet weg tot ik weet hoe ze hebben kunnen ontsnappen. Sophia zucht diep en slingert me dan zonder pardon op haar rug en begint te rennen. Met grote sprongen sprint ze door het bos en al gauw is ze de rotswand op geklommen en staan we voor de grot. Dakota komt naar buiten gerend en afgezien van wat bloedvegen op zijn gezicht en zijn gescheurde kleding is hij weer helemaal opgelapt. 'En?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd en laat me van Sophia's rug afglijden. 'Waarom konden we daar niet blijven? Ik weet zeker dat daar bewijs ligt van waar ze heen hebben kunnen gaan.' Roep ik gefrustreerd uit naar Sophia. Sophia schud haar kop en wijst met haar snuit naar de horizon. De maan begint al langzaam op te komen. 'Ja, ik zie dat dat de maan is. Wat is daarmee? Weerwolven kunnen toch veranderen wanneer ze maar willen?' Vraag ik verbaasd. 'Het is volle maan.' Mengt Ben zich in het gesprek. Ja, dat had ik allang gezien. 'Weerwolven worden sterker met volle maan. Heb je gezien dat Carlos groter is? Dat heeft allemaal met de volle maan te maken. Sophia was bang dat het misschien een hinderlaag zou zijn, en in een hinderlaag lopen van weerwolven als de volle maan opkomt staat gelijk aan de dood.' Legt Dakota uit als hij mij niet begrijpend ziet kijken. Mijn mond vormt een oh. 'Bedankt.' Zeg ik dan tegen Sophia. Ze blaft zachtjes en duwt haar neus even tegen mijn arm aan. 'Dus. Wat nu? Blijven we hier en riskeren we nog een aanval van Carlos tijdens volle maan of gaan we nu meteen naar Estland?' Vraag ik na een tijdje. 'Estland.' Zeggen Ben en Dakota meteen. Sophia knikt. 'Dat wordt dus Estland.' Zeg ik en spring het bos in Meteen springt de rest achter me aan. 'Maar kunnen we een tussenstop houden?' Vraag ik voor we beginnen met rennen. 'Ligt eraan wat voor tussenstop.' Zegt Dakota. Ik wissel een veelbetekenende blik met Sophia. 'Shoppen.'