Daughter of A Vampire, Son Of A Werewolf (DUTCH)(GEEN TWILIGHT FANFICTIE)

Hoofdstuk 57

'Fijn kerstfeest.' Zegt Jeanine en rijdt al zwaaiend weg. 'Fijn kerstfeest.' Roep ik haar na en zwaai tot ze de hoek is omgeslagen. Vijf uur en heel wat kilometers later ben ik in München aangekomen. Het is een drukte van belang. Overal lopen mensen gehaast om hun laatste kerstinkopen te doen. Ik zucht en begin te lopen. Misschien is er nog ergens een hotel waar nog een kamer vrij is. Maar bij elk hotel waar ik kom wordt hetzelfde gezegd: vol. Na anderhalf uur geef ik het op. Een nacht buiten slapen wordt toch niet mijn dood? Ik loop naar het dichtstbijzijnde bos en klim een hoge boom in. Op een van de hoogste takken ga ik met mijn rug tegen de stam aanzitten en bind mezelf aan de tak en stam vast met mijn sjaal en hoodie. Mijn rammelende maag en droge keel negerend duik ik weg in mijn jas en trek mijn muts zo ver mogelijk over mijn voorhoofd. Helemaal gaar van de autorit en onderkoeld duurt het niet lang voor ik in slaap val.

Als ik een paar uur later wakker wordt valt het me meteen op dat mijn benen een stuk warmer zijn dan dat ze waren voordat ik in slaap viel. Als ik mijn ogen open zie ik een goudblonde wolf met een waakzame blik aan mijn voeten liggen. Ik slaak een gil en probeer mezelf onhandig los te krijgen van de boom. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat het loos alarm is en dat het Dakota is. 'Wat doe je hier?' Sis ik geschrokken. Dakota duwt zachtjes jankend zijn neus tegen mijn hand. Als ik er naar kijk zie ik dat mijn handen licht blauw zijn gekleurd. Dakota kijkt me doordringend aan. 'Ja, ik kan er toch ook niks aan doen dat alle hotels volgeboekt waren?' Zeg ik en steek mijn handen weer in mijn zakken. Dakota kruipt dichter tegen me aan zodat ik omhuld wordt door warmte. En daardoor duurt het niet lang voor ik weer in slaap val.

Als ik een paar uur later opnieuw wakker wordt is Dakota weg. Verbaasd kijk ik om me heen, maar hij is nergens te bekennen. Zou het misschien een droom zijn geweest? Als ik uit de boom ben geklommen valt mijn oog op een zwarte rugzak. De rugzak van Dakota. Een snel geschreven briefje is in het doorzichtige voorvakje gestopt.

Ben aan het jagen. Waag het niet om weg te gaan. Ik houd me aan mijn belofte en vanaf nu gaan we samen verder reizen.
-Dakota

Zacht grinnikend stop ik het briefje terug. Typisch Dakota. Altijd zo bezorgd. Ik maak een plek op de grond sneeuwvrij en ga zitten. Ik haal het mes uit mijn rugzak en pak een tak van de grond. Al snel heb ik het in een scherpe staak veranderd. Met Dakota gaat het reizen nu twee keer zo snel en ik wil niet ongewapend de weerwolven basis aanvallen. Halverwege mijn derde staak komt Dakota er aan gerend. Deze keer in zijn mensenvorm en met twee hazen over zijn schouder geslagen. Verrast kijkt hij me aan, alsof hij verbaasd is dat ik hier zit. 'Wat?' Vraag ik en pak de hazen aan. 'Dit is de eerste keer dat je naar me luistert. Dat ik dit nog mag meemaken.' Zegt Dakota quasi-gechoqueerd. Ik zucht en geef hem een duw. Dakota grinnikt en begint hout te sprokkelen voor een vuurtje. Ondertussen begin ik de hazen te villen en schoon te maken. 'Dus, vanwaar dit bezoek?' Vraag ik na een tijdje. Dakota laat een stapel hout voor me neer vallen en haalt twee stenen en een kluitje droog gras uit zijn zakken. 'Je vroor bijna dood, Scarlett.' Zegt hij dan en probeert onhandig met de stenen een vonkje te maken. Ik zucht opnieuw en gris de stenen uit zijn handen. Na de takken en het gras herschikt te hebben lukt het me na twee pogingen een vuurtje te creëren. 'Zie je. Ik ben niet hulpeloos. Ik kan best een vuurtje maken. Ja, oké. Het was best koud vannacht. So what? Wat denk je dat ze deden duizenden jaren geleden? Toen hadden ze echt geen verwarming hoor, en alsnog overleefden ze het.' Val ik uit. Dakota schud zijn hoofd en zucht. 'Wat?' Vraag ik en houd een van de hazen boven het vuur. 'Het was ook te mooi om waar te zijn. Een Scarlett die gewoon mee werkt en eens een keertje luistert en niet een weerwoord.' Zegt Dakota en doet alsof hij een traantje wegpinkt. Ik moet op mijn lip bijten om niet te gaan lachen. Hij hoeft echt niet te weten dat ik hem gemist heb.