Hoofdstuk 66

676 51 7
                                    

Zodra Dakota's lippen de mijne raken verdwijnen mijn twijfels als sneeuw voor de zon. Zijn kus is warm en teder en voor heel even vergeet ik dat Thalia ook in de kamer staat. Snel doe ik een stap naar achteren en voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt. Thalia zucht opgewekt. 'Nou, nu dat ook weer uit de weg is. Er zijn beneden gasten die ik dolgraag zou willen ontmoeten.' Zegt ze dan en is in een flits verdwenen. Dakota draait zich weer naar me toe en kijkt me smekend aan. 'Het spijt me dat ik zo tegen je uitviel, Scarlett. Het is gewoon... De gedachte dat ik je kwijtraak maakt me kapot. En toen ik merkte dat je weg was ging ik van het ergste uit. Maar dat betekent niet dat het een opluchting is dat ik zie hoe je bijna vermorzelt wordt door een weerwolf.' Zegt Dakota. Ik glimlach. 'Het geeft niet. Ik had hetzelfde gedaan als ik in jouw schoenen stond.' Twijfelend kijkt Dakota me aan. 'Zeker weten? Je leek anders behoorlijk boos.' Zal ik hem de waarheid vertellen? Maar dan gaat hij me zeker weten als zo'n jaloerse bitch zien. Ik haal mijn schouders op. 'De grafsteen van mijn moeder is vernield. Daar vond ik een aantal pijlen die me naar dat grasveld leidden. En ja, de rest weet je wel.' Zeg ik dan maar en bij de gedachte aan mijn moeder wellen de tranen weer in mijn ogen op. 'Ach, nee toch.' Zegt Dakota geschrokken en slaat zijn armen om me heen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst terwijl ik de tranen tegen probeer te houden. Ik haal een paar keer bibberig adem en richt me dan op. 'Laten we naar beneden gaan en voor onze gasten zorgen.' Zeg ik dan. 'Gaat het?' Vraagt Dakota voor de zekerheid. Ik knik. Het kan niet beter gaan.

Daughter of A Vampire, Son Of A Werewolf (DUTCH)(GEEN TWILIGHT FANFICTIE)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu