Mbremja erdhi dhe fill pas mbremjes erdhi si nje fjolle e holle tymi edhe mallkimi ne shtepine e Perles.Dita ishte e qete vetem me rreze dielli qe depertonin ne dritaren me hekura,ndersa darka ishte gjaku,dhuna dhe mallkimi.24 Ore te ndara 12 me 12.Ato 12 te parat te duken te shkurtra ndersa tjerat te gjata.Babai i Perles perplasi deren per te treguar prezencen e tij,ndersa Perla dridhej duke lotuar.E shkreta,ishte e vogel dhe prap besonte se do rritej.Po sikur te vdes?Mendonte ndonjehere me vete.Babai e rrahu vajzen shume keq dhe vetem qeshte me ate qeshjen e tije te peshtire.Perla arriti deri tek dera kryesore me ate pak force qe kishte dhe doli jashte.
-Ndihmeeee-bertiste ajo ne kerkim te ne ndihme te pashprese..
-Ndihmmeeeee,ju lutem.
Te gjithe shtepite perreth ndezen dritat dhe cte shihnin.Nje vajze ne meshire.Dy burra e moren ne krahe e hipen ne makine dhe u nisen per ne spital.Perla e kaloi mbremjen shtreterve te spitalit dhe kur u zgjua dy burrat dhe nje polic i gjendeshin ne dhome.
-tani vajze-tha polici-nuk eshte mire te vuash.Trego se cfare ke.
Perla u perlot.
-Babai-tha ajo-...ai..me ka rrahur per vite me radhe per faktin se une jam e bardhe.
Perla vazhdoi te tregoj gjithcka.Kur polici regjistroi ato qe i nevoiteshin perqafoi vajzen dhe u largua.Nga mbasditja edhe Perla u largua per te shkuar ne shtepi ne ferr.Ne dhomen e ndenjes gjeti tezen e saj.Ajo sapo pa Perlen u mbyt ne lot dhe e perqafoi.
-Me kishte mare malli-tha tezja.
-edhe mua teze.
Tezja qe e kishte emrin Diana i tregoi Perles se babain e saj e arrestuan dhe ndoshta nuk kthehej me ne shtepi.Perla shtangu,thell thell ne vetvete e donte ate person,fundja ishte babai i saj,gjaku i saj,por nga ana tjeter ajo ndjente nje liri qe edhe po ta kerkonte nuk do ta gjendte askund.Per vite me radhe kishte thurur hakmarrje per ate njeri,kishte thene se do ta vras,se do ta mohoj ne shpirtin dhe zemren e saj.Shpresonte se nje dite pa te do te ndjehej e lumtur pa babain,por ajo ndjeu se e donte ate person te ashper dhe e donte me gjith shpirt.Sa e cuditshme eshte jeta.Ne shqiptaret kemi nje thenie:'Kush te rreh te don'.Ajo edhe pse pa fuqi,me gjith ato plag e donte.Ju ndoshta qe po lexoni historine e saj do mendoni se eshte budallaqe.Jo aspak,ajo ishte Perla,Perla qe nuk do mposhtej nga jeta.Do ta lironte dhunen nga burgu per ta duruar perseri vetem qe ajo qofte edhe njehere te shihte fytyrene babait te saj.Ate fytyre qe e shihte Perlen si nje lecke.Ajo vrapoi drejt rajonit te policise dhe me shume mundim e gjeti babain e saj.Hyri ne dhomen qe ai po merrej ne pytje pas shum lutjesh qe i beri policit.
-Ndal-tha ajo.
Merte fryme shpejt.A e deshironte vertete ajo kete?E deshironte qe dhuna te shetiste serisht e lire.Nuk mendoi me logjik,la zemren te fliste .
-Babai do te vi ne shtepi me mua.
Ndoshta do te ishte hera e pare dhe e fudit kur babai i saj qau me te vertete dhe ju ul te bijes ne gjunje.Perla per here te pare u ndje krenare teksa shihte qe ne fytyren e babait te saj kishte lot e kesaj here ndoshta ishin lotet e ndergjegjes.İshte hera e pare qe babai ne vendin e plageve e puthi.Ashtu krahe per krahe nisen rrugen per ne shtepi,kur banoret e lagjes i pane teksa te dy buzeqeshnin filluan te derdhnin lot lumturie.Tani po qe nena e Perles do te dergjej e qete ne shtratin e vdekjes.Perla sapo mberriti ne shtepi filloi te shkruante c'kishte ndodhur ne nje fletore.Ne mbremje u ulen te dy ne tavoline.
-Perl ka ardhur koha dhe ti je rritur.Te premtoj qe sdo ve me dore mbi ty por te lutem edhe ti me kupto mua.
Vajza u lumturua shume qe babai e thirri ne emer dhe tha:
-Baba do te te kuptoj gjithmone.
Me pas hengren darken e heshtje,i uruan njeri -tjetrit naten e mire dhe shkuan secili neper dhoma.Perlen e zuri gjumi nga mesnata duke enderruar per lumturine,por ajo kurre s'do ta kuptonte qe lumturua s'ishte ndjenje qe i perkiste asaj.
Mos mendoni se babai i Perles ndryshoi kaq shpejt.Ne kapitujt e radhes mistere te tjera dhe.....
