Het Geheim Van Tony Stark (1)

Jennifer

We liepen voor mijn gevoel al uren door het woud. De wereld draaide niet meer, maar de hoofdpijn werd erger. Ik pakte mijn zonnebril uit mijn broekzak, wonderbaarlijk genoeg was dat het enige wat nog heel was, en zette hem op.
Het hielp niet veel. De zonnebril dempte alleen het licht in het, toch al zo donkere, bos.
Jennifer kwam lachend naast me lopen en pakte de zonnebril van mijn neus.
"Hé!" Ik probeerde het ding terug te pakken. "Die is van mij."
"Nu niet meer." Ze lachte en zette hem op haar neus. "Wow!" Ze keek verbaasd om zich heen. "Alles is..." Ze liet een stilte vallen. "Donker."
Ondanks dat ik een hekel had aan Jennifer, moest ik lachen. "Het is een zonnebril. Dat is de bedoeling. Mag ik hem nu dan terug?" Ik stak mijn hand vragend uit.
Ze keek me aan met de zonnebril op.
Ik moest toegeven, het stond haar mooi.
Na enig nadenken antwoorde ze: "Nee." En ze huppelde blij in cirkels om me heen.
Ik strompelde moeizaam verder. Met iedere stap werd het kloppende gevoel in mijn enkel erger. "Kunnen we even..." Ik haalde diep adem. "rusten?"
Ze ging op een omgevallen boomstam zitten. "Natuurlijk. Is het dan echt zo vermoeiend?"
Ik knikte alleen maar en ging dankbaar naast haar op de stam zitten.
"Laat me die enkel van je eens zien." Ze sprong weer van de stam af.
Ik trok mijn voet weg.
"Ik doe je echt geen pijn hoor." Ze keek me aan.
"Net anders wel." Ik keek haar wantrouwend aan.
"Maar nu niet meer." Ze leek oprecht.
"Beloofd?" Vroeg ik.
"Beloofd." En ze knikte om haar woorden kracht bij te zetten.
"Goed dan." Met tegenzin liet ik haar mijn schoen uit trekken.
Ze trok de sok uit, pakte mijn voet vast en keek er bedenkelijk naar. "Dat doet vast veel pijn." Zei ze.
"Ja." Zei ik sarcastisch.
"Wacht hier. Ik weet wel iets." Ze rende het bos in en liet mij alleen achter.
Dit was mijn kans om te ontsnappen, maar... waar kon ik heen?
Voordat ik ook maar had kunnen opstaan, was ze al terug.
"Kijk." Ze hield twee plankjes omhoog.
Ik keek haar vragend aan. "En hoe moet dat mij gaan helpen?"
"Jij weet ook helemaal niks." Ze pakte een zakmes en een stuk stof uit haar zak en ging voor me op de grond zitten om het hout te bewerken.
Ik keek belangstellend toe.
"Let nu goed op. Misschien kan je het dan de volgende keer zelf." Ze pakte de twee stukjes hout, drukte er één aan elke kant tegen mijn enkel en bond het stuk stof er omheen. "Klaar." Ze stond op en keek tevreden naar haar werk.
"En nu?" Ik keek naar mijn enkel. Het deed nog steeds pijn.
"Nu moet je je enkel ontlasten. Bijvoorbeeld met behulp van krukken." Ze rende het bos weer in.
Binnen een paar minuten was ze terug met twee stokken. De stokken hadden de vorm van een Y.
Jennifer pakte een stuk touw en bond deze tussen de twee uitstekende takken van de Y-vorm. Dit deed ze bij beide stokken. "Voila. Kijk eens aan meneer."
Ik pakte de geïmproviseerde krukken aan, ging staan en probeerde ze. "Het werkt!" Riep ik blij.
"Tuurlijk. Ik heb ze tenslotte gemaakt." Jennifer keek naar me terwijl ik als een klein kind rondjes liep met de krukken.
"We moeten nu echt gaan Tony. Het is al bijna donker." Ze liep verder.
Ik hinkte met mijn krukken achter haar aan.