Het Geheim Van Tony Stark (1)

Het meer

We kwamen bij een bosbeekje, die we stoomafwaarts volgden tot we bij een meer uit kwamen.
"Kan je wel zwemmen?" Vroeg Jennifer.
"Tuurlijk. Thuis heb ik..." Ik stopte. Ik ging mijn 'ontvoerder', Jennifer dus, ondanks dat ik haar vertrouwde, echt niet vertellen dat ik miljardair was. Ze zou mijn naam aan het miljardair zijn kunnen koppelen en zo achter mijn achternaam kunnen komen.
"Wat heb je thuis?" Vroeg ze.
"Een klein opblaaszwembadje voor de kinderen." Zei ik.
Misschien had ik iets te snel gereageerd, want ze keek me nadenkend aan.
"Dus je hebt kinderen?" Ze klonk teleurgesteld.
"Eh.. ja." Ik haalde mijn schouders op.
"Hoe heeten ze?" Ik zag belangstelling in haar ogen.
"Steve en Natasha." Loog ik.
"Mooie namen." Ze knikte.
We liepen samen naar de rand van het meer. Het water klotste in kleine golfjes op het kiezelstrand. Het gaf een rustgevend geluid. Ik sloot mijn ogen en luisterde. Het klonk zo anders dan ruziënde Avengers, boze zakenmannen of scheldende automobilisten.
"Het is mooi. Vind je niet?" Doorbrak Jennifer de stilte.
Ik opende mijn ogen. "Ja, het is prachtig."
"Laten we gaan zwemmen." Jennifer begon haar kleren uit te trekken. Uiteindelijk had ze alleen nog haar bh en onderbroek aan.
Ik staarde haar verdwaasd aan. "Ben je niet bang dat iemand je ziet?"
"We're in the middle of know here. Wees maar gerust, er komt hier nooit iemand." Ze rende het water in.
Ze stond er al tot haar middel in toen ze riep: "Kom je nog?"
"Ja, ja." Ik wilde mijn T-shirt uit trekken, toen ik me bedacht. Mijn Arc-Reactor, die mocht Jennifer niet zien.
Er zat maar één ding op. Ik hield mijn kleren aan en hinkte het water in.

"Ben je niet iets vergeten?" Vroeg ze plagerig.
"Nee. Hoezo?" Vroeg ik. Er ging een rilling door mijn lichaam. Het water was kouder dan ik had verwacht.
"Je hebt je kleren nog aan sufferd." Riep ze en ze duwde me kopje onder.
Naar adem snakkend kwam ik boven. "Dat is niet aardig." Zei ik.
"Ik ben ook niet aardig." Ze lachte en pakte mijn T-shirt vast.
"Dat heb ik weer." Zuchtte ik.
"Laten we wat gevechtsoefeningen doen." Ze pakte mijn T-shirt nog wat steviger vast.
"In het water?" Vroeg ik.
"Dat is beter voor je enkel." Ze trok me naar zich toe en gaf me een trap in mijn buik.
Ik klapte dubbel en verdween onderwater. Proestend kwam ik weer boven. "Ik was nog niet klaar."
"Zorg dan dat je klaar bent." Ze keek me streng aan.
"Goed." Zei ik. Ik ging steviger staan. "Kom maar op."
Ze kwam aangezwommen. Ik pakte haar lange haren vast en trok er hard aan.
"Au!" Riep ze verrast.
Ik glimlachte en duwde haar onderwater.
Ze zwom onder mijn handen vandaan, tussen mijn benen door en kwam onopgemerkt achter me weer omhoog. "Nu heb ik je Tony." Ze liet haar vuist naar beneden suizen.
Vliegensvlug draaide ik me om en blokte de vuist. "Ik denk toch echt van niet." Zei ik.
"Hoe ben je opeens zo snel?" Vroeg ze verbaasd.
Ze wist natuurlijk niet dat je in de Avengers Tower altijd op moest passen en klaar moest staan om van alles op te vangen of te ontwijken. Daarbij had Steve me ooit drie dagen lang getraind op een paar basis bewegingen die nog weleens van pas zouden kunnen komen. Dit was er daar één van.
"Reflexen." Loog ik. Ik knipoogde naar haar.
"Dat zijn dan wel goed getrainde reflexen." Ze gaf me een duw. "Ik denk dat je iets voor me verborgen houd."
Ik haalde mijn schouders op.
"Tony," Vervolgde ze serieus. "je kan me vertrouwen. Als er iets is, vertel het dan."
"Er is wel iets." Ik dacht na. Hoe kon ik dit het beste vragen.
"Wat dan?" Ze keek me bijna smekend aan.
"Ik moet terug naar huis." Ik keek haar aan. Haar ogen zagen waterig. Was dat omdat we aan het zwemmen waren of moest ze huilen? Ik wist het niet.
"Ik begrijp het." Ze slikte. "Ik kan je aan het einde van de week naar de Grote Weg brengen, daar kan je liften."
Ik knikte dankbaar. "Thanks."
"Graag gedaan." Ze trapte tegen mijn scheenbeen aan. "Maar tot die tijd wordt het een week met veel trainen."
"Au!" Gilde ik en ik hinkte door het water. "Kan je misschien één keer niet zo hardhandig doen?"
Jennifer leek er serieus over na te denken, maar aan haar antwoord kon ik merken dat ze het al lang wist: "Nee Tony, dat kan ik niet."