Het Geheim Van Tony Stark (1)

De openplek

Jennifer leidde me een openplek op. Aan de ene kant was een grote rotsmuur en aan de andere kant lag het woud.
In het midden van de openplek zag ik een kampvuurplaats. Aan de rand stond een klein hutje.
"Kom." Jennifer maakte een wenkend gebaar.
Ik volgde haar naar de rotswand.
Ze draaide zich om. "Sorry hiervoor, Tony." Ze pakte een ijzeren ketting die vastzat aan de rotsmuur. Aan het andere uiteinde was een gat, groot genoeg voor een enkel. Mijn enkel, realiseerde ik me.
"Ik moet er gewoon zeker van kunnen zijn dat ik morgen weer wakker wordt en jij niet verdwenen bent." Zei Jennifer. Ze maakte de ijzeren ketting vast om mijn goede enkel.
Ik keek haar teleurgesteld aan. "Vertrouw je me niet?"
"Jawel." Begon ze verdedigend
"Maar niet genoeg." Maakte ik haar zin af.
Ze knikte en liep naar de kampvuurplaats.
Ik bleef achter bij de rotswand.

"Alsjeblieft." Jennifer gaf me een stuk gebraden haas en een hertenvel. "Die is voor als het dadelijk kouder wordt." Fluisterde ze.
Ik pakte het stuk gebraden haas dankbaar aan en schrokte het naar binnen.
Jennifer keek toe, draaide zich om en verdween in haar hutje aan de andere kant van de openplek.
Nu was ik alleen. Ik kreeg het koud en trok het hertenvel over me heen. Ik glimlachte, Tony Stark die onder een hertenvel slaapt. Wie geloofde dat nou?

"Tony?" Hoorde ik Jennifer fluisteren.
Ik opende langzaam mijn ogen. "Ja?" Vroeg ik slaperig.
"Het is al tien uur en jij ligt nog te pitten!" Ze keek me verbaasd aan.
Je moest eens weten, dacht ik. "Dus?" Ik keek haar slaperig aan.
"Opstaan!" Riep Jennifer. "We beginnen met vijf rondjes om de openplek, daarna tien keer opdrukken en we sluiten af met gewichtsheffen."
Mijn ogen vlogen open. "Je bent nog ergen dan Cap." Murmelde ik.
"Wat zei je?" Reageerde Jennifer ijzig.
"Niks." Zei ik snel. Kreunend hees ik mezelf omhoog. "Maar mijn enkel dan?" Vroeg ik op klagerige toon.
"Je kan best met krukken rondjes rennen." Zei ze scherp.
"En daar hebben we Natasha." Zuchte ik.
"Pardon!?!" Jennifer keek me boos aan.
"Als je me los maakt, kan ik beginnen." Zei ik van onderwerp veranderend.
"Zo wil ik het horen!" Zei ze blij en ze bukte zich om mij los te maken.
KLIK
Het klonk als muziek in mijn oren. Ik pakte mijn krukken op en begon moeizaam te lopen.
"Sneller!" Riep Jennifer.
Ik versnelde, maar viel al gauw weer terug in mijn oude ritme.
"Beweeg jij überhaubt wel?" Vroeg ze. Ze haalde me met gemak in en ging naast me lopen.
Ik dacht diep na. Ik bracht de helft van mijn tijd in het lab door, één derde van de tijd die ik over hield op de bank of in bed, en de rest van de tijd vloog ik, of hoog door de lucht, of reed ik veel te hard over de openbare weg. "Nee, eigenlijk niet."
"Wat doe je dan wel?" Vroeg ze.
Zitten, daar kwam het wel zo'n beetje op neer. "Zitten." Zei ik ongeïntereseerd.
"Dat is vast heel leuk." Zei ze sarcastisch.
"Om eerlijk te zijn best wel, ja." Antwoorde ik geïrriteerd.

De rest van de ochtend dreef Jeniffer me over de openplek. Ze lette goed op dat ik niet stopte om uit te rusten. Als ik dat wel deed, kreeg ik een schop of sloeg ze me.
Het was zwaar en elke keer als ik kreunde, iets zei of iets wilde vragen, zei ze 'Shut up Tony', gaf me een por tussen de ribben en gingen we verder.
Aan het einde van de ochtend was ik kapot.
"Stop maar." Zei ze.
Ik liet me languit op het zand vallen. "Eindelijk." Hijgde ik.
"We gaan dadelijk naar de beek om ons te wassen en drinkwater te halen." Zei Jennifer en liet mij uitgeput achter.
"Nee! Niet nog meer!" Riep ik. Ik draaide me met moeite op mijn rug en keek naar de voorbij drijvende wolken.
Na een kwartier kwam Jennifer terug. "We gaan. Kom je nog... opa?" Zei ze. Ik zag haar lachend wegrennen naar de rand van de openplek.
"Ik ben geen opa!" Riep ik haar na. Ze hield haar hand bij haar oor en gebaarde dat ze me niet kon verstaan.  "Ach laat ook maar." Murmelde ik. Ik stond rustig op, pakte mijn krukken en hinkte achter Jennifer aan.