Het Geheim Van Tony Stark (1)

Onverwacht

Ik vloog boven een groot woud, toen ik een foutmelding kreeg: Energie niveau op 10%.
"JARVIS, hoe kan dit?" Vroeg ik. Ik had dit pak notabene ontworpen voor lange afstanden. Het energie niveau zou nu op iets van 80% moeten zitten.
"Geen idee sir. Het is een onbekende oorzaak." Klonk JARVIS zacht.
"Regel het." Snauwde ik.
"Energie niveau op 5%." Zei JARVIS. "Verder op noodstroom."
"Wacht..." Zei ik, maar ik werd onderbroken. Ik viel een paar meter naar beneden en werd met een schok weer opgevangen door mijn pak dat zichzelf probeerde te stabiliseren. "Hoe kan dit? Ik zat net nog op 10%. We zouden nog minstens drie uur door moeten kunnen vliegen." Hijgde ik.
"Geen idee si...."
Het werd akelig stil.
"JARVIS?" Vroeg ik. Ik begon licht in paniek te raken.
Het pak viel langzaam uit. Ik voelde de zwaartekracht me terug naar de aarde trekken. Het pak reageerde niet meer.
"Nee, nee, neeeee!" Riep ik.
Ik zag de grond dichter bij komen.

Ik werd wakkker en keek om me heen. Mijn pak lag verspreid over de open plek. "Shit!" Ik liet mijn hoofd terug op het gras vallen en sloot mijn ogen, proberend alles te vergeten.

"Jij daar!" Riep iemand. Ik deed mijn ogen een klein stukje open. Er stond en meisje van een jaar of 17 over me heen gebogen.
"Handen omhoog!" Riep ze.
Mijn hoofd bonkte. Ik probeerde haar aan te kijken, maar zodra ik mijn ogen verder open deed, werd de hoofdpijn erger. Ik kneep mijn ogen dus gauw weer dicht.
"Handen omhoog!" Riep ze. Ze klonk gespannen.
Ik deed gehoorzaam mijn handen omhoog. Dat ging gepaard met veel gekreun. Alles deed pijn.
"Hoe je kop!" Riep ze.
Ik probeerde haar weer aan te kijken, maar zag niet meer dan een grote, dreigende schaduw.
Ze boog zich over me heen, pakte mijn armen vast en trok me omhoog.
"Au!" Gilde ik. Ik probeerde me los te wringen, maar had er geen kracht voor.
"Shut up!" Riep ze in mijn oor. Ze gaf me een trap en ik kromp in elkaar. "Sta op!" Beveelde ze. Ze probeerde me overeind te trekken.
Ik stond op. Mijn hoofd bonkte en de hele wereld leek te draaien. Ik was omgevallen als ze me niet had opgevangen.
"Lopen." Zei ze en ze gaf me een duw.
Ik begon te lopen, maar struikelde al na een paar meter.
"Kom overeind." Ze gaf me nog een schop en trok aan mijn armen.
Kreunen stond ik op. Mijn linker enkel klopte pijnlijk. Ik probeerde er op te gaan staan, maar trok mijn voet sissend weer omhoog.
"Lopen." Beveelde ze.
"Gaat niet." Zei ik.
"Oh." Zei het meisje. "Dus je kunt praten? Mooi. Wat is je naam?"
"Dat ga ik jou niet vertellen." Zei ik uitdagend.
Ik had er meteen spijt van. Ze pakte me in de houtgreep en trapte tegen mijn pijnlijke enkel.
"Au! Laat los!" Schreeuwde ik.
"Naam." Zei ze koel.
"Tony." Fluisterde ik zachtjes.
"Tony wie?" Vroeg ze door.
"Gewoon Tony." Fluisterde ik.
"Wat zeg je? Ik versta je niet." Ze verstevigde haar greep.
"Tony." Zei ik, vechtend tegen mijn tranen.
Ze liet los. "Oké Tony. Er zijn wat regels. Regel 1: Ik heb altijd gelijk. Regel 2:"
"Wacht." Zei ik. "Wat is jouw naam?"
"Wil je dat echt weten?" Ze keek me vragend aan.
Ik knikte.
"Mijn naam is Jennifer." En met die woorden draaide ze zich om. "Die regels vertel ik straks wel." Ze keek me over haar schouder uitdagend aan. "En nu... LOPEN!"