Het Geheim Van Tony Stark (1)

Laatste dag

Gisteravond vertrouwde Jennifer me eindelijk. Ik mocht slapen waar ik wilde, als ik maar niet wegliep. Ik had gezworen te blijven en niet weg te lopen.
"Mooi." Had ze gezegd. Ze was naar haar hutje gelopen en had mij met mijn hertenvel op de openplek achter gelaten.

Ik werd vroeg wakker. De zon was nog niet op en Jennifer lag nog te slapen. Kon ik mooi een verassings ontbijt maken.
Ik liep naar het kampvuur en stookte de boel op.
"Eens kijken." Zei ik tegen mezelf. Ik pakte een paar eieren en een pan. Met de pan in mijn hand liep ik naar de rand van de openplek, het bos in.
Na vijfhonderd meter stond er een ouderwetse waterput. Ik bond de pan vast, liet hem erin zakken en hees hem weer omhoog.
Met de gevulde pan liep ik terug naar de openplek.
Ik hing de pan boven het vuur en wachtte tot het water begon te koken. Toen het water eenmaal kookte liet ik de eitjes erin vallen. Tijdens het wachten sneed ik wat groente fijn.
De zon kwam boven de boomtoppen uit en deed de openplek in het zonlicht baden.
Jennifer kwam haar hutje uit. "Lekker aan de kook?" Riep ze opgewekt.
"Ik dacht; laat ik je eens verassen." Zei ik.
"De verassing is nu wel een beetje verpest." Zei ze teleurgesteld.
"Maakt niet uit." Ik consentreerde me weer op de groente.
"Tony, ik maak het wel af. Jij gaat nu je rondjes rennen. Je enkel is er weer bovenop dus. Waar wacht je nog op?" Ze duwde me opzij.
"Goed." Ik stond op en begon te rennen.
Zo ging dat nu al sinds ik hier was. Iedere dag moest ik eerst water halen, dan rondjes rennen, opdrukken en s'middags gingen we naar het meer. Bij het meer deden we gevechtsoefeningen en wedstrijdjes. Als we dan weer terug kwamen was het al bijna donker. Jennifer ging dan jagen en ik moest het vuur aanmaken en koken.

Ik was klaar met mijn rondjes en opdrukoefeningen. Jennifer gaf me een bord met een eitje en wat fijngesneden groente. Ik ging naast haar zitten.
"Morgen ga je weer." Zei Jennifer en ze stopte het gekookte ei in één keer in haar mond.
"Ja." Zei ik. "Ik zal de rust en stilte echt gaan missen." Ik nam een hap van mijn komkommer.
"Je kan ook blijven." Ze keek me hoopvol aan.
"Jennifer." Ik keek haar aan en zuchtte. "Ik kan niet blijven, dat weet je best. Ik heb vrienden en familie. Die kan ik moeilijk in de steek laten."
"En je hebt verantwoordelijkheden." Ze keek me aan met een teleurgestelde blik in haar ogen.
"Precies." Zei ik en at mijn ei op.
"Maar als die vrienden, familie en verantwoordelijkheden er nou niet waren geweest? Zou je dan blijven?" Ze zette haar bord op de grond.
"Nee, sorry. Ik zou als nog terug willen." Ik schudde mijn hoofd en zette mijn lege bord ook op de grond.
"Waarom?" Vroeg Jennifer.
"Omdat..." Er viel een stilte. Ik wist eigenlijk niet waarom.
"Ik wacht." Jennifer werd ongeduldig.
"Daarom." Zei ik.
"Daarom is geen reden." Jennifer lachte, maar keek me daarna heel serieus aan. "Je hoeft het niet te vertellen Tony. Je ogen zeggen genoeg." Ze legde haar vinger op mijn lippen. "Ik kan voelen dat het hier zit." Ze wees naar de plek waar mijn hart zat.
Ik knikte. "Je hebt gelijk. Het is een gevoel, geen gedachte."