[Justin]
Aynada bir süre kendi yansımama boş boş baktım. Hâlâ şaşkınlığımı üzerimden atamıyorum. Onu bulduğuma inanamıyorum. Yıllardır insanlar benim delirmiş olduğumu düşündüler, sürekli öyle birinin var olmadığını söylediler. Vardı.... ben inanıyordum ve hislerimde yanılmadım. Şimdi onu buldum, fakat o beni, benim onu sevdiğim kadar sever miydi? Belki de bir erkek arkadaşı vardı...
Asıl zihnim şimdi daha karışık bir labirentin içinde kaybolmaya hazır durumda. Onun yanına gitmeye bile çekiniyorum, bu yüzden kendimi dakikalardır bu kafe lavabosuna hapis ettim.
Burada dakikalarca durmamın hiçbir anlamı olmadığını kendime hatırlattım. Yinede hâlâ kendimi iyi hissetmiyordum, avuçlarıma dolan suyu hızlıca yüzüme çarptım. Kafenin içinden gelen gürültü sesleriyle kaşlarımı çattım. Ve tam kapıyı açacağım sırada içeriye O girdi. Ağlıyor, elleri birşeylerle kesilmiş kan içinde kalmıştı.
"N-ne oldu, yardımcı olabilir miyim?" Diyerek kekeledim.
Hiçbir yanıt vermeden musluğu açıp, ellerini suyun altına götürdü. Kalbim neredeyse yıldız seviyesine çıkacak kadar hızlı atmaya başladı, panik oldum.
Birkaç parça peçete koparıp lavabonun kenarına koydum.
Hâlâ ellerini suyun altından çıkarmıyordu, en sonunda ben musluğu kapattım, su acısını dindiriyordu ve elleri artık suya değmediği için acıyla inledi, canının çok yandığını bilmek kötü hissetmeme sebep oldu.
Peçeteleri alıp avucunun içinde gezdirdim, ellerim ellerine değdiği an vücudumda sıcaklıkla beraber kasılmalar hissettim.
"Çok derin kesilmiş. İ-isterseniz bir hastaneye gidelim"
"Gerek yok, ama yine de yardımcı olduğunuz için Teşekkürler..." dedi sessizce, ve çıkıp gitti.
°◇○◇•◇°◆▶◆°◆•◆○◆◆▲°◆▼◆◆▶◆•◆°
Saat 4 oldu ama ben hâlâ uyuyamadım. Onu düşünüyordum, o kafede bir adamın bağırıp çağırdığını duymuştum ve sonra ağlayarak elleri cam kesikleriyle dolu bir şekilde lavaboya girdi. İlk defa yıllardır hayalîni kurduğum insanı canlı canlı görmüştüm, ayrıca yakından da görmüş oldum ama ona ilk kavuştuğum günde onu bu şekilde mutsuz görmeyi hiç istemezdim. Tüm gün o lavaboda ki hâli gözlerimin önünden gitmedi, bir ara uykuya daldığımda bile rüyama girdi. Bugünü asla unutamam, hattâ bu olanlar hakkında bir resim bile çizdim. Tüm duygularımı-hissettiklerimi resim çizerek,şiir yazarak veya bir şarkı yazarak serbest bırakıyordum. Aksi takdirde çekilmez bir insan oluyorum çünkü duygularımı boşaltamadığım zaman bir kapana kıstırılmış gibi hissediyorum.
Merak ediyorum, acaba şimdi ne yapıyor diye. Başımı cama çevirerek düşündüm. O sırada dışarıda birden bastıran yağmur ile birlikte gök gürültüsü duyuldu ve ardından gürültülü bir şimşek çaktı.
"Geçin odalarınıza!" Bakıcıların korkusuna saatlerce dengede tutmaya çalışmak için uğraştığım legoları bırakmıştım. Tam odama gireceğim sırada beni yakaladılar ve geciktiğim için soğuk bir odaya kilitlediler. Tüm gecemi oracıkta, o soğuk, kapkaranlık oda da tek başıma geçirmek zorunda kaldım. Her gök gürültüsünden sonra çakan şimşekle yerimden sıçrıyordum.....
Şu an ki hava bana geçmişimde ki kötü anılarımı bir kez daha hatırlattı. Lanet bir ortamdı. Çocuklara hattâ küçücük bebeklere bile fazlasıyla eziyet ediyorlardı orada. 18 yaşımı bile doldurmayı beklemeden kaçmıştım oradan. Gidecek hiçbir yerim yoktu, cebimde 5 kuruş param yoktu, sahip olduğum tek şey kötü bir arkadaş grubuydu. Henüz 17 iken çok alkol tüketmeye başlamıştım, sigara vs. Sonralarında sarsıldım ve daha da dibe batmadan kendimi o bataklıktan kurtardım. Üniversite sınavına girdim, öğrenci yurduna yerleştim ve görsel sanatlar okudum sonra bir süre sanat okulunda çalıştım. Küçük çocuklara bu duyguyu aşılamak en büyük hedefim hâline gelmişti. Bu düşünceler kafamda uçuşurken sıcak yorganın altında uykuya yavaş yavaş daldım....
SINAV HAFTASINDA OLDUĞUM İÇİN BİRAZ BEKLETTIM FARKINDAYIM. GEÇİŞ BÖLÜMÜ GİBİ BIRŞEY OLDU UMARIM BEGENIRSINIZ. GÜZEL YORUMLARINIZI BEKLİYORUMM♥♥
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dream》J.B.→Fanfiction
Fanfic"O... gerçek. Bu bir hayal değil, onun var olduğunu biliyorum. Ve ben bir şizofren değilim."
