Verliefd Op Mijn Biologie Leraar. Ft Dave Franco

6. Bijles?!

Uiteindelijk ben ik terug gegaan naar de klas. Ik heb eigenlijk heel de les niks anders gedaan dan peinzend voor me uitgestaard.
Eva heeft de hele les tegen me gepraat over haar vriendje (zoals altijd) maar geen één woord kwam bij mij binnen.
Het was eigenlijk alsof ze tegen een brickwall aan het praten was maar goed. Ik knikte maar wat in de hoop dat het al genoeg zou zijn en mee zal tellen voor een luisterend oor.
De bel gaat hèhè.
Ik wil snel uit het lokaal lopen totdat een gespierde arm mijn slanke pols vast pakt.

"Vergeet niet na het 6de langs te komen."

"Nee"

En al gauw loop ik weer naast Eva.
Mijn gedachtes bleven bij Dave.
Mijn gevoelens onderdrukken is onmogelijk. Misschien moet ik er gewoon voor gaan. Het gewoon proberen. Iedereen verdiend een kans, ik toch ook? Liefde is geen keuze het overkomt je gewoon.
Je moet er niet na zoeken je moet het op je af laten komen. Dat is dus precies wat er bij mij gebeurt is.
De bel gaat eindelijk door mijn gedachtes heen. Einde van de dag... dat betekend dus dat ik zo naar Dave moet. Ik vertel Eva dat ze alvast kan gaan en ik geef haar een knuffel.

Klop klop
"Kom binnen" zegt een warme stem.
Ik kijk hem hopeloos aan.
"Ah ga ziten Lize"
En hij maakt een handgebaar voor de stoel die tegen over hem staat.
Ik doe wat hij zegt en ik houd mijn handen tussen mijn benen.
"Ik zie aan je dat je ergens mee zit..." zegt hij met een bezorgde blik
"Dat klopt"
Shit, shit, shit....
Ik ga het hem echt niet vertellen!
"Lize, je kan me vertrouwen."
Ik vertel gewoon over mijn thuissituatie dan geloofd hij me wel en het is ook nog eens waar.
Ik vertelde hem alles. Over mijn vader, mijn moeder, en dat ik alleen voor me zelf moet zorgen.
Toch deed het me pijn ik voelde een traan over mijn wang heen glijden.
Hij legt een arm over mijn schouder heen en knuffelde me. Het voelde goed, heel goed. Één keer voelde ik me veilig, één keer voelde ik me fijn.
Tijdens de beste secondes van mijn leven zei hij de liefste woorden die iemand ooit tegen me heeft gezegd.
"Lize je bent een harstikke leuke en mooie meid en vooral een sterke, als het je even niet mee zit dan heb je hier mijn nummer je kan me altijd bellen!" en hij geeft een bekladde blaadje met zijn nummer aan mij.
"Dankje" zeg ik oprecht met een glimlach.
"Geen probleem, maar nu je hier toch zit wil ik het even over je cijfers hebben."
"Dat kan" zeg ik droogjes
Zijn wenkbrauw wenkt omhoog maar ik negeer het.
"Ik zag je biologie cijfers van vorig jaar en om gelijk op de feiten te drukken, het is niet zo best."
"Ja ik weet het, biologie is ook totaal niet mijn sterkste vak." zeg ik eerlijk
"Tja, dat kan je hebben daarom wil ik je een voorstel doen."
"Wat dan?"
"Bijles, heel simpel een uurtje extra uitleg 1 à 2 keer per week."
Neeee dat overleef ik niet denk ik in mezelf. Ookal kan ik dat goed gebruiken. Een klein zuchtje verlaat mijn mond.
"Goed"
"Dus wanneer komt het uit en waar?"
"Ik kan op alle dagen niemand die zegt dat ik niet kan he."
"Het spijt me voor je."
Ik zie aan hem dat hij het echt meent.
"Zeg dat maar tegen mijn ouders"
"Maar kan je op dinsdag en donderdag?"
"Jup"
"Waar wil je het krijgen, betere vraag waar voel jij je op je gemak?"
"Uh ja, gewoon thuis niemand die stoort ook."
"Goed plan!"
"Kan ik naar huis" ik schrok van wat ik zei wat ben je toch weer lekker beleefd.
"Ja tuurlijk"

We lopen samen het lokaal uit.
Ik loop alvast door.
Ik zie hem nog net de deur van het lokaal op slot doen.
Een tijdje later vlak nadat ik uit de uitgang kom, komt hij nog snel op me afrennen.
"En als er iets is of je voelt je niet fijn, je kan me altijd bellen!"
"Dave?"
"Ja?"
"Super bedankt" en ik omhels hem.
Hooo wait just stop it.
Wat doe je Lize ?
Maar dan voel ik een arm op mijn rug rondjes draaien.
Gelukkig, hij vond het niet erg.
"Tot donderdag Dave!" en ik zet mijn mooiste glimlach op
"Tot donderdag Lize" En hij geeft me een knipoog.

~4-03-17~

Reacties zijn altijd leuk om te lezen :)