~Η Απαγωγή~

Κεφάλαιο 7

*Πιθανόν να χρειαστεί να ξαναδιαβάσετε το τελευταίο κεφάλαιο.Κόντεψα ακόμα και εγώ να ξεχάσω τι έχω γράψει.Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό τώρα κάποια κεφάλαια έτοιμα-όχι πολλά-μα βαριόμουν να τα περάσω στον υπολογιστή.Χίλια συγγνώμη για την απουσία μου*

"Ε-εγώ..σ-συγγνώμη.."λέω και προσπαθώ να σηκωθώ από το πάτωμα.Πω,τι ντροπή.

"Έτρεχα και πραγματικά δεν σε είδα καθόλου.Έπεσα σχεδόν με τα μούτρα.Είσαι καλά;"μιλάει πολύ γρήγορα και φαίνεται να νιώθει αμήχανα.Αναρωτιέμαι γιατί.Φαίνεται να ξέρει ότι είναι ωραίο παιδί.Πολύ ωραίο παιδί.Και νιώθει άβολα γύρω μου;Ή είναι η ιδέα μου ή κάτι σίγουρα δεν πάει καλά.

"Εε όχι ναί."λέω γρήγορα και χαζεύω τα μάτια του μιας και είναι τόσο κοντά μου.

"Τι;"γελάει και καταλαβαίνω τι χαζομάρα πέταξα.

"Όχι δεν χτύπησα.Ναί είμαι καλά."τρίβω το κεφάλι μου.

"Καλύτερα να πάμε στην νοσοκόμα.Έλα,από εδώ."μου δείχνε τον δρόμο.

"Δεν χρειάζεται,αλήθεια.Δεν πονάει καν."λέω ψέματα.Προφανώς και πονάει.

"Από εδώ."ξανά λέει τις τελευταίες του λέξεις και τον ακολουθώ.

Μπαίνοντας μέσα η νοσοκόμα μας δέχεται αμέσως.

Τον αφήνει να περιμένει απέξω και μπαίνουμε μόνες μας μέσα.

----

"Και πως το έπαθες;"με ρωτάει η νοσοκόμα και ακουμπάει τον πάγο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.Έκανε καρούμπαλο είπε.

"Εμ να.Γλίστρησα.Και.."με κοιτάει σηκώνοντας το φρύδι.

"Και έπεσα."λέω μετά από λίγο.Δεν μου είναι εύκολα τα ψέματα.Γαμώτο.

"Να προσέχεις περισσότερο τότε."λέει επικρητικά.

Ακούγεται το χτύπημα τις πόρτας.

"Ναι Άλεξ;"λέει η νοσοκόμα και το κεφάλι του ξεπροβάλει.

"Θα ζήσει;"ρωτάει.

"Εσύ έπεσες πάνω της ε;"ρωτάει η νοσοκόμα και πριν μιλήσω ο Άλεξ της το επιβεβαιώνει.

"Καλύτερα να πας σπίτι.Θα μιλήσω εγώ για τις απουσίες σου.Αν ζαλιστείς καλύτερα να πας σε ένα νοσοκομείο να γίνει ακτινογραφία.Άλεξ,θα την πας σπίτι να μην πάει μόνη;"ρωτάει.

"Δε χρ-"

"Φυσικά."παίρνει τον λόγο μέσα απο τα λόγια μου και χαμογελάω.

Ευχαριστούμε την νοσοκόμα και βγαίνουμε από το κτήριο,περνώντας πρώτα από το ντουλάπι μου να πάρω την τσάντα μου την οποία κουβαλάει ο Άλεξ.

"Μπορώ και μόνη μου."

"Το ξέρω."λέει και προχωράει ελάχιστα πι μπροστά.

Αναστενάζω ενώ καταβάθος χαίρομαι και τον ακολουθώ για ακόμα μια φορά σήμερα.

------------

"Δε χρειαζόταν να με φέρεις"του λέω φτάνοντας έξω από το σπίτι μου.

"Έπρεπε."κάνει μια παύση και με κοιτάει.

"Αλήθεια συγγνώμη."τρίβει τον αυχένα του.

"Σου είπα,είμαι εντάξει."του χαμογελάω και τα χαρακτηριστικά του αυτόματα ηρεμούν.

"Τι θα έλεγες για μια βόλτα το Σάββατο;Κερνάω."χαμογελάει δείχνοντας τα δόντια του.
''Δε χρειάζεται,αλήθεια."

"Χρειάζεται."επιμένει κοιτώντας επίμονα στα μάτια μου.

''Εκτός κι αν δεν θες φυσικά.Τότε πάω πάσο."χαμογελάει με το κλασσικό πλάγιο χαμόγελο που χαρίζει σε όλους.

"Σάββατο είπαμε;"βλέπω τα μάτια του να φωτίζονται και χαίρομαι και εγώ μαζί το.

Η πόρτα ανοίγει και η μητέρα μου μας κοιτάει.

"Γιατί είσαι εδώ;Γιατί δεν είσαστε στο σχολείο;"κλασσική μητέρα.Υποθέτω.Δεν ξέρω για την ακρίβεια πως είναι οι άλλες.Καλά καλά δεν ξέρω την δική μου.Ειρωνεύομαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

"Χτύπησα και-"

"Χτύπησες;Που;Είσαι καλά;"με βομβαρδίζει με ερωτήσεις και με φέρνει κοντάς της.Ανησυχεί όλη την ώρα και με το παραμικρό.Το καταλαβαίνω από την μια και μαρέσει.Πάντα κάπως έτσι την φαναζόμουν όταν βρισκόμουν εκεί πέρα κάτω.

"Είμαι εντάξει μαμά.Χτύπησα λίγο το κεφάλι μου και η νοσοκόμα είπε καλύτερα να γυρίσω.Ο Άλεξ είπε να με συνοδέψει.Για να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά."

"Αααα."λέει και η μαμά κοιτώντας τον Άλεξ."Πολύ ευγενικό εκ μέρους του."

"Χαρά μου."λέει ο Άλεξ.

"Πρέπει να γυρίσω στο σχολείο.Περαστικά και..τα λέμε.!"χαμογελάει γιαα ακόμα μια φορά με τα δόντια του και νιώθω τόσο τυχερή που αυτά τα χαμόγελα προορίζονται για μένα.

"Ευχαριστώ"ψελλίζω και τον βλέπω να απομακρύνεται καθώς μπαίνω στο σπίτι.

Η μαμά κλείνει την πόρτα πίσω της και στηρίζεται πάνω της.

"Σίγουρα δεν έχεις κάτι σοβαρό;"ρωτάει και γελάω ενώ της εξηγώ για ακόμα μια φορά ότι είμαι καλά.

"Πολύ όμορφος αυτός ο Άλεξ."χαμογελάει πονηρά.

"Εμένα μου λες;"ψιθυρίζω.

"Ε;"ρωτάει προφανώς αφού δεν άκουσε.

"Ναι λέω.Καλός είναι."λέω ψέματα και γελάει καθώς με καταλαβαίνει.

*Ταταααν.

Ευχαριστώ καποιες φίλες μου που με παρότρυναν να συνεχίσω.

Kisses.*

Gina.