~Η Απαγωγή~

Κεφάλαιο 4

  -Μετά από 2 μήνες-

Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα. Ζώ στο σπίτι μαζί με την μητέρα μου και τις "αδελφές" μου.Σε λίγο καιρό θα πρέπει να πάμε και σχολείο. όλες είμαστε υπερβολικά χαρούμενες και ταυτόχρονα ανχωμένες. Η ψυχολόγος μου λέει ότι είναι φυσιολογικό.Μπορώ επιτέλους να νιώσω χαρούμενη. Ότι ανοίκω εδώ. Μέχρι το βράδυ όλα είναι χαρούμενα και ρόδινα.Μετά οι εφιάλτες με βασανίζουν.

Τα σχολεία ανοίγουν σήμερα.Πρώτη μέρα.Ετοιμαζόμαστε όλες μαζί και κατεβένουμε να φάμε πρωινό.

Μαμά"Λοιπόν. αν νιώσετε απειλή ή οτιδήποτε παρόμοιο φεύγετε χωρίς δεύτερη λέξη. Ο διευθυντής του σχολείου είναι ενήμερος για την "κατάσταση" σας..Σύμφωνη;" Κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι μας και βγήκαμε από το σπίτι περνώντας μεγάλη ανάσα .

Ο χώρος του σχεδόμ είναι τεράστιος. Και υπέροχος. Απλά υπέρπχπς. Ένα τεράστιο χαμόγελο εμφαίστηκε στα πρόσωπα κάθε μιας ξεχωριστά.Περπαταγεμε αναεμσα σε τοσα παιδια και για πρωτη φορα ενιωθα φυσιολογικη.Το κουδουνι χτυπαει.ΘΕΕ ΜΟΥ.Τον λατρευω αυτον τον ηχο.Θα μπορουσα με σιγουρια να τον συνιθισω.Οι καθηγητες μας καλοσωρισαν με χαρα στην ταξη.Οι μαθητες σχεδον αδιαφορησαν για τον ερχομο μας.Απο την μια πλευρα ειναι ευχαριστω διοτι κανεις δεν θα ασχολειθει μαζι μας.Καθομαι σε ενα θρανιο μαζι με την Νορα και ο καθηγητης μας δινει τα βιβλια.Στο διαλειμμα λεμε με τα κοριτσια την πρωτη μας αποψη και μετα ξαναπηγαινουμε στις ταξεις μας.Γυρω στην 6η ωρα ζηταω να παω στο μπανιο.Προσπαθοντας να βρω τον χωρο ανεβενω πολλα σκαλια.Τι στο καλο;Που ειναι οι τουαλετες;Περπατοντας πιο γρηγορα νιωθω οτι χανομαι.Κανεις δεν ειναι εδω.Μαλλον ολοι ειναι στις ταξεις τους.Πανικος με λουζει.Χαθηκα.Ακουμποντας το χερι μου στον τοιχο για να ισοπορισω ειναι κρυο.Κρυο οπως στο Υπογειο.Σκεψεις και αναμνησεις ερχονται.Πολλες.Παρα πολλες.Αρχιζω και φρικαρω.Πεταω την τσαντα μου και κανω σαν υστερικια.Νιωθω το μυαλο μου να μην υπαρχει και το μονο που μπορω να σκεφτω ειναι η πρωτη μου φορα.Ημουν μονο 12.Τον θυμαμε να με αγγιζει.Θυμαμε τον Νικο να με χτυπαει με δυναμη και αιμα να τρεχει απο την μυτη μου.Καυτα δακρυα τρεχουν απο τα μαγουλα μου.Νιωθω ενα χερι να με ακουμπαει.Σπρωχνω το σωμα μακρυα.Κοιταζοντας το προσωπο του βλεπω ΕΚΕΙΝΟΝ...τον Νικο.Περισσοτερα δακρυα κανουν την εμφανιση τους και αρχιζω να μονολογο.."Οχι σε παρακαλω..Οχι σε παρακλαω μην με χτυπησεις..Υποσχομαι να μην ξανακανω τιποτα θα είμαι καλό κορίτσι συγνώμη ,Σε παρακαλω"κλαιω δυνατα και με λυγμους ενω νιωθω την ανασα μου να λιγοστευει.Με ξανακουμπαει και με κοιταζει δυνατα στα ματια"Ηρεμισε μικρη.Ολα καλα.Εισαι ασφαλης."χαλαρωνω και τον αφηνω να με πλησιασει πραγμα που κανει.Με αγκαλιαζει και με πιανει απο τους ωμους κρατωντας με στο πατωμα.Με κοιταει στα ματια.Εχει υπεροχα μελι ματια."Ανεπνευσε καθαρα"μου λεει σχεδον ψιθιριστα.Κανω αυτο που μου λεει"Πολυ καλα.Αλλη μια"τον ακουω παλι.Απανευω βαθια και νιωθω την πιεση στο στηθος μου να φευγει.Κοιταω γυρω μου και αναγνωριζω το περιβαλλον.Ειμαι στο σχολειο.Τα μελι ματια ειναι μπροστα μου και με κοιτανε περιμενοντας την αντιδραση μου.Οο θεε μου.Ειναι πανεμορφος.Ενα κοκκινο χρωμμα νιωθω να απλωνετε στα μαγουλα μου.Ενα πλαγιο σχηματιζετε στο δικο του.

"Εεε..θεε μου..Λυπαμαι τοσο πολυ για ολο αυτο..Πραγματικα λυπαμαι"ενα γελιο μικρο του ξεφευγει και σιγα σιγα με σηκωνει απο το πατωμα"Μην ανυσηχεις..Ολα καλα.Εσυ πως εισαι;"ειναι τοσο μα τοσο ομορφος"Καλα ειμαι.Απλα επαθα μια μικρη κριση..Υποθετω.."

"Υποθετης;Δεν το εχεις ξαναπαθεις;"Το σκεφτηκα λιγο.Η αληθεια ειναι οτι ποτε δεν το εχω ξαναπαει εξω εκτος απο τα βραδυα που ξυπναω απο αυτους τους ηλιθιους εφιαλτες.."Οχι..εξω απο το σπιτι πρωτη φορα μου συμβαινει.."

"Ισως θα πρεπει να προσεχεις.Ειναι επικινδυνο αν δεν μαθεις να το ελενχεις.Η μικρη μου αδελφη εχει το ιδιο προβλημα.."

"Ευχαριστω πολυ"

Αυτος:"Πρεπει να παω στην ταξη..¨"

Εγω:"Ναι και εγω"Προχωραμε διπλα διπλα και με αφηνει εξω απο την ταξη μου.Φευγει οταν γυρναει και μου φωναζει.."Btw με λενε Άλεξ"και μου κλεισει το ματι ;).Και εκει ενιωσα πεταλούδες .

~Και λεω να την συνεχιζω οπως καταλαβατε:3~