~Η Απαγωγή~

Κεφαλαιο 1

Είμαι στο σπίτι μου με το μπαμπά μου και βλέπουμε ταινία στην τηλεόραση. Βλέπουμε την barbie την οποία την αγαπώ.Η μαμά δεν είναι εδώ γιατί έχει πάει στην γιαγιά μου στο χωριό καθώς αρρώστησε λίγο και θα γυρίσει μεθαύριο. Αφού τελείωσε η ταινία ο μπαμπάς μου είπε να πάω για ύπνο γιατί ήταν ήδη 10.Είχα αποφασίσει ότι όταν πάω 12 χρονών θα κοιμάμαι λίγο πιο αργά αλλά επειδή είμαι ακόμα 9 κάνω ότι μου λένε. Έπλινα τα δόντια μου, φίλησα τον  μπαμπά μου και πήγα για ύπνο.

Άκουσα φωνές και σηκώθηκα καθώς πήγαινα προς την κρεβατοκάμαρά από όπου ακουγόντουσαν οι φωνές.Ο μπαμπάς μου δεν ήταν μόνος στο δωμάτιο. Άνοιξα την πόρτα και τον είδα στο πάτωμα δεμένο. Τρόμαξα.Τρόμαξα πολύ. Ήταν εκει 2 μεγαλοι κυριοι που με αρπαξαν.Φανηκαν τεραστιοι και παντοδυναμοι.Αρχισα να τσιριζω και να φωναζω.Ο πατερας μου τους ελεγε να μην μου κανουν κακο και οτι θα τους δωσει οσα χρηματα ηθελαν.Τι αφελης που ηταν.Που να ηξερε.Εκεινοι μου εδεσαν τα χερια και με αφησαν στο πατωμα.

Ο ενας απο τους 2 αντρες:"Και τωρα μικρη ηρθε η ωρα....."λεει και σηκωνει τον πατερα μου απο το πατωμα.Περνει ενα μαχαιρι και με μια αποτομη κινηση του κοβει τον λαιμο.Εκει εβγαλα το απολυτο ουρλιαχτο καθως εκλεγα δυνατα.Εβλεπα το αιμα στο πατωμα να κυλά σαν ρυάκι και τον πατερα μου άσπρο σαν πανί.Ψέματα σκέφτηκα.Απλό όνειρο θα ειναι.

Ανδρας:"Τωρα θα σε προσεχω εγω.Μαζί πια .."λεει καθως με περνει.Βγενουμε απο το σπιτι και μπενουμε σε ενα βαν.Οταν με βαζει μεσα βλεπω τριγυρο υπαρχουν πολλα κοριτσια.Καποια μεγαλυτερα καποια ιδια ηλικεια με εμενα.Μπενει και αυτος στο βαν και δενει το ποδι μου με μια αλισιδα και φευγει.Ολες κοιμοντουσαν.Ετρεμα ομως.Ετρεμα πολυ.Ημουν τοσο τρομαγμενη.Ηθελα την μαμα μου.Μαμα..

Την επομενη στιγμη ανοιξα τα ματια μου.Ηταν κατακκοκινα ειμαι σιγουρη σχεδόν τα ένιωθα .Κοιταξα τριγυρω και ημουν καπου που δεν ξερω.Ειχε εναν τοιχο πισω και γυρω γυρω παλια σκουργιασμενα καγκελα.Αρχισα να κλαιω και να πανικοβαλομαι καθως φωναζα για βοηθεια οταν ακουσα μια φωνη.

"Τσαμπα φωναζεις.Δεν προκειται να γινει τιποτα"λεει καποιος και γυναω και κοιταξω.Ηταν ενα κοριτσι γυρω 12 χρονων.Ηταν ομορφη αλλα τα ματια και τα μαλλια της φενοντουσαν ταλαιποριμενα.

"Με λενε Νορα.....εσενα;"μου ξαναλεει.Δεν ηξερα αν επρεπε να απαντησω αλλα το εκανα.

"Με λενε Emily"

Νορα:"Οχι για πολυ.Συντομα θα σου δωσουν αλλο ονομα.Εμενα με αποκαλουν Ρανια."

Εγω:"Γιατι το κανουν αυτο;Τι θελουν;"

Νορα:"Θελουν να μας εκπαιδευσουν.....Θα μας μεγαλωσουν αυτοι και μετα θα μας βαλουν να κανουμε πραγματα οπως να κοιμομαστε με αλλους αντρες.Συντομα θα καταλαβεις."

Εγω:"Σκοτωσαν τον μπαμπα μου"λεω αι ξεσπαω σε περισσοτερα σε κλαματα.

Νορα:"Σκοτωσαν και τους 2 γονεις μου..."λεει καθως την βλεπω αρκετα ψυχραιμη.Σχεδόν τρομαζω απο το ποσο ήρεμη ειναι.

Μετα απο λιγο ερχεται ενα τυπος και με σηκωνει απο τον μπρατσο καθως με τραβα εξω απο το "δωματιο" μου.Καθως προχωραγαμε εβλεπα πολλα παρόμοια  δωματια γεματα κοριτσια.....Δεν το πιστευω ποσα πολλα παιδια εχουν εδω.Αλλα ειναι μονο κοριτσια.Στο τελος του διαδρομου ειναι μια μεγαλη πορτα.Την ανοιγει και με πεταει μεσα με αποτελεσμα να πεσω στο πατωμα.Σηκωθηκα και ηταν ενας κυριος που καθοταν πισω απο ενα γραφειο μου εκανε νοημα να σηκωθω.Αφπυ σηκωθηκα αρχησε να μιλαει

"Καλως ορησες.Αυτο απο εδω και περα θα ειναι το καινουργιο σου σπιτι.Το ονομα σου απο εδω και περα θα ειναι Αννα.Λοιπον Αννα μεχρι εδω καλα;"με ρωταει.

Εγω:"Μα δεν ειναι αυτο το ονομα μου.."ψιθυρίζω

Ανδρας:"Απο εδω και περα αυτο θα ειναι.."μου ειπε αποφασιστηκα ενω κοπανησε το χερι του πανω στο τραπεζι.Αμεσως εκλεισα τα ματια μου και κατεβασα το κεφαλι μου σαν υποδειξει σεβασμου και κατανοησης..

"Ωραια,λοιπον εδω εχουμε κανονες.

1ος:Κανε οτι σου λενε.

2ος:Αν τυχει και σε ποιασουνε....δεν αποκαλυπτεις τιποτα για εμας ή για τον χωρο τριγυρο.

3ος:Δεν προσπαθεις να το σκασεις γιατι παντα σε βρισκουμε.

Ελπιζω να σου ειναι κατανοητα ολα αυτα.Αν τα ακολουθησεις τοτε δεν θα περασεις τοσο χαλια."

Μετα με ξαναπηγαν στο "δωματιο" μου και αρχισα να κλαιω.Δεν το πιστευω ολο αυτο.Ειναι απαισια εδω.Ημουν τόσο μικρή.Κι όμως καταλάβαινα.Τα καταλάβαινα ολα.Τρομαχτικο ε?

Εχουν περασει τοσα χρονια και ειμαι ακομα εδω.Εξακολουθω να κλαιω καθε βραδυ αλλα εχω κανει καποιες φιλιες ειδικα με την Νορα ειμαστε σαν κολλητες.Υπαρχουν φορες που μας φανταζομαστε εξω απο ολο αυτο και πραγματικα χαρουμενα.Εχω να χαμογελασω εδω και πολυ καιρο.Ειναι πολυ δυσκολο.Αλλα δεν εχω σταματησει να πιστευω.Ακοκμα ελπιζω οτι θα μας βρουμε και θα βγουμε απο εδω περα.ΤΟ ΕΥΧΟΜΑΙ....Εξάλλου τι άλλο μπορούμε να κάνουμε?

*Και καπως ετσι ξεκινα η ιστορια μου.Ελπιζω νας σας αρεσει.Αν ναι ψηφιστε ή σχολιαστε*