The story behind it // Niall Horan ✔️

Hoofdstuk 13

2 dagen later

p.o.v Liam

Het kan niet. Het kan niet waar zijn, dit is een nachtmerrie, een nachtmerrie die levens echt lijkt. En als ik mezelf in mijn arm knijp, merk ik ook dat het levens echt is. Waarom mijn moeder? Ze was een geweldig persoon en e heeft mij en mijn zussen gemaakt tot wie we vandaag de dag zijn. En ik denk dat ze het geweldig heeft gedaan. Ik dacht aan haar laatste woorden over hoe ik een speciale jongen was en dat ik het beste van mijn leven moest maken want het kon sneller voorbij zijn dan ik dacht, maar ik wist dat niet echt, mijn leven was nu een gigantische hel.

Er begonnen stille tranen over mijn wangen te stromen bij de gedachte. Ik kan het niet, ik kan gewoon niet verder gaan. 'Liam, ga even naar Niall, je moet echt even aan iets anders denken.' Zei mijn vader. Niall wist het nog niet, ik had geen zin om toe te geven dat ze nu echt dood is. Want ik wil het niet geloven, maar helaas moet het wel. 'Je hebt gelijk, maar redt je het wel zonder mij?' Vroeg ik aan hem. 'Ja, maar niet al te lang wegblijven.' Zei hij met trillende stem. Ik knikte en veegde mijn tranen snel weg.

Ik kwam bij Niall's huis en belde aan. Zijn moeder deed open. 'Hallo Liam.' Zei ze met een glimlach. 'Hallo mevrouw.' Zei ik beleefd terug. 'Het is Maura voor jou hè.' Zei ze. Ik glimlachte alleen naar haar. Ze liet me in. 'Niall is boven, hij heeft een grote poster van Derby op zijn deur.' Ik knikte, en liep de trap op. Ik klopte op de deur met de Derby poster. 'Kom maar.' Hoorde ik Niall's stem zeggen. Ik opende de deur. Hij schrok zich dood en verstopte zijn gitaar onder de dekens. Ik trok een wenkbrauw op. 'Ik- ik dacht dat je mijn moeder was..' Zei hij met een rood hoofd. Waarom schaamt hij zich voor een gitaar? 'Waarom verstop je je gitaar onder je dekens?' Vroeg ik. 'Wat?' Vroeg hij. Ik grinnikte een beetje, en liep naar zijn bed. Ik wilde de dekens optillen, maar hij stopte me. 'Niall, ik zag je gitaar heus wel, ik ben niet achterlijk.' Zei ik. Hij keek naar zijn handen en speelde met zijn vingers. 'Je kan spelen he?' Vroeg ik. 'Uhm... Een beetje.' Mompelde hij. Hij haalde de dekens van zijn gitaar af. 'Wil je voor me spelen?' Vroeg ik, als hij goed is, kan dat me misschien opvrolijken. 'Nee.' Zei hij zeker. 'Waarom niet?' Vroeg ik teleurgesteld. Hij zei niks, maar draaide de gitaar om. Daar op stond een prachtige tekst door zijn vader geschreven. 'Wow.' Zei ik alleen. Ik kreeg tranen in mijn ogen. 'Maar je vader wil toch juist dat je speelt?' Vroeg ik. 'Ja.. Maar ik kan het niet.' Zei hij zacht. Ik ging naast hem op bed zitten en zuchtte. 'Maar, waarom ben je hier? Niet dat ik het erg vind.' Zei hij. Toen kwam alles naar buiten, ik leunde tegen Niall aan en huilde heel hard. 'Is het...' Zei hij alleen. 'Ja.' Snikte ik. Niall hield me dicht tegen hem aan. 'Waarom, Niall?' Vroeg ik. 'Ik... Ik weet het niet. Het is zo gemeen, en oneerlijk.' Zei hij zacht. 'Ik kan echt niet zonder h-haar.' Niall liet me rechtovereind zitten, zodat ik hem in de ogen keek. 'Jij kan dit. Ik beloof het.' Zei hij zeker. Ik verbrak ons oogcontact, en keek naar zijn gitaar. 'Ik speel voor je.' Zei hij. Hij veegde zijn tranen weg en pakte zijn gitaar. Eerst pingelde hij er een paar keer nerveus aan. 'Je kunt het wel, gewoon rustig spelen.' Zei ik met een glimlachje. Hij zuchtte diep, sloot zijn ogen, en begon toen 'Angels' Van Robbie Williams te spelen. En het klonk echt prachtig. 'Kun je ook zingen?' Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Alsjeblieft.' Zei ik zacht. Hij opende zijn ogen, en zuchtte nog eens. Daarna begon hij te zingen, en wow, wat had die jongen een prachtige stem.

I sit and wait

Does an angel contemplate my fate

And do they know

The places where we go

When we're grey and old

'cos I have been told

That salvation lets their wings unfold

So when I'm lying in my bed

Thoughts running through my head

And I feel that love is dead

I'm loving angels instead

Ik was alleen maar meer aan het huilen, het was zo mooi. 'Zing met me.' Fluisterde Niall. Ik kan niet zingen... Maar ik zong toch maar gewoon mee.

And through it all she offers me protection

A lot of love and affection

Whether I'm right or wrong

And down the waterfall

Wherever it may take me

I know that life won't break me

When I come to call she won't forsake me

I'm loving angels instead

'Je kan echt zingen Liam.' Zei Niall. 'Ik niet. Jij wel, echt een prachtige stem heb je.' Zei ik met een glimlach. Hij bloosde. 'Dankje, maar jij kan ook echt zingen.' Zei hij zacht. Ik reageerde er maar niet meer op, want ik wist dat het niet zo was. Ik veegde snel mijn tranen weg. 'Je moeder heeft dit zeker gehoord, en ze is super trots op je.' Zei Niall. Ik gaf Niall een knuffel, en liet hem voor een lange tijd niet meer los.

Heyyyyyy! Even een kort stukje, sorry... Maar ik wilde graag nog iets updaten! Morgen update ik denk ik wel weer, maar ik weet het niet helemaal zeker. Denk nu trouwens niet dat dit zo'n boek wordt van: 'Oh ze komen er allemaal achter dat ze kunnen zingen, en dan wordt one direction alsnog beroemd.' in dit boek gaat one direction NIET bestaan, en ze worden ook niet beroemd, of in ieder geval niet op die mannier (want zover ben ik in mijn hoofd nog niet met dit verhaal.) Ik vond dit een best cute stukje.. Vertel me wat je vindt please! Thanks voor alle reads! Vote/comment please! xxx Nadia

ps: lees please Mistreated van @RoosLove1d dat is echt een super leuk boek! :)