The story behind it // Niall Horan ✔️

Hoofdstuk 18

p.o.v Sean

Ik liep woedend de club in. Hij is dood, hij is echt dood. Ik keek even rond en zag hem toen staan met een vrouw, ze gaf hem een kus op zijn wang, warde door zijn haar en ging toen weg. Wow, wat is hij een stoere gast. Hij ging aan een tafeltje zitten met een man. Shit.. Nu kan ik het niet doen. Die man die is 5 koppen groter dan ik. Ik nam een diepe hap lucht. Het komt nog wel, als hij alleen is pak ik hem. Ik ademde weer uit en liep de bar weer uit.

p.o.v Niall

Sean kwam de bar weer uit lopen en ik rende naar hem toe. 'Heb je iets gedaan?' Vroeg ik angstig. 'Nee, hij was met een man.' Zei hij. Ik merkte aan hem dat hij echt woedend was. 'Het komt nog wel.' Zei hij. 'Waarom wil je dat doen? Hij haalt toch zijn vrienden en die zijn veel sterker dan jij.' Zei ik. 'Nou en, dan haal ik mijn vrienden.' Hij liep naar zijn scooter en maakte een gebaar dat ik moest komen. Ik liep er naar toe en sprong achter op. Hij scheurde weg.

We kwamen aan bij mijn oma's huis, we zeiden gedag en ik ging naar binnen. Het was half 12, mijn oma en moeder sliepen al. Ik ging naar boven en ik kwam op de logeer kamer, en ik kreeg gelijk een warm gevoel van binnen. Door de hele kamer hingen tekeningen van mij, en ook van mijn neefjes en nichtjes- die ik bijna nooit meer zie, en mijn oma ook niet want ze wonen in Amerika- Er stond een groot bed, met een blauw dekbed. Er lagen knuffels in, en een bob de bouwer kussen. Vroeger, sliep ik echt heel vaak bij mijn oma, ik vond het echt geweldig en zij ook. Ik zou willen dat ik nog wel eens terug in de tijd kon, terug naar dat ik een jaar of 8 was en het leven zorgeloos. Dat was echt mooi. Ik snap niet dat ik ooit groot wilde worden, want nu- nu heb ik dit.

p.o.v Zayn

Sanne was met mij in het ziekenhuis bij Safaa. Safaa sliep. Het ging best goed met Safaa, behalve dan het feit dat ze NOOIT meer kan lopen. Ik heb echt het gevoel dat het mijn schuld is. 'Sanne, als ik Niall niet in elkaar had geslagen, had ik nooit opgepakt geweest, dan had ik die avond thuis geweest en had Safaa nooit weg kunnen lopen. Het is mijn schuld.' Zei ik. 'Zeg dat niet, je moet nooit als zeggen. Als is gewoon een woordje, en ja, met het woord als kan je in je hoofd alles veranderen, maar in de werkelijkheid, kan dat niet. Je maakt jezelf er alleen verdrietiger door.' Ze kuste me op mijn lippen en ik besefte me dat ze gelijk had. 'Als maakt je niet altijd verdrietig.' Zei ik en ik staarde haar aan. 'Want als ik jou nooit had ontmoet, had ik dit niet aangekund. Dan had ik niks aangekund.' Zei ik, en ik kuste haar weer. 'Niet waar ik bij ben.' Hoorde ik Safaa zeggen. Ik stopte met Sanne te kussen en keek Safaa aan met een glimlach. 'Hoe voel je je?' Vroeg ik. 'Het gaat.' Zei ze. Toen ze hoorde dat ze niet meer kon lopen, vond ze het wel erg maar ze zei na een tijdje al dat het niet anders kon, dat ze het maar moest accepteren. Ik vind dat knap voor een 12 jarig meisje, vooral omdat ik zelf geen dingen kan accepteren. 'Kunnen we weer eens zingen, zoals vroeger?' Vroeg Safaa. Vroeger als in, 2 jaar geleden. Tot 2 jaar geleden reageerde ik mezelf niet af met slaan, ik reageerde mezelf af met muziek. Met zingen, en piano spelen. Tot ik mezelf daar op een dag helemaal voor af sloot. 'Zayn?' Vroeg Safaa. Ik keek naar Sanne. Ik wist dat ze ook kon zingen. Sanne knikte. 'Welk liedje?' Vroeg Sanne. 'Doe van Justin.' Zei ze. Safaa was echt een belieber. Sanne fluisterde een liedje in mijn oor en ik knikte. We begonnen te zingen.

Across the ocean, across the sea

Startin' to forget the way you look at me now

Over the mountains, across the sky

Need to see your face and need to look in your eyes

Through the storm and, through the clouds

Bumps on the road and upside down now

I know it's hard baby, to sleep at night