The story behind it // Niall Horan ✔️

Hoofdstuk 17

p.o.v Louis

'Mam, ik heb hier echt geen zin in..' Mompelde ik. 'Loubear! Zeg dat nou niet! Je bent zo goed! En Daniel vindt het leuk als je zingt!' Riep mijn moeder hysterisch. Daniel, is mijn stiefvader, hij werkt in Ierland in een bar, en had het leuke idee om mensen te vertellen dat ik kan zingen. Vroeger vond ik het leuk, en ik denk dat ik het ook best wel kan, maar nu HAAT ik het. Echt, vreselijk. 'Lou, er zit iets op je wang, kom ik maak het wel even schoon.' Mijn moeder deed haar vinger in haar mond en haalde hem daarna over mijn wang heen. 'Mam! Kap daar een keer mee!' Riep ik bot. Ze keek me een beetje beledigd aan. Mijn moeder behandeld me als een vijf jarige, en dat is niet altijd zo geweest. Tot drie jaar geleden behandelde ze me normaal, maar mijn vader - die eigenlijk ook mijn stiefvader is maar dat is weer een ander verhaal- heeft toen mijn zusjes meegenomen naar het buitenland, India om precies te zijn. Geen idee wat hij daar moet. Ik mis mijn zusjes verschrikkelijk, en mijn moeder ook. Daarom behandeld ze me zo. Mijn jongste zusjes waren nog maar vijf toen hij ze mee nam. (A.N Louis heeft hier NIET zijn jongste broertje en zusje, omdat het verhaal anders niet meer klopt.) 'Ik hoorde een andere jongen zingen op het podium. Wow, hij is goed! Nu ga ik mezelf ook nog eens voor schut zetten, leuk... De andere jongen was klaar met zijn liedje, en mijn moeder gaf me een duwtje, zodat ik het podium op ging. Ik keek naar achteren terwijl ik het trappetje op liep, en zag mijn moeder overdreven staan te springen. Ik rolde nog met mijn ogen voor ik opeens met een kracht weer van het trappetje afviel. Fuck. 'Oh shit! Sorry ik-' Zei een jongens stem. Ik keek op. Niall?! Waarom moet mij dit nou weer over komen?! Ik keek hem recht in zijn ogen die nu vol met angst waren. Ik zag dat hij zijn adem in hield. Ik stond snel op. Mijn moeder kwam aanrennen. 'Gaat het jongen?' Vroeg mijn moeder, ze negeerde Niall compleet. Niall stond nog steeds verstijft, en ademloos naar me te staren. 'Ja, ja het gaat wel.' Zei ik een beetje overdonderd. 'Goed zo, dat is mijn jongen, zet hem op hè!' Mijn moeder gaf me weer een zetje en ik liep het podium op.

p.o.v Niall

Ik wist nu zeker dat ik geen adem meer haalde en ik leek ook niet meer te weten hoe het moest. Tot opeens twee handen mijn schouders beet pakken. Ik hijgde en merkte toen pas hoe erg mijn longen zuurstof nodig hadden. 'Je was super goed! Wow!' Riep een stem. Ik draaide me om, het was Sean. 'Gaat het wel? Je bent buiten adem.' Vroeg hij. Ik knikte. Ik nam een diepe hap lucht. 'Laten we gaan.' Zei ik. 'Wat? Nu al? Niall, als er wat is kan je me dat vertellen.' Zei hij. 'Laat maar, we blijven nog wel even.' Ik liep terug naar het tafeltje waar we voor mijn optreden hadden gezeten, ik kon vanaf hier Louis zien, en hij keek me recht in mijn ogen, ik kon om een of andere niet weg kijken. Het is alsof ik gevangen was in zijn staar. 'Niall, weet je zeker dat het wel gaat?' Vroeg Sean die nu naast me kwam zitten. 'Ja.' Zei ik kortaf zonder weg te kijken. Louis pakte de microfoon en muziek begon te spelen, en hij te zingen.

Things we lost to the flames

Things we'll never see again

All that we've amassed

Sits before us, shattered into ash

These are the things, the things we lost

The things we lost in the fire fire fire

These are the things, the things we lost

The things we lost in the fire fire fire

We sat and made a list

Of all the things that we had

Down the backs of table tops

Ticket stubs and your diaries

I read them all one day

When loneliness came and you were away