The story behind it // Niall Horan ✔️

hoofdstuk 20

p.o.v Niall

'Wat? Is dat een serieuze vraag? Natuurlijk niet!' Riep ik. 'Wat?' Vroeg Zayn met zijn ogen tot spleetjes geknepen. 'Uh.. nee.' Zei ik zacht. 'Waarom niet?' Vroeg Zayn. 'Waarom niet?! Waarom niet?! Wat denk je fucking zelf! Wat denk je dat je mij allemaal voor pijn hebt gedaan idioot! Ik kan dit verdomme niet meer! Ik wilde aardig doen, maar ik wil geen fucking vrienden met je zijn! Man, ik haat je!' Riep ik, en ik kreeg er gelijk spijt van. Zayn duwde me tegen de muur aan, en ik staarde hem even in stilte aan, op het punt te gaan huilen, nee. Ik mag nu niet huilen. 'Dit is dus de reden hè.' Zei ik, zonder emotie in mijn stem. 'Waar de hel heb je het over Niall? Ik gaf JOU net de kans om vrienden te zijn met MIJ, en jij verpest hem.' Zei hij. 'Ik heb helemaal niks verpest.' Zei ik, gelijk kreeg ik een harde klap in mijn gezicht. Ik kreunde even, maar ik gaf dit nog niet op. Ik wil niet weer als een baby gaan huilen voor Zayn, dat doe ik wel als ik alleen ben. Maar nu wil ik hem... wat wil ik eigenlijk? Hem dissen? 'Zie je, ik heb niks verpest. Waarom zou ik vrienden met je willen zijn?' Vroeg ik. 'Omdat iedereen dat wil! En ik snap niet waarom jij dit hebt verpest, ik ben je grootste angst, en je hebt het ergste nog niet van me gezien, en gevoeld.' Zei hij, hij keek me met zwarte ogen aan. 'Ik zei je net al, dat ben je niet! Je hebt mijn leven niet verpest, je bent ook niet mijn grootste angst! Dat mocht je willen loser!' Riep ik. 'Hou nou eens een keer je fucking vader hier buiten! Je zoekt gewoon aandacht is het niet? Je wilt gewoon dat ik je nu zielig ga vinden, is het niet?' Hij kwam nog dichter bij met zijn hoofd. 'Maar weet je wat ik vindt Niall?' Vroeg hij. Ik gaf geen antwoord. 'De dag dat jou vader stierf was de beste dag van mijn leven, ook al kende ik je niet. Het was de beste dag van mijn leven want het liet jou van binnen in een zakken. Het was de beste dag van mijn leven want het maakte het leven van dat waardeloze blonde rot kind, tot een hel.' Zei hij scherp. Oké, nu ben ik er echt klaar mee. Ik haalde uit, en sloeg Zayn hard tegen zijn kaak waardoor hij op de grond viel. Ik rende zo snel mogelijk weg, met tranen over mijn wangen die ik nu echt niet meer binnen kon houden. Ik hoorde Zayn nog wat roepen, maar ik negeerde het. Ik negeerde alles wat in mijn weg kwam. Zelfs Liam, die me volgens mij nog een tijdje achterna rende toen hij me zag, maar toen ik de school 3 uur te vroeg verliet, stopte hij. Mooi zo. Ik rende helemaal naar de andere kant van de stad, naar het treinstation. Ik kon dit nier meer, ik moest mijn vader zien. Ik mis hem teveel, en iedereen behalve mijn moeder denkt toch dat ik waardeloos ben. Ik wilde Zayn dissen, ja.. ik wilde hem dissen, maar het is mislukt. Ik kan helemaal niks. Waarom doet het me zoveel pijn wat Zayn zegt? Hij is gewoon een loser. Ik veegde snel mijn tranen weg en ging staan aan de rand van het spoor, en ik pakte mijn mobiel. Ik ging naar whatsapp en stuurde met trillende handen een berichtje naar mijn moeder.

Mam, het spijt me. Het spijt me zo erg. Ik wil naar papa, ik moet naar papa. Ik ga je zo missen, en ik weet dat jij me nog meer gaat missen, want ik kan nog naar je kijken straks. Ik ben je zo dankbaar voor alles wat je voor me hebt gedaan, echt niemand zou het je na kunnen doen. En ik voel me wel schuldig dat ik je verlaat, maar ik kan niet anders. Weet alsjeblieft wel dat ik boven wat vrolijker ben dan hier, daar zullen ze me niet waardeloos vinden. Xxx Nialler

Ik drukte een klein beetje aarzelend op 'verzend', en zuchtte toen. Ik liep wat dichter naar de rand van het spoor, maar nog net niet zover dat mensen iets zouden vermoeden. Om op de rails te komen, moest je eerst een soort goot inspringen, dan moest je nog ongeveer twee meter lopen om er echt op te staan. Ik wachtte tot ik in de verte de trein hoorde, en sprong toen, met tranen in mijn ogen. Ik hoorde al wat mensen roepen, maar ze konden niks meer doen. Niemand gaat hen eigen leven riskeren voor mij. 'Dit is het, ik kom papa.' Fluisterde ik tegen mezelf. Ik keek nog een keer de mooie blauwe hemel in en rende toen het spoor op. De trein kwam steeds dichterbij, en dichterbij, en dichterbij. Ik kneep mijn ogen dicht, en kort daarna werd ik met een grote kracht opzij geduwd.

THE END

 Dit is dus het Einde, allemaal bedankt voor het lezen! xxx Nadia