The story behind it // Niall Horan ✔️

Hoofdstuk 22

p.o.v Niall

'W-wat?' Vroeg hij verbaasd. 'Het is al goed.' Herhaalde ik. 'M-maar.. wat?' Hij wist niet hoe hij uit zijn woorden moest komen zo te zien, dat gaf me nog een reden om hem te vergeven, hij had het niet verwacht. 'Nou, je hebt me gered..' Zei ik zacht. 'Maar- maar.. ik dacht dat je daarom ook boos op me was.' Zei hij. 'Was ik ook.' Mompelde ik. Hij keek me verward aan. 'Ik besefte dat ik mijn moeder niet achter kon laten dankzij Liam, dus ik ben blij dat het uiteindelijk niet is gelukt. Dus dankjewel.' Zei ik met een neppe glimlach. Hij glimlachte terug, maar die van hem was zeker weten wel echt. 'Kom even binnen.' Zei ik. 'Weet je het zeker?' Vroeg hij terughoudend. 'Ja.' Was het enige wat ik zei, ook al kreeg ik nog steeds zenuwen in mijn maag nu hij dicht bij me is.

In mijn achterhoofd blijft hou ik altijd de gedachten dat dit nep is, dat het een list is, dat hij me straks in elkaar slaat. En eerlijk gezegd, heb ik heel ver achter in mijn hoofd de gedachten dat het ook zo met Liam is. Want ja.. Ook al is hij nu dus mijn beste vriend, eerst deed hij wel mee met het pesten. Vooral 's nachts heb ik die gedachten, ik word dan boos op mezelf omdat ik Liam dus niet compleet vertrouw. Met Harry is het anders, ik ben blij dat ik hem niet helemaal vertrouw, ik moet alert blijven.

'Dus..' Zei hij. 'Harry, wees alsjeblieft eerlijk, kwam je alleen sorry zeggen omdat ik zelfmoord wilde plegen?' Vroeg ik. 'Nee! Ik meen het, ik had daarvoor al bedacht dat ik sorry zou zeggen, en zou proberen te veranderen.' Zei hij. 'Echt? Waarom?' Vroeg ik ongelovig. 'Ik weet het niet echt... Ik ben zo'n sukkel de laatste jaren.' Mompelde hij. Normaal zou ik nu zeggen, 'Nee joh, valt wel mee.' Maar aangezien ik dan zou liegen, zeg ik maar helemaal niets. 'Waarom deed je dat met Indy?' Vroeg ik toen, ik wilde alles weten. 'Het was Louis' idee.' Zei hij zeker. 'Ja, dus? Als hij zegt, spri- uhm.. als hij zegt.. uh..' Ik wilde iets zeggen wat echt een hele foute woordkeuze zou zijn, namelijk 'Als hij zegt, spring voor een trein.' nu wist ik gelijk niet meer wat ik wilde zeggen. 'Ik weet het, het was stom. Maar geloof het of niet, Louis is helemaal niet zo.' Zei hij. Gelukkig vroeg hij niet door. 'Hoe bedoel je 'zo'? Zo'n loser, zo'n zak, zo'n eikel, zo'n idioot, zo'n achterbakse-' 'Ja, zo.' Onderbrak Harry me. 'Nou blijkbaar dus wel hè!' Riep ik, ik was nu boos aangezien Harry Louis verdedigde. 'Rustig.. Ik meen het. Dat hij zo doet betekend nog niet dat hij zo is.' Zei hij. Ik zuchtte. 'En waarom doet hij dan zo?' Vroeg ik. 'Dat kan ik niet vertellen, sorry... Maar ik denk dat je er nog wel achter komt.' Nu was ik in de war. 'Sorry, ik moet echt gaan. Mijn moeder verwacht me al een tijdje thuis. Zie ik je morgen op school?' Vroeg hij. 'Nee.. Ik mag niet. Mijn moeder vertrouwd het niet meer.' Antwoordde ik. 'Oh.' Zei hij alleen, natuurlijk wist hij niet wat hij daar op moest antwoorden.

Ik liep met hem naar de deur. 'Nou.. doei dan Niall.. Nogmaals het spijt-' 'Ja, het is echt goed.. Ik weet niet of we gelijk echt vrienden kunnen zijn aangezien... ja... het doet gewoon pijn.' Zei ik, het laatste bijna fluisterend. 'Snap ik, Niall. Ik ben gewoon blij dat je me vergeeft.' Zei hij met een glimlachje. 'Ik zal tegen Liam zeggen dat hij je ook moet vergeven.' Zei ik. 'Nee, daar moet ik zelf voor zorgen.' Zei hij. 'Oh, oké.' Zei ik maar ik was wel van plan het tegen Liam te zeggen, hij kan zo koppig zijn. 'Doeg.' Mompelde ik. 'Ik zie je wel weer.' Zei hij, ik sloot de deur en ging daarna snel naar boven. 'Wie was dat beneden?' Vroeg mijn moeder die me stopte op de gang. 'Het was Harry, die jongen die me heeft gered.' Zei ik zacht. 'Niall, heb je hem bedankt?' Vroeg ze. 'Ja.' Antwoordde ik kortaf. 'Hoe?' Vroeg ze. 'Gewoon bedankt gezegd.' Mompelde ik. 'Niall, je dankt aan hem je leven!' Riep ze, ze werd kwaad, ik zag het in haar ogen. 'Ja, dat weet ik!' Riep ik terug. 'Dus je kunt hem op zijn minst een hand geven, maar als ik jou was zou ik hem voor eeuwig dankbaar zijn!' Riep ze. Ik wil niet meer dat ze boos word, vooral niet om dit.. Ik heb dat nu echt niet nodig. 'Niall, kijk me aan! Je gaat morgen naar hem toe, en je bedankt hem beter!' Ik keek haar aan maar zei nog niets. 'Je doet het! Het kan me niet schelen wat voor reden je geeft om het niet te doen, je bedankt hem!' Ze bleef maar dit soort dingen roepen. 'Niall, geef me antwoord!' Ze pakte me bij mijn arm en toen barstte de bom. 'IK BEN VERDOMME DE JONGEN DIE DIT HEEFT VEROORZAAKT NIET VOOR EEUWIG DANKBAAR! JA, IK HEB HET GOED MET HEM GEMAAKT! MAAR HIJ IS ONDERANDEREN DE OORZAAK!' Schreeuwde ik. 'Wat?' Vroeg ze bijna onverstaanbaar. Ik begon te huilen en trok mijn arm van haar los. Ik liep naar mijn kamer. Ze was waarschijnlijk zo verward dat ze niet achter me aan kwam. Ik ging in mijn bed liggen en begon harder te huilen.

Mijn bed voelde gewoon nog vochtig van de tranen die ik hier had gehuild, en misschien ook van het zweet van mijn nachtmerrie vannacht. Ik haat het dat ik zo zwak ben, waarom ben ik nou geen sterk persoon? Als ik een sterk persoon was dan had ik er al mee om leren gaan dat mijn vader dood was, als ik een sterk persoon was dan had ik er voor gezorgd dat Zayn me ten eerste niet klein kon maken. Dan had hij nooit MIJ uitgekozen om te pesten, dan had hij iemand anders gekozen. Niet dat ik dat wil, niemand verdiend dit. Maar er is maar een bepaalde hoeveelheid verdriet die iemand aankan, en dat ik voor een trein ben gesprongen laat wel zien dat ik aan mijn maximum zit.

Als mijn vader er nu nog was, en ik werd gepest op school. Had ik naar hem toe gegaan, en hem alles vertelt. Ik had waarschijnlijk gaan huilen, maar na een paar minuten zou hij alweer een of ander stom grapje hebben gemaakt wat me aan het lachen maakte. Hij zou me hebben vertelt dat ik me er niks van aan moet trekken, dat het sukkels zijn, en dat ik boven hun sta. Hij had waarschijnlijk gezegd, 'Niall, later speel jij de baas over hen, zij zijn zo dom dat ze alleen putjesschepper kunnen worden, en jij bent dan de baas van een heeeel groot putjesscheppers bedrijf. Je verdient super veel geld, en je laat hen werken voor een halve cent per dag. Dan lach jij hen uit.' Hij zal er bij lachen als hij me vertelt dat ik de baas ben van een putjesschepper bedrijf. Later zou hij er aan toevoegen dat ik dat natuurlijk niet word, omdat ik later al de harten van miljoenen meisjes zal stelen met mijn stem en gitaar. Na dat gesprek, zou ik me weer sterker dan ooit voelen, ik zou dan de volgende dag op school komen en er niks meer om geven wat iemand van me vond.

Alleen helaas, is hij er niet om me dat te vertellen. En het rare is, ik kan het me dus voorstellen, maar ik kan het niet waarmaken. Hoe trots zou hij op me zijn als ik het wel waar kon maken? Heel trots waarschijnlijk... En wat heeft hij nu? Een zoon die alleen maar huilt, en bang is voor andere mensen hen mening. Een zoon die zwak is...

'Niall.' Zei mijn moeder terwijl ze de deur opende. 'Ga alsjeblieft weg!' Schreeuwde ik in mijn kussen. 'Niall, ik wist dat toch niet. Verwacht niet van me dat ik dit voorspelde, je hebt nu geen reden om boos op me te zijn.' Zei ze rustig. 'Nou, jij schreeuwde tegen me!' Riep ik. 'Jij nu ook tegen mij, Niall, ik had dit nooit kunnen weten. En nu ik het weet, snap ik je volkomen.'

Wat ben ik toch stom... Natuurlijk kan ze dat niet weten. Ik ben een idioot, ik ben een sukkel maar boven aan dat lijstje staat toch echt, 'Ik ben een zwakkeling.'

Een zwakkeling, die nu alweer huilend in zijn moeder armen valt, en daar blijft, tot zijn tranen op zijn.

Uhm.. ja. Vonden jullie dit een mooi hoofdstuk? Sorry dat het wat aan de korte kant is schattepatatjes... 

Ik heb ietsssssss belangrijks te zeggen, ik doe mee aan de nederlandse watty awards, en ik zou echt suuuuuuuuuuuuuuuuper graag iets winnen! En ik weet, dat het met mijn aantal lezers mogelijk moet zijn, aangezien ik heb gekeken naar de andere mensen die mee doen. Dus wat ik van jullie vraag, is door ZOVEEL MOGELIJK te voten, en te commenten. Pleaseeee ook de mensen die dit allemaal stilletjes lezen. Want die zijn er genoeg... Ik smeeeeeeek je! Ik weet dat jullie de beste zijn, dus of ik nou wel, of niet iets win, ik ben jullie sws al heel dankbaar dat je dit leest, en voor alle lieve berichtjes ik krijg over dit boek. Ik denk dat dit mijn favoriete boek is die ik schrijf, en dat zegt heel wat aangezien the same pain wel heel veel voor me betekende, om verschillende redenen. Sorry voor de lange A.N. Maar ik moest het even kwijjjjjjt! 

Check allemaal mijn nieuwe boeken waar nu de intro er van opstaat: The nurse (heeft ook al 1 hoofdstuk.) en Haphephobia. Het volgende hoofdstuk van the nurse en het eerste hoofdstuk van Haphephobia komen op 11 april.

opgedragen aan @ohmyoreo_x voor haar reactie!

Blijf me volgen, hier en ook op instagram!!!! (imnadiaengels)

Vote/comment xx Nadia