The story behind it // Niall Horan ✔️

Hoofdstuk 21

p.o.v Harry

Ik liep weg van het treinstation, nu had ik mijn trein toch al dertig keer gemist. Ik wilde naar mijn vader gaan, om sorry te zeggen voor wat voor een idioot ik ben, dat komt nog wel. Eerst moet ik iets rechtzetten.

Nou ja.. Rechtzetten kan ik het nooit meer, en ik weet eigenlijk niet eens of het Niall helpt wat ik ga doen, maar ik wil het zelf ook. Ik weet alleen nog niet of ik het kan. Ik wil Zayn en Louis in elkaar slaan om wat ze Niall samen met mij hebben aangedaan, maar helaas.. Valt Zayn al af. Ik kan hem nooit aan. Maar Louis wel, dat moet lukken. Alleen ik weet dus niet of ik het kan, want ook al klinkt dat gay, ik hou nog steeds van hem, als vriend weet je wel.. Als sinds de eerste dag van school.

*Flashback 5 jaar geleden*

Ik liep de grote school binnen, iedereen hier was hier zo groot, ik daar in tegen was ontzettend klein. Nog veel kleiner dan de meeste kinderen van mijn leeftijd. Ik keek op mijn briefje waar mijn klas op stond, klas 1C, en ik zuchtte diep.

Het was al begin januari, net na de kerstvakantie, dus zelfs de brugklassers zaten hier al 4 maanden. De bel ging, en iedereen begon door elkaar heen te lopen. Ik stond stil, aangezien ik geen idee had waar ik heen moest lopen. Iemand duwde me en ik viel op de grond. 'Ga aan de kant sukkel.' Riep de jongen die me duwde nog. Dat begon dus lekker.

Toen iedereen zo'n beetje weg was, stond ik eindelijk op, maar ik werd bijna weer op de grond geduwd door iemand die langs me heen rende. 'Sorry, ik zag je niet!' Zei een jongen met een hoge stem 'Het geeft niet.' Mompelde ik. 'Sorry, ik moet gaan ik ben bijna te la-' Hij werd onderbroken door de bel. 'Oh shit.' Zei hij. 'Ik ben ook te laat.' Zuchtte ik. 'Laten we samen een te laat briefje halen..' Zei hij. Ik knikte.

We hadden het briefje gehaald. 'Sorry, weet jij misschien waar ik heen moet?' Vroeg ik aan hem. 'Uhm, welke klas zit je?' Vroeg hij. '1C' Ik had mijn antwoord amper afgemaakt of hij sprong al in de lucht. 'Ik ook!' Riep hij VEEL TE opgewonden. 'Wat is je naam?' Vroeg hij. 'Harry... Styles.' Zei ik. 'De mijne is Louis Tomlinson.' Zei hij. 'Leuk, maar... Waar moeten we heen dan?' Vroeg ik. 'Volg mij!' Riep hij, en ik had eigenlijk geen keus, want hij pakte mijn arm en sleurde me helemaal mee naar het klaslokaal. 'Oké, nu stil zijn.' Zei Louis. 'Maar ik zei-' Voor dat ik mijn zin kon afmaken opende Louis de deur van het klaslokaal, en de leraar keek ons geïrriteerd aan, maar al snel had ik daar geen oog meer voor, toen ik zag dat iedereen me aanstaarde. 'Het spijt me, dat we te laat zijn.' Zei Louis, en hij gaf het briefje aan de leraar. Louis trok me aan mijn arm voor de klas. 'Dit is Harry, en hij is nieuw.' Zei Louis. Ik voelde mezelf rood worden, maar glimlachte gewoon. 'Ja ja.. ga nu maar weer zitten.' Zei de leraar, en we gingen zitten. 'Kom naast mij zitten.' Fluisterde een jongen. Ik keek naar Louis, en zag dat hij al naast iemand anders ging zitten. Ik knikte en nam plaats naast hem. 'Ik ben Liam.' Zei Liam. 'Hi.' Zei ik alleen. Van achter me schudde iemand aan mijn schouder, en toen ik me omdraaide zag ik dat het Louis was. 'Dit is Zayn.' Zei Louis, en hij wees naar de jongen die onderuitgezakt op zijn stoel zat. 'Hi Zayn.' Zei ik, en hij knikte alleen naar me. Wow, badass much.. Dacht ik bij mezelf.

1 jaar later

Ik en Louis waren echt beste vrienden geworden, en ik was ook best close met Zayn en Liam. We waren niet meer zo onschuldig als vorig jaar, en haalde best wat kattenkwaad uit. Maar echt, 'gevreesd' waren we ook niet.

Op een dag kwam Liam veel te laat op school, en toen hij kwam zag hij er echt vreselijk uit. Gelijk ging ik naar hem toe. 'Wat is er?' Vroeg ik. 'M-mijn moeder.' Begon hij. 'Wat is daarmee?' Vroeg ik bezorgd. 'Ze-ze-ze heeft kanker.' Zei hij, en hij begon hard te huilen. Ik wist niet wat ik moest zeggen dus ik omhelsde hem maar gewoon.

Een maand ging het slecht met Liam, maar daarna had hij er mee om leren gaan.

1 jaar later

Zayn kwam al huilend op school. 'Zayn? Wat is er?' Vroeg Louis gelijk. 'Mijn moeder is weg! Al sinds vrijdag! Ik weet niet waar ze is! Niemand weet het!' Riep Zayn agressief. Begrijp me niet verkeerd, Zayn was een aardige gast, maar soms kon hij echt heel boos worden. 'Blijf een beetje kalm, ze vinden haar wel.' Zei Liam. En ik knikte.