Waargebeurde Korte Verhalen

Spoorloos

Mijn kleine meisje groeide op van een voorbeeldig, verlegen kleuter tot een stille, doch meegaande puber. Na de basisschool begon ze vol goede moed aan de havo, waar ze erg haar best deed. Thuis was ze behulpzaam. Ze was als een tweede moeder voor haar jongere broertjes en zusjes. Ook in haar religie was ze redelijk serieus. Ze droeg haar hoofddoek en deed haar dagelijkse gebeden zonder morren. Ze had enkele vriendinnen die we kenden. Haar laptop controleerden we regelmatig op het gebruik van sociale media en we zagen daar nooit rare dingen.

Enkele maanden geleden begon ze echter te veranderen. Ze had wat nieuwe vriendinnen leren kennen en begon andere kleding te dragen. Van een kleurige hoofddoek en rok met blouse veranderde haar outfit binnen enkele weken naar abaya met khimaar, die alle lichaamsdelen optimaal verhulde. Hoewel wij als ouders hier op zich geen bezwaar hadden en juist wel blij waren dat ze haar religie zo serieus nam, begonnen wij ons wel wat zorgen te maken toen zij van de ene op de andere dag ook stiekem de gezichtsluier begon te dragen. Ook haar gedrag naar ons, haar ouders, toe begon te veranderen. Ze werd brutaal en onbeleefd, agressief zelfs; noemde ons 'kafirs', ongelovigen, omdat wij niet al haar denkbeelden deelden. Het deed ons pijn om ons kleine meisje zo te zien veranderen.

Toen op een dag de politie aan de deur stond, die ons vertelde dat zij via Facebook informatie hadden gekregen dat onze dochter op het punt stond omwille van de djihad te vertrekken naar Syrië, geloofden wij niet wat we hoorden. Zoiets zou onze dochter echt nooit doen. Ze durfde nauwelijks in haar eentje boodschappen te doen en was al van slag als ze in huis een muis signaleerde. Hoe kon zo'n meisje, dat geen dag zonder haar familie kon, zomaar ineens naar een oorlogsgebied vertrekken?

Toch haalde ik voor de zekerheid haar paspoort uit haar tas. De volgende dag zei ze die echter nodig te hebben voor legitimatie op school, aangezien ze haar studentenkaart kwijt was. Met enige aarzeling gaf ik haar haar paspoort terug.

Had ik dat maar nooit gedaan, denk ik achteraf. Die avond kwam ze namelijk niet thuis. Ze was spoorloos verdwenen. Volledig in paniek belden wij de politie, die bij ons thuis kwam om ons verhaal aan te horen. Ze ondernamen echter geen actie. Zelfs geen foto namen ze van haar mee. Na twee zenuwslopende dagen kregen wij eindelijk bericht van haar. Ze bleek met een vriendin naar Syrië te zijn vertrokken, waar ze werd opgevangen door een organisatie die blijkbaar al in Nederland contact met jongens en meisjes legt en hen ronselt voor de jihad. De organisatie bekostigde blijkbaar ook de reis.

Toen ontvingen wij een email, waarin stond dat een man drie keer had geprobeerd toestemming van ons te krijgen om met onze dochter te trouwen. Hoewel wij dit verzoek nooit hebben ontvangen, had de imam aldaar het huwelijk voltrokken omdat het volgens een lokale fatwa na deze drie keer toegestaan was om zonder toestemming van de vader te trouwen.

Totaal ontgoocheld waren wij door dit nieuws. 17 jaar is onze dochter. Deze man, deze organisatie heeft ons gezin volledig kapot gemaakt. Ze hebben haar tegen haar familie opgezet, ze hebben haar zonder begeleiding laten reizen naar een oorlogsgebied, ze hebben haar wijsgemaakt dat ze geen toestemming nodig heeft van haar vader om te trouwen en ze denkt dat ze voor een goede zaak bezig is. Ze leeft in door Isis buitgemaakte huizen, zonder stromend water of enig comfort. De kans is groot dat ze binnenkort zwanger raakt en dat haar man sneuvelt in de oorlog. In Nederland hoeft ze niet meer terug te keren. Dat heeft de overheid goed duidelijk gemaakt. Maar wat nu?

Net als u houden wij van onze dochter. Een toekomst als deze hadden wij uiteraard nooit voor haar gewild. Met dit verhaal wil ik u waarschuwen, waardoor u de signalen tijdig kunt herkennen en in kunt grijpen. Moge Allah onze jeugd beschermen tegen alle kwaad in de wereld.