Waargebeurde Korte Verhalen

Bekeerd tot de islam

Een nederlands meisje die zich bekeerd  tot de islam.

Ikzelf groeide op met een katholieke moeder en een zichzelf joods noemende vader. Ik zeg dit zo omdat ik vaak discussies met hem heb gehad over zijn joods-zijn. Hij eet geen varkensvlees, heeft wat joodse spulletjes in huis staan en voelt zich erg joods, maar hij heeft nauwelijks theologische kennis.Hoewel ik thuis niet katholiek en niet joods werd opgevoed, heeft mijn vader mij wel heel sterk het gevoel van joods-zijn bijgebracht. Jodenmoppen en programma's over de oorlog trok ik mij persoonlijk aan en ik heb hier ook menige ruzie door gehad. Door deze interesse ben ik mij, ook in het kader van mijn latere opleiding hbo, gaan verdiepen in het jodendom. Niet te diep, maar ik bezit hierdoor een beetje kennis over de basisdingetjes van het jodendom en dit was al meer dan vader wist. Ondanks dit sterke identiteitsgevoel, heb ik nooit maar een seconde overwogen het jodendom te gaan praktiseren. Het idee kwam niet eens bij mij op. En hoewel mijn moeder er op stond dat ik naar een katholieke basisschool en middelbare school ging, heeft het katholicisme mij helemaal nooit getrokken. Ik had genoeg aan mijzelf en ik geloofde wel dat er wat was, maar ik wist niet wat precies. En omdat ik nog jong was, dacht ik verder niet over na.

Toen ik een Marokkaanse jongen leerde kennen, was mijn interesse nog steeds niet gewekt; ik was tenslotte ook pas 14. Ik merkte wel dat hij een andere achtergrond had dan ik; zo mocht ik hem niet bellen en haalde ik het niet in mijn hoofd om mij binnen 300 meter van zijn huis te begeven. Als we met een groep op het winkelcentrum hingen en er kwam een oudere Marokkaanse man langs dan werd er niet meer gesproken en zeker niet tussen de jongens en de meisjes. Ik vond dit soms wel raar, maar dacht er verder niet bij na; ik paste mij aan.

Pas toen de toekomst ter sprake kwam en de Marokkaanse jongen mij doodleuk vertelde dat er helemaal geen toekomst voor mij en hem was, realiseerde ik me dat het verschil tussen ons misschien toch groter was dan ik dacht.Ik stelde hem vragen waar hij geen antwoord op wist en dus ging ik zelf op zoek naar informatie over de Marokkaanse cultuur. Al gauw kwam ik daarbij uit op een godsdienst waarvan ik alleen op school wat had geleerd; de islam. Om te beginnen nam ik een verouderde versie van de Qoraan al-Kariem mee naar huis. Daar zou ik vast in vinden wat ik zocht.Dat bleek niet helemaal het geval. Stiekem in bed, uit het zicht van mijn moeder las ik Allahs woorden. Ik snapte er maar weinig van, maar voelde soms wel een angst in mij opwellen die ik nooit eerder had gevoeld, toen Allah (swt) de ongelovigen Djehennem beloofde, moge Hij ons hiertegen beschermen. Ik wist wel dat er mensen waren, met name christenen dacht ik, die in een hemel en een hel geloofden, maar dat ik wel eens aan de verkeerde kant terecht zou kunnen komen, dat ik had ik nooit serieus genomen. Ik probeerde deze gedachte van mij af te zetten door andere boeken over de islam te lezen. In het begin vertelde ik de Marokkaanse jongen wat ik had gelezen en vroeg wat hij daarvan vond. Natuurlijk vertelde ik hem dat ik had gelezen dat een moslim heel goed kan trouwen met een joodse of christenvrouw. Had hij even geluk; ik was het allebei! Hij werd onzeker door mijn woorden en begon zich ook steeds meer in zijn eigen godsdienst te verdiepen.Toch merkte ik dat wat mij aangezet had tot deze zoektocht, namelijk het willen trouwen met iemand die zichzelf moslim noemde, langzaam verdween. Ik vertelde hem steeds minder wat ik las en wat ik dacht, maar ik voelde des te meer. Ik voelde een warmte in mijn hart die ik niet kon omschrijven; ik had nog geen idee wat de islam inhield, ik las soms ook zulke tegenstrijdige dingen en zag nog meer tegenstrijdigheden om mij heen. Maar toch, het voelde alsof ik omarmd werd door een Iets, een Wezen, een Zijn dat ik niet kende maar waarvan ik voelde dat Hij mij wel kende.Opeens voelde ik: ik wil moslim worden.

Dit waren geen uitgesproken woorden, daar durfde ik nog niet aan, ik probeerde het zelfs te onderdrukken omdat ik bang was ergens aan te beginnen en het dan niet af te maken, dat ik het voor die jongen deed of dat anderen dat zouden denken, dat ik niet wist waar ik aan begon, ik had nauwelijks kennis, kon niet eens uitleggen wat ik voelde. Ik kon vragen over de islam van anderen niet beantwoorden, ik wist alleen: dit gevoel wil ik niet meer kwijt. Toen mij enige tijd later tijdens een bijeenkomst van andere nieuwe moslims werd gevraagd of ik de sjahada wilde afleggen, heb ik dan ook huiverend "ja" gezegd.Ik had intussen een beetje leren bidden en mijn kleding wat meer aangepast, maar wat voor impact deze twee zinnetjes op mijn leven zouden hebben, kon ik niet beseffen.Allereerst moest ik mijn ouders, met name mijn moeder bij wie ik na de scheiding woonde, op de hoogte stellen. Ik vond dit doodeng en heb het ook zo lang mogelijk uitgesteld. Ik wist niet hoe ze zou reageren, maar mijn intuïtie zei dat het niet al te juichend zou zijn. Ik had natuurlijk ook al wel gemerkt dat de islam nou niet bepaald de meest geliefde godsdienst bij Nederlanders was.