zussen vergissing

Please, blijf leven!!

Daar ligt hij, mijn held, mijn jongen, mijn alles. Hij wou zijn leven geven voor mij. Voor mij, ik, Eleonor Calder. Een traan glijd over mijn wang en valt op de grond.

Daar ligt hij, aan allemaal draadjes. Zijn gezicht ziet er lijkbleek uit, geen blosje is te bekennen op zijn wangen. Zijn ogen zijn diep weggevallen in zijn gezicht. Hij ziet er zo hulpeloos uit. Alsof niemand hem meer kan helpen. Harry staat naast me en legt en arm om mijn schouder. Ik leg mijn hoofd op zijn borstkas.

'Het is allemaal mijn schuld!' fluister ik.

Harry schud zijn hoofd waardoor zijn krullen in mijn nek zwieren. Hij wil iets zeggen maar dan gaat de deur open en een treurige Niall komt de kamer binnen gelopen.

Als hij mij ziet gaan zijn blauwe ogen nog treuriger staan.

Hij komt naar me toegelopen.

'Sorry, El. Ik had nooit zo stom mogen doen tegen je! Je hebt het al moeilijk genoeg met het verwerken van je ouders. Het spijt me.' Hij kijkt me aan en zijn ogen vertellen me dat hij de waarheid spreekt.

'Is niks, iedereen maakt wel fouten.' zeg ik met een waterig glimlachje. Hij zucht opgelucht.

'Wil je mischien even alleen blijven bij Louis?' De twee jongens kijken me vragend aan. Ik knik.

Als de deur dicht is en ik alleen ben met Louis, stort ik in. Ik loop naar zijn bed en tranen stromen over mijn wangen. 

'Please, blijf leven!' Ik veeg wat tranen weg. 'Doe het voor mij, voor de jongens, voor Charlotte en voor jezelf!'

Ik aai met mijn hand over zijn wang. Ik slik.

'Ik weet niet of je dit hoort, maar ik moet dit zeggen. Ik heb me zelf al lang genoeg voor de gek gehouden.' 

Ik staar naar Louis' gezicht. 'Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar telkens als je naar me lacht, voel ik in mijn buik vlinders fladderen als je mijn neem zegt, worden mijn wangen rood en als je me aanraakt krijg ik slappe knieën. Ik denk dat ik op je verliefd ben.'

Eindelijk, eindelijk heb ik het hem kunnen zeggen. Na al die weken van twijfel. Een opgelucht gevoel stroomt door mijn lichaam. Ik pak zijn hand vast, en begin little things voor hem te zingen.  Ik weet niet of ik wel goed zing, maar daar aat het nu niet om. Het gaat om het moment, het moment van Louis en ik. Alleen met de woorden van Little things. Elk woord dat ik uitspreek is waar ik hou van hem en niemand anders.

Als ik klaar ben geef ik een kus op zijn voorhoofd en fluister nog snel een paar woorden

'Pleasen blijf leven! I love you!'

Dan loop ik weg en sluit de deur. Maar niet de deur in mijn hart, nee, die is juist open gegaan!

Whoehoe! nieuw cchapter en weetje, ik heb mij voorgenomen om op 14/02 het laatst chapter te schrijven!!!

xxme andLouis!!!!!!