zussen vergissing

1

De regen tikt tegen het raam; als een melodie. Mijn handen omklemmen de beker warme koffie terwijl ik treurig naar buiten staar. De regendruppels die op het raam terecht komen, glijden naar beneden en laten een nat spoor achter. Door de regen wordt mijn zicht vertroebelt. Maar dat kan ook door de tranen komen. Om de vijf seconden veeg ik ze uit mijn gezicht, maar dat helpt niks. Ze blijven maar stromen.

Ik mis haar vrolijke lach. Ik mis haar optimisme. Ik mis haar weelderige krullen. Ik mis haar. Ik mis mijn zus zo verdomd hard. In huis heerst er een stilte die me telkens weer laat herinneren dat ze er niet meer is. Want zij zorgde altijd voor de vrolijke klanken in huis. Zij zorgde ervoor dat iedereen met een glimlach rond liep. Acht jaar en 320 dagen lang is er geen lach meer te horen van haar. En er zijn helemaal geen vrolijke klanken meer. Alleen een doodse stilte die af en toe wordt verbroken door een krakende traptrede, een hoest van mijn vader of een snik.

Als ik een nip neem van mijn niet meer warme koffie, malen de herinneringen van mij en mijn tweelingzus door mijn hoofd. Eentje daarvan is die keer toen mijn zus en ik een mini-toneeloptreden hadden gemaakt voor onze ouders. Mijn zus speelde de prins die me moest redden van de onzichtbare draak. Ik was de prinses in de toren die wachtte op haar lieftallige prins. Maar mijn zus ging zo hard op in het gevecht met de onzichtbare draak, dat ze per ongeluk met haar houten zwaard een van mams vazen aan diggelen sloeg.

Of die ene keer toen we een taart wouden bakken voor vaders verjaardag. Het was mij en Charlotte gelukt om rook uit de taart te laten komen. Dus vol trots showde we aan onze vader de rokende taart en zeiden dat de rook een special effect was.

Een kleine glimlach schuift over mijn mond als ik hieraan terugdenk. Ik zet mijn beker op de vensterbank en ga terug aan mijn bureau zitten. Morgen is het 9 jaar geleden dat Charlotte verdween. Onze familie heeft er een traditie van gemaakt om elk jaar op 7 juni haar herdenkingsdag van te maken. Op die dag komt onze hele familie bij elkaar om onze mooiste momenten met Charlotte op te frissen. Ik wil dit jaar iets anders maken dan een herinnering op papier. Maar hoelang ik mijn hoofd ook breek over een origineel idee, blijkt geen enkel idee goed genoeg te zijn. Natuurlijk zou een gedicht of een mooie foto van haar een leuk idee zijn. Maar het is niet speciaal genoeg. Het moet iets zijn dat er bovenuit springt. Iets dat mijn hele familie zal blijven herinneren. Het moet iets worden waarbij we met een zucht kunnen terug denken aan alle –maar dan ook echt alle- momenten die we met haar delen. Het moet iets perfects worden.

'Caroline! Eten!' De stem van mijn moeder schalt door mijn hoofd en ik scheur mijn blik van mijn bureau. Ik strompel de trap af en ga met weinig energie aan eten zitten. Zoals gewoonlijk staat er pizza op tafel. Nadat Charlotte onvindbaar werd verklaard vond mijn moeder de kracht niet meer om nog iets te doen. Na negen jaar is dat nog altijd niet verandert. Hoewel pizza mijn oren uit komt is dit gerecht het makkelijkst om klaar te maken. Dus koop ik elke zaterdag 7 pizza's om de week mee door te brengen. En omdat pizza alleen niet echt gezond is, koop ik meestal ook nog wat sla of andere rauwkost.

We eten in stilte. Pap doet alsof hij de pizza opeet maar eigenlijk verscheurt hij de driehoekige stukken maar aan flarden. Bij mam is het niet veel anders. Alleen heeft zij haar stuk pizza nog niet aangeraakt, maar staart ze met doffe ogen in het niets. Ikzelf heb ook niet veel honger. Na twee happen is mijn honger gestild en laat ik de pizza op mijn bord liggen. Ik sta op om af te ruimen. Terwijl ik de borden op elkaar stapel zie ik mama haar lange haren voor haar gezicht glijden. Ik weet wat dat betekend. Nog voor ik haar mijn zakdoek kan aanreiken rollen de tranen al over haar wangen. De laatste tijd verslechterd het met haar.