Δεν μου αρέσουν τα κακά αγόρια

Κεφάλαιο 2

Συνοφρυώθηκα και κοίταξα τον ωραίο μαλάκα που στεκόταν μπροστά μου. Ποιός στο καλό νομίζει πως είναι?

"Τι εννοείς γκόμενες σαν εμένα?" σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου και τα μάτια του περιεργάστηκαν για ακόμα μια φορά το σώμα μου. Φορούσα ένα τζιν παντελόνι με ένα άσπρο crop top.

"Καλές γκόμενες. Κοριτσάκια του μπαμπά" είπε και σήκωσα το φρύδι μου.

"Νομίζεις αυτομάτως πως τις γνωρίζεις όλες ή απλά εμένα?" απάντησα κοιτάζοντας τον στα μάτια.

"Μην κολακεύεσαι, αγάπη" χαχάνισε κάνονας λίγο πίσω για να ακουμπήσει στον τοίχο.

"Αν σε παρηγορεί αυτό, τότε μάθε πως δεν μένω με μαλάκες που το παίζουν κακά αγόρια και έχουν ένα εγωισμό μέχρι το ταβάνι" είπε με στυλ και γύρισα να πάρω την βαλίτσα μου.

"Το καλό κορίτσι πάντα ερωτεύεται το κακό αγόρι" κάγχασε και χαμογέλασα.

"Είσαι τυχερός επειδή εγώ δεν είμαι καλό κορίτσι" του απάντησα και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.

"Απόδειξε το"

Τον κοίταξα και ύψωσα το φρύδι μου μπερδεμένη.

"Πως στο καλό να αποδείξω κάτι τέτοιο?" ρώτησα και χαμογέλασε, δείχνοντας μου την κατάλευκη οδοντοστοιχία του.

"Δείξε μου πόσο κακιά είσαι" είπε και τον έσπρωξα στο στήθος, παίρνοντας την βαλίτσα μου διασχίζοντας το σαλόνι. Μεταξύ όλης αυτής της ενόχλησης και του θυμού που είχα ξέχασα να ρωτήσω τον βλαμμένο πιο είναι το δικό μου δωμάτιο για να μην βρεθώ προ εκπλήξεως. Οι πιθανότητες μου είναι 50-50 ή καταπιώ τον εγωισμό μου και να τον ρωτήσω. Με παρακολουθούσε με ενδιαφέρον, χωρίς να μετακινηθεί καθόλου.

"Χτυπάς σαν κοριτσάκι" μου είπε και ξεφύσιξα.

"Αυτό που θα πω μπορεί να σε σοκάρει, αλλά είμαι κορίτσι" αχνογέλασε, νεύοντας με το κεφάλι του πως το δωμάτιο μου είναι αυτό στα δεξιά.

"Το βλέπω καθαρά πως είσαι κορίτσι" απάντησε καθώς άνοιγα την πόρτα. Αποφάσισα να τον αγνοήσω και μπήκα στο δωμάτιο μου βαρόντας την πόρτα πίσω μου.

Το δωμάτιο ήταν αρκετά ωραίο, είχε ένα μονό κρεβάτι και το πάτωμ ήταν παρκέ. Μου άρεσε. Έβαλα την βαλίτσα μου πάνω στο κρεβάτι και αναστέναξα περνώντας τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο μοθ. Άκουγα τον Μιχάλη που πήγαινε πέρα δώθε στο σαλόνι αλλά δεν σκόπευα να βγω απο το δωμάτιο μου, τουλάχιστον όχι μέχρι να τακτοποιήσω τα πράγματα μου.