Hiçbir Şey Bitmiş Değil

Umurumda değil

Çardakta oturup kızlarla sohbet ederken zilin sesiyle ayaklandık. İlk günden derse geç kalmak iyi olmazdı. Kızlardan kastım yeni arkadaş grubum diyebiliriz. Eskiden Simay, Esin, Ayşe ve ben takılırdık. Esin ve Ayşeyle küsünce ortada grup kalmadı hatta yeni bir grup oluştu. Ben, Simay, Büşra, Buket ve Gizem.. Hep birlikte takılıyoruz. Doğrusu yeni grubum çok daha eğlenceli. Böyle gitmesini umarak yanlarında ilerlemeye devam ettim.

Simay ile birlikte sohbet ederek merdivenlerden çıkarken arkadan tanıdık bir ses duydum. Eskiden olsa elim ayağım birbirine dolaşırdı ama bu sefer aynı şeyleri yaşamadım. Neyseki! Barışın Simaya bir şeyler söylediğini farkedince arkamı döndüm. Simaya 'saçlarını mı kestirdin ne güzel olmuş' demişti. Halbuki Simay saçını kestirmemiş hatta eskisinden biraz daha uzundu. Bense dün saçımı farkedilir bir şekilde kestirmiştim. Bilmiyorum bu çocuğun amacı ne? Ben ondan uzaklaştıkça neden gariplikler yapıyor anlamıyorum. Simay 'yoo kestirmedim' cevabını verince bir şeyler daha dedi ama dikkat etmedim. Onun bu saçma sapan hareketlerini kaldırmayacak kadar umurumda değildi artık.. Kafamı başka yöne çevirip, başka şeylerle muhattap olmaya devam ettim.. Simaydan hoşlanmadığından emindim. Yakın bir arkadaşı Simaydan hoşlanıyordu o yüzden simaydan hiç bir zaman korkmadım bu konuda. Arkadaşlardı. Zaten ben Barışa her şeyi anlattığım için Simaydan karşılık bulamayacağını biliyordur. Büyük ihtimal.

3 aylık tatilde sevgilisiyle bir ara ayrıldılar. Ağustos gibi -benim barışı unuttuğumdan eminleşmeye başladığım ay- twitterda favlayıp, tweetlerime cevap vermeye başlamıştı. Garipti. Belli olecak kadar garip hemde.. Ama ben umutlanmadım, umutlanmaya da niyetim yoktu. Çok bekler! Yüz vermedim hiçbir hareketine. Hatta eski sevgilisini kıskandırmak için böyle yaptığını da düşünmedim değil. Bu ihtimali düşündükçe iyice nefret ettim..

Yine bir kaç tenefüs sohbet etmeye çalışır bir hali vardı. Eskisi gibi değildi.. Bakıyordu. Dikkatimi çekecek kadar. Ama hala umurumda değildi. Olmayacaktı! 

**

Sonunda zil çaldı. Artık eve gidip, dün geç yattığım için uyuyamadığım uykumu alabilirdim. Çantamı hemen toplayıp hırkamı giydim. Simaya 'geliyor musun' derken, hazırlandığını farkettim. O kadar uzun sürüyor ki hazırlanması... Beklemeden merdivenlere yöneldim. Barışın sınıflarının olduğu yerden geçerken bana bakıp bir şeyler söyledi. Ne dediğini o an anlamadım. Anlamaya da çaba sarfetmedim. Her zamanki dengesizliklerinden biridir diye. Cevap vermeden merdivenlerden inerken önümde Hakan ve Cemi gördüm, tabi yanlarında diğer arkadaşları da vardı.

Barışın bana seslendiğini duyunca bir an için boşluğa düşmüş gibi hissettim. Adımı söylemişti. Hazal demişti. Alışık değilim ben onun bana seslenmesine. Onun adımı kullanmasına. Onun.. bana bir şeyler söylemesine. Tam o sırada hakan ve cemde bana dönmüştü selam vermek için. Hakan ve ceme baktıktan sonra gülümseyip selam vermiş oldum. Onlarda gülümsedikten sonra Barışa bakıp seni bekliyor bakışı attıklarını anlayınca arkamı dönüp ona doğru ilerledim. 

Derin bir nefes alıp her zamanki rahat halime döndükten sonra ''efendim'' dedim. ''neden böyle davranıyorsun, selam verdim az önce ama takmadın bile. Arkadaş olduğumuzu düşünüyordum?'' dedi pişkin pişkin. O an ağzıma gelen bütün küfürleri söylemek geçti içimden ama buna değmezdi. Dediklerini beynim algılamaya çalışırken bende derin derin nefes almaya çalışıyordum. Sinirlenmemek için bunu yapmam şarttı. Çünkü sinirlendiğimde her şeyi yapabilecek kapasiteye sahiptim. ''duymamışım'' dedim sesim biraz çatlak çıkmıştı ama umarım bunu farketmemiştir. ''o zaman yine merhaba'' dedi. ''sanada'' dediğimde Simayın bize doğru yaklaştığını görünce içimden oh çektinken sonra ''benim gitmem gerek iyi günler'' diyip simayın yanına yöneldim. Simay noldu anlat tarzı şeyleri büyük bir heyecanla söylerken ben sadece onun söylediklerini düşünüyordum. ''Sonra anlatırım'' dedikten sonra servise doğru yöneldim.