Hiçbir Şey Bitmiş Değil

-İlk aşkım 2-

Bugün benim için Barış'ın bittiği gündü.. Onu unutup yeni bir başlangıç yapacağım gün.. Sadece son defa ona olan aşkımı ve yaşadıklarımı hatırlayacaktım; son defa.. En yakın arkadaşım Simaya sarılmış konuşmuyorduk.İkimizde düşünceliydik.. Onun omzunda kendimi güvende hissediyordum. Onun omzunda son defa her şeyi hatırlayacaktım ve oda bunun için sessiz kalmaya razı olmuş saçımı okşuyordu..Ve ben yine düşüncelere daldım, son defa..

                                                                -------------------------

9. sınıftaydım liseye başlamıştım ve bu benim için gerçekten heyecan vericiydi.. Barışa aşık olmuştum ve gün geçtikçe bunu kabul ediyordum. Aşkın yaşattığı mutluluğu derinlemesine hissediyordum. Aşkım çok tazeyken nerden bilebilirdim ki beni sevmeyeceğini, sevmek için çabalamayacağını.. İlk dönemime baktığım zaman hepsi Barıştı ondan başka bir şey yoktu. Onu kesiyordum okulda, onu düşünüyordum, onu seviyordum.. Her tenefüs arkadaşım simay ile bahçeye iniyor onların basketbol oynayışını izliyordum.. Sonra faceden ekledim tanışmak için.. Ben onu tanıyor gibiydim dersanede bir kaç kez görmüştüm ama o beni eminim tanımıyordu. İlk dönemim ona kendimi farkettirmeye çalışarak geçmişti..Tabi bu süre içerisinde kendi sınıfından bir kızla çıkmaya başlamıştı bile..

2. döneme onu unutarak girmeye çalışmıştım ama tabiki bu bu kadar kolay olamazdı.. 2. dönemin ilk günü yine onu gördüğüm zaman aslında unutmadığımın farkına vardım.. Kendi grubundaki 4 kız kankasıyla sırf Barış için tartışmıştım.. Ama sonrasında bunun saçma olduğunu anlayıp tartışmayı bitirmiştim.. Saçmadan öte Barış için değmezdi.. Sevgilisinden ayrılmıştı... Mutlu olduğumu belli etmemeye çalışsamda mutluluktan havalara uçuyordum.. Yeniden bana bir umut doğdu diye seviniyordum...

Bu sefer ona kendimi daha fazla farkettirmeye çalışacaktım, çünkü onu gerçekten seviyordum ve bu sevgiye değerdi yaptıklarım.. Öncelikle anonim bir şekilde muhabbet ettim onu sevdiğimi falan söyledim.. Ama tabi isim vermesemde arkadaşlar dolayısıyla benim olduğumu anlamıştı.. Sonrasında ben kendim itiraf ettim. Çünkü gerçekten bu acıya artık daha fazla katlanamazdım. Çok yorulmuştum. Beni farketmemesine, attığım bütün adımlara rağmen benden daha da uzaklaşmasına, beni takmıyor olmasına, beni gün geçtikçe daha da üzmesine artık dayanamayacaktım. Her şeyi söyleyip kurtulacaktım en azından sevgimin gerçekten karşılıksız olduğuna kendimi inandıracak, umutlanmayacaktım..

Söyledim... Ve gerçekten dediklerim çıktı. Beni sevmiyordu, ve sevmeyecekti. Bende arkadaş olmak istedim belki beni tanısa severdi diye.. Bir kaç kez faceden muhabbet ettik.. Onunla konuşurken o kadar iyi hissediyordum ki beni başından savdığının hiç farkına varmamıştım. Aşk gözümü kör etmişti.. Buna rağmen ben hala çırpınıyor onu sevmeye devam ediyordum... Hala bir umut diyip kendimi kandırıyordum.. 

Şoktaydım.. Sevdiğim çocuğun artık bir sevgilisi vardı. Üstelik benden daha güzel olmadığını düşündüğüm şımarık bir kızdı.. Eskiden iyi anlaştığım, barışı sevdiğimi söylemediğim tek arkadaşımdı galiba. Onların çıktıklarını öğrendiğimde ona neden söylemediğimi düşünerek kendimi yiyip bitirmiştim. Ama artık yapacak bir şey yoktu. Barıştan bütün umudumu kesmem gerekiyordu. Onu sevdiğimi söylememe rağmen beni sevmemiş o kızı sevmişti. Artık beni sevmeyecekti bunu kabullenmeliydim.. Onu ogün içime gömmeye karar verdim. Dışıma karşı ondan daha az bahseder oldum. İçime atıp beni daha da üzse de en azından hafızamdan yavaş yavaş silinecekti. En azından ben öyle umuyordum..

Çevremdeki bütün arkadaşlarıma artık ona aşık olmadığımı söylüyordum.. Herkese bunu inandırmak için onu unutmuş, mutlu numarası yapıyordum. Ve nedense diğer arkadaşlarımda buna gerçekten inanıyordu..Sanırım iyi bir oyuncuydum..