Zemsta samotnej matki

Rozdział 5

Przyszłam do domu i opowiedziałam mojemu przyjacielowi o całej sytuacji. Przez cały dzień nie czułam się najlepiej więc poszłam się wcześniej położyć. 25 lat temu wykryto u mnie nowotwór, nie był on jednak złośliwy i udało mi się z niego wyleczyć. Wiedział o tym tylko mój mąż. Nie chciałam litości od innych ludzi. Obiecałam sobie, że następnego dnia pójdę na badania. Udało mi się szybko zasnąć.
Rankiem obudził mnie dźwięk telefonu. Numer był nieznajomy więc na początku się zawahałam, jednak po chwili odebrałam telefon. Była to dziewczyna, którą poznałam w więzieniu parę dni temu. Myślałam ,że jednak nigdy nie zadzwoni. W tym całym natłoku spraw zapomniałam zapytać jak ma na imię ,zrobiłam więc to teraz:
~Jak masz na imię?
~Diana, a czemu pani pyta?
Zamarłam na chwilę, Diana. Właśnie tak miała na imię moja starsza córka.
~Nie ,nic. Poprostu zapomniałam zapytać w czasie naszego pierwszego spotkania. Ja jestem Lucy. Stało się coś, że do mnie zadzwoniłaś?
~W sumie to tak, pamięta pani o tym lekarzu o którym wspominałam?
~Tak , pamiętam.
~No więc poszedł do dyrektora szpitala, w którym pracowałam. Powiedział mu, że jestem złodziejką. Dyrektor zwolnił mnie bez wahania.
~Ale podły człowiek. Z czego się teraz utrzymujesz?
~Dzięki mojej siostrze ,znalazłam pracę jako opiekunki starszej pani w domu państwa Williams.
Zamarłam słysząc to nazwisko. Ta biedna dziewczyna pracowała u osoby, która wprowadziła mnie do więzienia.
~Jak Cię tam traktują?
~Wszyscy są dla mnie mili z wyjątkiem pani Flory. Chyba od początku jej się nie spodobałam, ale jest jeszcze jedna sprawa, ta starsza pani którą się opiekuję na pierwszym spotkaniu powiedziała do mnie Lucy.
~Musiało jej się coś pomylić. Nigdy nie byłam w tym domu.
Okłamałam Dianę, nie mogłam powiedzieć jej o tym, że starsza pani jest matką mojego zmarłego męża. Pożegnałam się i odłożyłam słuchawkę. Wiedziałam, że w końcu będę musiała wyznać jej prawdę ale jeszcze nie teraz. Dziewczyna nie była na to gotowa.