Çocukluğum

Belki de en acısı!

Yüzünü unutmak. Dünyanın bana verdiği en berbat, en iğrenç ceza sanırım. En ihtiyacım olduğunda; başka kimseye değil sadece sana ihtiyacım olduğunda yanımda olmaman en büyük acı. Sen gittiğinde ne zaman yalan olduğunu söylesem kalbimin ağrıyıp, sıkışması... Ah be sevgili; ne sesin var, ne de beni pembe bulutlara çıkaran o mis kokun. O beni huzura kavuşturan hiç bir şeyin yok. Dün yeni seni gördüm rüyamda orada bile yoktu yüzün. Ama öyle bi sarıldı ki bi an olabileceğini sandım. Gerçek olmacağını bile bile gitmiceksin sandım. Sonra sıçrayarak uyandım. Adam... çok yoruldum be.. O kadar tükendim ki artık. Düşünüyorum, aklımdan geçti, yanına gelmek istedim yine ve yeniden. Sonra aklıma geldi ki bu bana ödül olur sevgili. Ve adam sen beni yanına çağırana kadar. Daha doğrusu sen beni tekrar isteyene kadar, dayanmaya çalışıcam. Biliyosun artık 'söz' vermiyorum. Çünkü sen bana verdiğin sözleri hiç bir zaman tutmadın. Bende hep sözlerimi yerine getirmeden senin gibi gitmek istemiyorum... iyi uykular adam. Seni seviyorum...

************

-Birinin sesini unutmak çok kötü.
Dşünüyosun ve hayalinde bile seninle KONUŞMUYOR...