Alleen

Epiloog

'D-dit had je niet hoeven doen...' stamelt ze.
Thomas komt achter de rolstoel vandaan en schud zijn hoofd.
'Echt wel. Ik doe alles voor mijn meisje.' zegt hij.
Ze kijkt naar de schuur.
Het is een oude, verlaten schuur.
En daarin staan overal kaarsjes om een picknickplaid heen.
En op het kleed staan allemaal heerlijke hapjes.
Thomas helpt haar met uit de rolstoel komen en zet haar voorzichtig neer.
Hij gaat naast haar zitten en geeft haar een kus.

Na het eten staat Thomas plotseling op.
'Waar ga je heen?' vraagt ze verbaasd.
Een grote lach verschijnt op zijn gezicht.
'Wacht even.'
Hij verdwijnt uit haar zicht, naar buiten toe.
Even later komt hij terug met een stoet mensen achter hem.
Zijn ouders, broer, buurvrouw en buurman en hun kinderen.
En zij hebben met zijn allen een heel groot bord vast.
"EEN OPERATIE VOOR BENTHE" staat er heel groot op geschilderd.
Haar mond valt open.
Tranen van geluk stromen over haar wangen.

Nu is ze oprecht gelukkig.
Ze zal binnenkort weer kunnen lopen.
Ze heeft het liefste vriendje ooit.
En het belangrijkste, een familie, of nou ja, zo voelt het.
Ze sluit haar ogen.
Dit is haar leven.
En ze is gelukkig met haar leven.
Want vanaf nu zal ze nooit meer alleen zijn.
---
En dit was het dan. De epiloog, het laatste stukje van "Alleen".
Mijn eerste voltooide boek. En daar ben ik erg trots op.
Zonder jullie, was ik nooit zover gekomen.
Dus, heel erg bedankt voor het lezen van mijn boek, lieve lezers.

Liefs,
Marije