[KookMin] ป๋าจอนเจเค -END-

Chapter 6: Premonition(คำเตือน)

หลังจากที่จองกุกเห็นแผ่นหลังเล็กนั้นขึ้นไปนอน จึงให้การ์ดไปเรียกเพื่อนตัวแสบเข้ามาคุยที่ห้องนั่งเล่น ทั้งสามเดินเข้ามาอย่างชิวๆ ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาใหญ่เรียงกัน

"เรียกมามีไร?" นัมจุนเปิดประเด็นขึ้นทันทีเมื่อนั่งลงบนโซฟา

"ทะเลาะกับคนของมึงหรอจ๊ะ" ความกวนตีนของแทฮยองก็ยังไม่ลดละไปจากเดิม

"มึงดูหน้ามันด้วยอีเหี้ยแท" เจโฮปทำหน้าหน่ายๆใส่แทฮยอง

"มึงรู้ข่าวที่กูมาที่นี้แล้วใช่มั้ย"

"รู้ดิ ไม่งั้นจะมาทำไม" นัมจุนตอบอย่างกวนประสาททำเอาจองกุกถอนหายใจเบื่อๆใส่

"กูกลัวเค้าเอาคนของกูไปว่ะ"

"กูรู้เหตุผลที่เค้าจะเอาไปนะ แต่กูจะถามมึงว่าทำไมต้องกลัว คืนๆไปดิ" แทฮยองเปลี่ยนจากโหมดกวนตีนมาเป็นโหมดเคร่งครึม

"กูซื้อเค้ามาไม่ใช่แค่นางบำเรอนะเว้ย"

"ละมึงซื้อมาเพราะเหตุผลอะไรอะ?" เจโฮปถามต่อขึ้น

"ตอนแรกกูซื้อมาเพราะรู้ข่าวจากพ่อกู ตอนแรกก็มาดูเฉยๆนั้นแหละแต่ไม่คิดว่าจะดูน่ารัก น่าถนุถนอมขนาดนั้น พอเค้าเรียกชื่อกูเบาๆกูก็ถามพนักงานว่าขายเท่าไหร่ ค่าตัวน้องเค้าสองแสนแต่กูจ่าย1ล้าน เพื่อขอตัวมาเลยแต่อยู่กันมาแค่ไม่กี่วันเค้าทำกูตกหลุมรักไปเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ว่ะ.." จองกุกอธิบายด้วยเสียงเครียดๆแต่ทำให้ทั้งสามคนยิ้มออกมา

"มึงรักน้องคนนั้นแหละ" นัมจุนพูดขึ้นอย่างสบายๆ

"อืม กูรู้แต่กูก็กลัวว่ะ กูกลัวน้องเค้าไม่ได้คิดเหมือนกูอาจจะแค่เขินเพราะคำพูดของกูเฉยๆ"

"เออ ว่าแต่คนของมึงชื่อไร อายุเท่าไหร่?" แทฮยองถามด้วยสีหน้ามึนๆ

"จีมิน 18 ปี"

"แดกเด็ก" แทฮยองเบะปาก

"กูรักเค้ามากละกันวะ"