Ghost Rockers - Volg Je Gevoel (Julex)

xi. Spannende Seconden

"Tot morgen!" riep Alex Jules nog na voor hij achter de hoek verdween. Hij ging terug naar binnen om zijn moeder te helpen met afwassen.

"Hoe ging het huiswerk maken?" Vroeg Iris terwijl haar zoon enthousiast een handdoek pakte. "Best goed eigenlijk. Eindelijk versta ik wiskunde!" Grijnsde Alex en hij nam een glas om af te drogen. Iris lachte. "Ik heb je nog nooit zo enthousiast geweten rond wiskunde." Plaagde ze. Alex lachte. "het komt misschien ook wel een beetje door Jules. Ik heb me echt geamuseerd." Gaf hij toe.

"Jules en jij komen wel heel goed overeen, hé?" Vroeg Iris terwijl ze Alex een bord aangaf dat ze net had afgewassen. Alex glimlachte en knikte. "We zijn heel snel echt goeie vrienden geworden." Antwoordde hij naar waarheid. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht. "Enkel vrienden?" Vroeg Iris voorzichtig.

Alex verslikte zich nog net niet. Hij voelde zijn hart bonken in zijn keel. "Wat bedoel je?" Vroeg hij. "Zijn jullie verliefd?" Vroeg Iris. Alex antwoordde niet meteen.

Iris nam het bord uit Alex' handen en zette het op tafel. "Kom eens mee." Zei ze. Alex volgde haar zwijgend. Alex zette zich naast zijn moeder in de zetel. "Alex, je hoeft echt niet bang te zijn voor ons. Het belangrijkste voor ons is dat je gelukkig bent, dat je je goed voelt. Als je gelukkig bent met een jongen in plaats van met een meisje is dat echt geen probleem voor ons." Zei Iris lief.

Alex twijfelde even. "Jules..." begon hij. Zijn moeder zei niets, maar nam zijn hand in de hare. "Jules betekent echt veel voor mij." Mompelde hij verlegen. "Wil dat zeggen dat hij je vriendje is?" Vroeg Iris. Alex glimlachte verlegen en knikte. Iris trok haar zoon meteen in haar armen. "Jules lijkt me een leuke jongen." Zei Iris. Alex zette zich opnieuw recht en glimlachte. "Je moet hem echt eens deftig voorstellen, en als je vriendje dan, niet als een vriend. Ok?" vroeg ze. Alex glimlachte opnieuw en knikte. "Zal ik doen."

"Heb je het er al over gehad met papa?" vroeg Alex. Zijn moeder knikte. "Al een tijdje geleden zelfs." Glimlachte ze. "Hoe bedoel je?" Vroeg Alex. "Versta mij niet verkeerd, Emma was een leuk meisje, maar we waren echt verbaasd toen je met haar thuiskwam, en nog meer verbaasd dat het echt serieus leek te zijn." Gaf zijn moeder toe. "We hadden altijd gedacht dat je op jongens viel." "Echt?" vroeg Alex blozend. "Ik heb het zelf nog maar een week door. Ik vind het echt moeilijk." Gaf hij toe. "Wat vind je het moeilijkste?" vroeg zijn moeder. Ze wou hem echt begrijpen. "Mijn vrienden." Antwoordde Alex. "En Emma. Ik wil echt niet weten hoe zij zich zal voelen als ze weet dat ik iets heb met een jongen."

"Heb je het je vrienden al verteld?" vroeg Iris. "Ja, Mila vorige week en de rest vandaag. Jimmy heeft niet echt goed gereageerd." Antwoordde hij, meteen down. "Dat komt wel goed, hij moet er misschien nog wat aan wennen." Zei Iris troostend. Alex knikte met een flauwe glimlach. "Kom, bel maar naar Jules, ik denk dat je hem nodig hebt. Ik doe wel verder met de afwas." Knipoogde zijn moeder. Alex glimlachte dankbaar.

*

"Mis je me al?" Vroeg Jules met een plagende glimlach op Alex' computerscherm. Alex lachte. "Altijd hé, lief." Knipoogde hij. "Maar ik heb groot nieuws!" zei hij enthousiast. "Echt? Vertel!" Antwoordde Jules en hij ging wat rechter zitten. "Mijn moeder. Ik heb het mijn moeder verteld!" zei Alex enthousiast. "Oooh, ik ben zo trots op je! Laat me raden: ze is er ok mee?" vroeg Jules met een brede glimlach. Alex knikte. "Ze vroeg het me zelfs zelf! Blijkbaar had ze al door dat ik op jongens viel voor ik het zelf doorhad." Legde hij uit. "Ik ben echt zo blij! Ik vertel het mijn moeder ook zo snel mogelijk dan! Ik zal het vanavond nog vertellen." Zei Jules enthousiast. Alex lachte. "Wat moet je me vertellen?" Hoorde Alex door de boxen van zijn computer. Hij hoorde ook meteen dat de vrouw aan het glimlachen was. "Ik kom meteen, oké? Ik neem hier even afscheid." Glimlachte Jules naar zijn moeder buiten beeld. "Je hoorde het, ik vertel het mijn moeder NU." Zei Jules enthousiast, weer in de camera kijkend. "Mijn moeder weet al dat ik op jongens val, dus nu moet ik me gewoon voorbereiden op een hele ondervraging." Knipoogde Jules. Alex lachte. "Laat nog iets weten via sms, ok?" vroeg Alex. Jules glimlachte en knikte. "Zal ik doen." Glimlachte hij en hij beëindigde het skypegesprek.

*

Van Jules: *Mijn moeder wil je zo snel mogelijk ontmoeten! ;) Zin om vrijdagavond te blijven eten? X*

Alex' hart maakte een sprongetje.

Aan Jules: *Graag! Ik ben echt zo gelukkig right now! X*

*

Alex liep met een glimlach het DAM binnen. De zon scheen en gaf veel warmte, zijn moeder en de meeste van z'n vrienden stonden achter hem en hij had een verliefde kriebel in zijn buik. Hij had het gevoel dat hij de wereld aan kon. Hij was oprecht gelukkig.

Alex keek rond in de hal, maar zag niemand van zijn vrienden staan. Hij haalde zijn schouders op en liep richting zijn locker. Hij haalde zijn boeken uit zijn locker en legde zijn jas in de plaats. Hij keek even naar de foto van hem en Jules die hij in zijn locker had gelegd en glimlachte.

Alex sloot zijn locker en schrok toen hij een verlegen Jimmy zag staan. Alex' eerste gedacht was om weg te lopen, maar Jimmy hield hem tegen.

"We moeten praten."