Ghost Rockers - Volg Je Gevoel (Julex)

xiv: Het Eindexamen

AN: Tweede update van vandaag! :D

Alex ijsbeerde zenuwachtig achter de schermen van de theaterklas. De laatste keer dat hij iets zo serieus moest spelen stond Jules naast hem. Nu moest hij het alleen doen, en nog niemand had gehoord wat hij precies had geschreven. Zelfs Jules niet.

"Onze eerste leerling heeft dit jaar een prachtig parcours afgelegd en we hopen allemaal dat dit examen het hoogtepunt wordt van zijn voorlaatste jaar op het DAM. Hier is Alex De Koninck!" Zei Van Der Donck.

Alex liep het podium op en nam de micro in zijn handen. "Een jaar geleden zag hij haar, op de eerste schooldag. Zij was hier nieuw, ze was onschuldig, het klikte meteen." Begon Alex zijn verhaal. Hij keek in Emma's richting, maar ze keek naar haar handen. Ze wist meteen dat het over haar ging, dat het over hun ging. "Ze hadden de beste tijd van hun leven: ze gingen naar de film, ze gingen samen naar het park en ze lachten om de meest onnozele dingen." Alex betrapte zichzelf erop dat hij aan het glimlachen was. Het was inderdaad een prachtige tijd geweest, een tijd zonder zorgen. "Al snel ontstond er iets meer en de twee werden een koppel. Zij en hij, hij en zij, ze waren niet uit elkaar te slaan. Hij hield oprecht van haar, hij kon zich geen leven zonder haar voorstellen. Zij was zijn allerbeste vriendin, de enige op de wereld die hem door en door kende." Vertelde Alex. Nu keek hij ook naar Jules. Die glimlachte bemoedigend. Hij wist dat Alex probeerde uit te leggen hoe hij zich voelde toen hij samen was met Emma om later tot het belangrijkste punt te komen: het ontdekken dat hij op jongens viel.

"Hij dacht oprecht dat hij smoorverliefd op haar was." Vertelde Alex verder. "Ze waren volgens iedereen het perfecte koppel. Het koppel dat elkaar kon plagen en elkaar kon liefhebben in één adem, het koppel dat nooit ruzie had. Ze waren het koppel dat iedereen wou zijn. Toch miste hij iets. Hij had nooit dat gevoel dat ze beschreven in films en boeken, maar hij dacht dat dat allemaal maar verzinsels waren." Vertelde hij en hij keek Jules in z'n ogen. Die bemoedigende blik maakte hem weer sterk. Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij zou het nu echt gaan vertellen aan de hele school. "En toen zag hij hem. Hij voelde zijn hart een sprongetje maken, hij werd licht in zijn hoofd en hij voelde vlinders in zijn buik, maar niet als zij hem aankeek. Hij kreeg dat gevoel toen hij hem aankeek, toen hij naar hem glimlachte en toen hij toevallig zijn arm aanraakte." Vertelde Alex. Hij werd hoorbaar zenuwachtiger en zenuwachtiger.

"Hij probeerde zijn gevoelens te negeren. Hij had namelijk het leven waar iedereen van droomde en hij had een relatie waar iedereen jaloers op was. Waarom zou hij dan verliefd worden op een jongen en iets doen wat als slecht wordt beschouwd? Hij wist zeker dat het allemaal maar inbeelding was en dat hij echt hield van dat meisje waar hij al meer dan een half jaar mee samen was." Vertelde Alex. Hij keek weer naar Emma, die nu geluidloos de tranen over haar wangen liet stromen. "Maar hoe langer hij dat probeerde vol te houden, hoe meer hij besefte dat hij echt niet verliefd was op haar, maar wel op hem, en hoe meer hij in paniek geraakte. Hij kon niet het slechte pad op gaan, hij kon niet breken met het meisje om daarna iedereen op zijn kap te krijgen, hij kon het niet..." Er viel even een stilte. Ook de zaal was oorverdovend stil. "Maar het werd hem te veel, hij kon het niet langer. Hij brak met haar en vond troost bij hem, vond begrip bij hem. En toen hij hem kuste, ging er een wereld voor hem open: dat was verliefd zijn zoals het wordt beschreven in films en boeken, dat was hoe het hoorde te voelen. Hij had haar en zichzelf heel hard gekwetst, maar hij maakte hem opnieuw gelukkig." Zei Alex met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Hij keek Jules opnieuw aan nu. "En nu weet ik: je moet niet altijd het 'goede' doen om gelukkig te zijn, want ik ben de gelukkigste jongen op aarde nu ik het 'foute' pad ben opgegaan." Zei Alex met een oprecht verliefde glimlach.

Iedereen in de zaal gaf hem een staande ovatie, zelfs de leerkrachten en de jury. Alex keek richting Van Der Donck. Toen ze knipoogde naar hem, wist hij dat het goed zat. Alex zette de microfoon terug in zijn standaard en liep achter de schermen.

Toen hij een plaats zocht in het publiek zag hij zijn vrienden allemaal hun duim in de lucht steken en hij lachte. 'Dankje.' Mimede hij. Hij werd net niet omvergelopen door Jules die hem in zijn armen nam. "Ik ben zo trots op je!" Alex wist dat iedereen hem nu in de gaten hield, ze wilden allemaal weten of Jules de jongen was waarover hij in zijn monoloog had gepraat. Hij besliste iedereen uit die nieuwsgierigheid te halen door kort zijn lippen op die van Jules te drukken. "Dankje." Fluisterde Alex.

Toen alle examens waren afgelopen zocht Alex al zijn spullen bij elkaar. "Alex?" Alex draaide zich om en zag Emma staan. Ze keek naar haar handen en zag er heel onzeker uit. "Ja?" vroeg hij. "Sorry." Zei ze en ze keek hem in de ogen. "Waarom?" Vroeg Alex. Emma zuchtte en keek weer naar haar handen. "Ik heb er helemaal geen rekening mee gehouden dat het voor jou misschien ook heel moeilijk was." Vertelde Emma. "Ik dacht enkel aan mezelf. Ik dacht dat je me had gedumpt om met iemand anders te kunnen zijn, maar ik had helemaal niet gedacht aan hoe jij je moet gevoeld hebben al die tijd dat je twijfelde. Ik had er helemaal niet aan gedacht dat je niet met mij kon samen zijn, hoe hard je dat ook zou willen."

Alex glimlachte flauw en trok Emma in een knuffel. "Sorry dat ik je zo gekwetst heb." Fluisterde hij. "En sorry dat ik jou zo hard heb gekwetst." Antwoordde Emma terwijl ze haar armen om Alex heen sloeg.

Alex glimlachte gelukkig. Nu zelfs Emma hem had geaccepteerd wist hij dat alles helemaal zou goed komen. Als er nu nog haters zouden zijn, zou hem dat helemaal niet meer kunnen schelen. Hij had zijn familie, hij had zijn vrienden en – misschien het allerbelangrijkste – hij had Jules.